Giuseppe Ungaretti - Agonia / Αγωνία

Agonia
Morire come le allodole assetate
sul miraggio.

O come la quaglia
passato il mare
nei primi cespugli
perché di volare
non ha più voglia

Ma non vivere di lamento
come un cardellino accecato.
Giuseppe Ungaretti (1888-1970) 

Αγωνία
Να πεθάνεις όπως οι διψασμένοι κορυδαλλοί
από οφθαλμαπάτη 

Ή όπως το ορτύκι
ενω διασχίζοντας τη θάλασσα 
στους πρώτους θάμνους
δεν θέλει άλλο να πετάξει 

Ομως μην ζεις θρηνώντας 
σαν μια τυφλωμένη καρδερίνα 
Τζιουζέπε Ουνγκαρέτι (1888-1970)

(Μετάφραση - Velvet)

______________
foto
storno di uccelli al mare

Ημέρα μνήμης για τα θύματα της Μαρφίν

«Ζήσαμε την αγωνία του θανάτου πάρα πολλή ώρα, δεν ξέραμε αν θα ζούμε στα επόμενα 5 λεπτά. Αναρωτιόμασταν, γιατί δεν βλέπουμε την πυροσβεστική, άκουσα μετά ότι εμποδίστηκε από κάποιους διαδηλωτές. Θυμάμαι ότι μας έβριζαν, περπατούσαν και μας φώναζαν "να καείτε, να καείτε"», υποστήριξε στην κατάθεσή του υπάλληλος της τράπεζας Marfin.

Στις 05/05/2010, κάποιοι υπάνθρωποι οδηγούμενοι απο την αρρωστημένη ιδεοληψία τους και το γεμάτο μίσος της ψυχής τους δολοφόνησαν τρεις συνανθρώπους μας επειδή είχαν την ατυχία να εργάζονται την ωρα που οι ιδιοι ως κουκουλοφόροι "αγωνιστές" έκαναν "επανάσταση" στο κέντρο της Αθήνας.  Δηλαδή το έγκλημα τους ήταν η εργασία τους.  Αφού έσπασαν ανενόχλητοι την τζαμαρία του κτιρίου, πέταξαν στο εσωτερικό μολότοφ με αποτέλεσμα οι τρεις αυτοί συμπολίτες μας να μην καταφέρουν να απεγκλωβιστούν και να χάσουν την ζωής τους από την ασφυξία και τις αναθυμιάσεις που προκλήθηκαν από την πυρκαγιά.

Οι δολοφόνοι τους: μερικοί διεστραμμένοι και ένας όχλος που ούρλιαζε «κάψτε τους», και συνένοχοι ολοι εμείς που σιωπηλά ανεχόμαστε τη βία το μίσος το λιντσάρισμα του αντιπάλου υποστηρίζοντας ένα εμφύλιο που συνεχίζει να διαιωνίζεται στις μέρες μας. Είναι απάνθρωπο να καταστρέφεις, να καις, να βανδαλίζεις και να δολοφονείς με πρόσχημα την ιδεολογία σου και να νομίζεις ότι αγωνίζεσαι.  Και είναι δικη μας ευθύνη οταν δεν κατανοούμε ότι τέτοια φαινόμενα τυφλής βίας αποτελούν ήττα της κοινωνίας και της δημοκρατίας μας, ότι αυτές οι πράξεις είναι το αξίωμα του μαύρου και κόκκινου φασισμού.

Δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσουν στη λήθη τα αθώα θύματα της Μαρφιν που δεν έχουν βρει ακόμη δικαίωση. Γιατί χθες ήταν εκείνοι αύριο θα είναι τα παιδιά μας.

Τα ονόματα τους:

Αγγελική Παπαθανασοπούλου (32 ετών) και εγκυμονούσα με ένα αγέννητο μωρο τεσσάρων μηνών.

Παρασκευή Ζούλια (35 ετών)

Επαμεινώνδας Τσάκαλης (36 ετών)

Εις μνήμην!

Paura di amarla

E lui guardava il mare 
E lei gli prendeva il cuore 
No, non era il desiderio di andare via 
Ma la paura di amarla

Αυτός κοιτούσε τη θάλασσα
Κι εκείνη την καρδιά του έπαιρνε
Όχι, δεν ήταν η επιθυμία μακριά να φύγει
Αλλά ο φόβος να την αγαπήσει
(V)


___________
foto
Oltre la laguna

Johann Wolfgang Goethe / Sarei andato lontano / Θα είχα φύγει μακριά

(Sarei andato lontano)
Sarei già andato lontano, 
tanto lontano quanto è grande il mondo, 
se non mi trattenessero le stelle 
che hanno legato il mio al tuo destino, 
così che solo in te posso conoscermi. 
E la poesia, i sogni, il desiderio, 
tutto mi spinge a te, alla tua natura, 
e dalla tua dipende la mia vita.
Johann Wolfgang Goethe (1749-1832)

(Θα είχα φύγει μακριά)
Θα είχα ηδη φύγει μακριά,
τόσο μακριά οσο μεγάλος είναι ο κόσμος 
αν δεν με περιόριζαν τ’ αστέρια
που έχουν δεσμεύσει τη μοίρα μου με τη δική σου  
έτσι ώστε μόνο μέσα από σένα μπορώ να αισθανθώ    
Και η ποίηση, τα όνειρα, η επιθυμία,
όλα αυτά με οδηγούν σ΄εσένα, στη φύση σου 
που από τη δική σου εξαρτάται η ζωή μου.

(Μεταφραση-Velvet)

____________
Video
Ritchie Blackmore - Snowman

Αγαπάτε Αλλήλους

Από ένα μικρό χωριό της Γαλιλαίας, εξήλθε ο Ιησούς «Ό αμνός του Θεού...ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου». Δεν έζησε περισσότερο απο τριάντα τρία χρόνια και απο αυτά μόνο τρία ενεργά διέθεσε στη δημόσια ζωή. Κι όμως αυτή η εξέχουσα μορφή που όμοια της δεν ενεφανίσθη μέχρι σήμερα στη γη, με το πιο σύντομο χρονικό πέρασμα στην ιστορία καθόρισε περισσότερο απο οιανδήποτε άλλο την ανθρωπότητα. 

Ο μεγαλύτερος επαναστάτης όλων των εποχών δεν οδήγησε στρατούς δεν μεταχειρίστηκε τη βία. Τα μοναδικά του όπλα ήταν ο μαχητικός του λόγος και η ζωή του: γιατί «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος»[1], γιατί ο ίδιος επέλεξε να ζήσει ανάμεσα σε μερικούς αγράμματους ψαράδες, με τους απόκληρους και μη εκλεκτούς τις πόρνες και τους αρρώστους.

Ένοιωσε τον πόνο του λεπρού, είδε με τα μάτια του τυφλού, αισθάνθηκε την αγωνία του πλουσίου. Δεν ζήτησε τίποτα για τον εαυτό του, ανέβηκε στο Γολγοθά, ταπεινώθηκε και υπόμεινε το φριχτό μαρτύριο της Σταύρωσης. Η διδασκαλία του μια απέραντη θάλασσα ψυχικής προσφοράς και θεόπνευστης ποίησης εκεί όπου κρύβονται όλοι οι θησαυροί της γνώσης και της σοφίας.

Μας ανακοίνωσε ότι ο "νόμος" της αγάπης είναι ο μοναδικός και δεν υπάρχει ουδείς άλλος για την ειρηνική συμβίωση της ανθρώπινης κοινωνίας. Γιατί «όπου κυβερνά η αγάπη δεν υπάρχει εξουσία και όπου κυριαρχεί η εξουσία απουσιάζει η αγάπη». [2].

Η αιώνια παρακαταθήκη του συνοψίζετε σε μια μεγαλειώδη φράση ενα ανοιχτό κώδικα που πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι μας: "Αγαπάτε Αλλήλους"

(V)

Θρηνητικός λόγος Ιησού στο δρόμο για τον Γολγοθά

Θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, μην κλαίτε για μένα, 
να κλαίτε μάλλον για τον εαυτόν σας και για τα παιδιά σας. 

Διότι θα έλθουν ημέρες που θα λέγουν, 
«Ευτυχείς οι στείρες και οι κοιλίες, 
που δεν εγέννησαν, και μαστοί, που δεν εθήλασαν». 

Τότε θα αρχίσουν να λέγουν εις τα βουνά, 
«Πέστε επάνω μας», και εις τους λόφους, «Σκεπάστε μας», 

Διότι εάν κάνουν αυτά εις το χλωρόν δένδρον, 
τι θα συμβεί εις το ξερό; [3]

[1]. Ιωάννην  Κεφ. 7-46
[2]. Carl Jung

[3]. Λουκάς Κεφ. 23

Γιώργος Νταλάρας - Μακριά απ’ τα ψέματα

Θα φύγω ένα πρωί μακριά απ’ τα ψέματα
προτού με κλείσουν πάλι συρματοπλέγματα
θα αφήσω μες το χτες τους καθοδηγητές
σε πεθαμένο κόσμο φονιάδες και ληστές
θα φύγω μην κοιτώ κοπάδια όσους πεινούν
με ταξικές ανάγκες που θα τους τυραννούν

Φίλοι εσείς της ερημιάς δεν είναι κόσμος τούτος για μας
χρόνια το αίμα ενός λαού καθρέφτης είναι τ’ ουρανού

Θα αφήσω ένα πρωί τη διαλεκτική
θα φύγω και θ’ αρχίσω δουλειά και πρακτική
γιατί πολλοί σιωπούν και κείνοι που μιλούν
στην ίδια τους πατρίδα σαν πρόσφυγες ρωτούν
ποιο κόμμα το μπορεί τον ουρανό να πιει
τη θάλασσα να κλείσει στου ανθρώπου την ψυχή

Φίλοι εσείς της ερημιάς δεν είναι κόσμος τούτος για μας
χρόνια το αίμα ενός λαού καθρέφτης είναι τ’ ουρανού

Θα φύγω ένα πρωί να βρω το τέρμα μου
και δόξα άλλου κόσμου να μπει στο αίμα μου
το ρούχο μιας γενιάς το μάυρο ντύθηκα
μα τώρα φεύγω μόνος όπως γεννήθηκα
και φεύγω δυνατός μακριά απ’ τα ψέματα
προτού με κλείσουν πάλι συρματοπλέγματα

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Νικος Λαβράνος
Ερμηνεία: Γιωργος Νταλάρας
Δισκος: Οι Μάηδες οι ήλιοι μου (1978)

«Τα τελευταία χρόνια στον τόπο αυτό ειπώθηκαν τα χειρότερα ψέματα της Ιστορίας. Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια και δεν ντρέπονταν τα στόματα που τα 'λεγαν»  (Μενέλαος Λουντέμης, 1906-1977)