Θα βρεθούμε ξανά

Εδώ, θα ρίξω στη θάλασσα
σαν πέτρες τα χρόνια που χάλασα
εδώ, θα μου φέρει το κύμα
ένα γράμμα που θα έχει και ρίμα
και θα λάμπει στο τέλος η υπογραφή:
Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Φιλικοί...

Θα βρεθούμε ξανά
όταν όλα θα έχουν περάσει
στην Πατρίδα φιλιά
και κουράγιο να πεις, μην ξεχάσει
θα βρεθούμε ξανά
όταν όλοι θα έχουν αλλάξει
θα βρεθούμε ξανά...

Εδώ, αρχαία μου θάλασσα
που ξέρεις τι βάσανα τράβηξα
εδώ, θα μου στείλει τ' αγέρι
ένα γράμμα απ' τ' αόρατα μέρη
ο χαμένος ο λόγος, ο πιο ζεστός:
Σεφέρης, Κάλβος, Εμπειρίκος, Σολωμός...

Από το δίσκο "Τοπίο Μυστικό" του 1993
Ποίηση: Τάσος Σαμαρτζής
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Ερμηνεία: Θανάσης Γκαϊφύλλιας

___________________
υγ. Ενα τραγουδι για τη σημερινη μερα 
αλλα και για ολες εκεινες που βρισκεσαι μακρυα απο οτι αγαπας

Οχι αλλα φιλια στο θανατο

Ανωφελο να κρυβεσαι στα χερια σου
κανεις δεν υπαρχει να σου σκουπισει τα δακρυα 
ανωφελο να ψαχνεις στο σκοταδι
δυσκολα θα βρεθει το χαμενο κλειδι 
το μυαλο σου γεματο ευχαριστηση
μα το κορμι σου βαθια αρρωσταινει 
ουλες και τατουαζ πανω στο δερμα σου
λεπιδες και βελονες σε τρυπουν στη ψυχη 
μικρο μου δηλητηριασμενο μηλο 
εισαι ακομη επικινδυνα ομορφη
στα μονοπατια που διαλεξες να ταξιδευεις 
το ξερεις πως δεν υπαρχει επιστροφη
μη δινεις αλλα φιλια στο θανατο
κοιταξε το ουρανιο τοξο ακολουθησε το σημαδι 
ο ηλιος ξαναβγαινει τα συννεφα απομακρυνονται 
γεννηθηκες ελευθερη αρπαξε τη ζωη
(V)

___________________
Video: The Sign Of The Southern Cross

Ενας ακηρυχτος πολεμος

Οταν ο ξενος δεν σου χτυπα την πορτα να του ανοιξεις μα προσπαθεί με βια να τη παραβιασει για να μπει, παυει να ειναι ο ξενος ικετης που χρειάζεται την βοηθεια σου και ονομάζεται εισβολέας. Οι εικονες τις τελευταιες μερες στα ελληνοτουρκικά συνορα φανερωνουν καθαρα μια κατευθυνόμενη μαζικη εισβολη, ενα οργανωμενο σχεδιο απο την πλευρα του ερντογαν που χρησιμοποιει ανθρωπινες σφαίρες ως πολιορκητικό κριό ενος ακηρυχτου πολεμου, εναντιον της Ελλαδος και κατ' επεκταση ως μεσον πιεσης προς την Ευρωπη.

Οι κατατρεγμενοι αυτου του κοσμου αξιζουν την αλληλεγγυη μας αλλα οχι εκεινοι που προσπαθουν να εισελθουν σε μια χωρα με τη βια απαιτωντας ετσιθελικα το δικαιωμα του πολιτικου ασυλου. Οι διαφοροι ψευτοουμανιστες που με περισσή ευαισθησια ζητουν ανεξέλεγκτα το ανοιγμα των συνορων ειναι επιεικως αφελεις αν δεν καταλαβαινουν τα σχεδια του ερντογαν. Αν τα γνωριζουν είναι συμμαχοι στις επιδιωξεις του και εναντια στους ομοεθνείς τους.

Οσο επικροτουμε την λαθροδιακινηση και ονομαζουμε ολους αυτους ανεξαιρετως προσφυγες (που δεν ειναι) δεν βοηθαμε τους πραγματικούς προσφυγες. Το προσφυγικο τα τελευταια χρονια εχει παψει να ειναι προσφυγικο και εχει γινει ένα συγχρονο δουλεμποριο ανθρωπινων ψυχών απο επαγγελματίες διακινητές που κερδιζουν πολιτικα και οικονομικά ωφελη στη πλατη αυτων των δυστυχισμενων.

Και οχι ο Ελληνικος λαος δεν μισει κανεναν ουτε ειναι ρατσιστης οπως με ευκολια ορισμένοι του κολλανε αυθαιρετα την ταμπελα. Εχει αποδειξει χρονια τωρα οτι ξερει να υποδεχεται και να φιλοξενεί οπως το εχει πραξει μεχρι σημερα. Ομως οταν καποιος λειτουργεί ως αμυνόμενος γιατι φοβαται για τη δικη του ασφάλεια ειναι αδυνατον να νοιωσει τον αλλον οποιος κι αν ειναι αυτος.

Κανεις δεν ξεχνα οτι κι εμεις εγγονια και παιδια μεταναστων και προσφυγων υπηρξαμε, μα οποιος θελει να ζησει εδω πρεπει να σεβαστει την ιστορια αυτου του τοπου, τις παραδοσεις, τον πολιτισμο του, την υποσταση αυτου του κρατους που ζητα να τον φιλοξενησει.
(V)

Κωστής Παλαμάς - Τρία ερωτικά ποιήματα

Σ΄ΑΓΑΠΩ
Σ’ αγαπώ με τη γλώσσα
του πουλιού τ’ αηδονιού
και με τ’ άφραστα· μ’ όσα
στο θαμπό μου το νου

μισοζούν, αργορεύουν,
από χάος λαός,
κι εναγώνια γυρεύουν
τη μορφή και το φως.

Σ’ αγαπώ μ’ όλα τ’ άστρα
του βαθιού μου ουρανού.
Στήσου, αγάπη μου πλάστρα
στο θαμπό μου το νου,

και των ίσκιων το σμάρι
βουίζει γύρω σου, ω πώς!
από σε για να πάρει
τη μορφή και το φως.
"Τα παράκαιρα" - 1919

ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΟ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ ΜΟΥ ΠΕΤΡΑΔΙ
Το διαμαντένιο του όρθρου μου πετράδι!
—Σ’ αγαπώ με το πάθος που δεν ξέρει
παρά εσένα ουρανό κι εσένανε άδη,
με το πάθος τυφλό του σφιχτοχέρη.

Σ’ αγαπώ με τον ήλιο, με το αστέρι
που ολογλυκαίνει το πικρό αχνό βράδυ,
και με του Γεναριού το καλοκαίρι,
μ’ εσάς της μυγδαλιάς ολόανθοι κλάδοι.

Σ’ αγαπώ με της άνοιξης τ’ αηδόνια,
με τα ξερά τα φύλλα που χρυσάφι
στρώνουν ταπί στ’ Άγιου Αντρεός το μήνα.

Σ’ αγαπώ με της θλίψης τα τρηδόνια
και με της αναγάλλιασης τα κρίνα.
Μ’ όσα οι κούνιες κρατάν και μ’ όσα οι τάφοι.
"Τα δεκατετράστιχα" (23) - 1919

ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟΥΣΑ
Καλά δεν ξέρω ποιά είν’ η ομορφιά σου,
κι αν το κορμί σου κι αν η ψυχή σου,
τάχα ποιά δύναμη στην εικόνα σου
με πάει, μαζί σου.

Καλά δεν ξέρω ποιά είν’ η ομορφιά σου,
κι αν είσαι η χάρη κι αν είσαι η μούσα,
κι αν είσαι υγεία κι αν είσαι αρρώστια,
Χρυσομαλλούσα.

Δεν ξέρω αν είσαι μια ορμή, μια ιδέα,
κι αν είσαι η γλώσσα μιας γνώμης θείας,
κι αν είσαι η σάρκα κι αν είσαι η γλύκα
της αμαρτίας.

Ξέρω πως φύσηξες μέσα μου, όπως
μέσα στην κούραση αχνής ημέρας
φυσάει βραδιάτικος δέρνοντάς την
ένας αέρας.
Απόσπασμα απο: "Παθητικός ύμνος" (Δειλοί και Σκληροί Στίχοι) 1928
___________________

Κωστής Παλαμάς (1859-1943), απο τους σημαντικότερους Ελληνες ποιητές και πεζογράφους. Το πρώτο του ποίημα το έγραψε σε ηλικία 9 ετών. Το 1886 δημοσιεύτηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή. Ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 14 φορές. Πολυγραφότατος δημοσίευσε συνολικά σαράντα ποιητικές συλλογές και πλήθος άλλα έργα. Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943, στην Αθήνα.

___________________
Video: Σ΄ αγαπώ - 1984 
Ποίηση: Κωστής Παλαμάς 
Μουσική: Μιχάλης Τερζής 
Ερμηνεια: Γιώργος Νταλάρας & Δήμητρα Γαλάνη 

Heinrich Heine - SIE LIEBTEN SICH BEIDE

SIE LIEBTEN SICH BEIDE 
Sie liebten sich beide, doch keiner
Wollt' es dem andern gestehn;
Sie sahen sich an so feindlich
Und wollten vor Liebe vergehn

Sie trennten sich endlich und sah'n sich
Nur noch zuweilen im Traum;
Sie waren längst gestorben
Und wußten es selber kaum
(Ηeinrich Heine, 1797-1856)

ΑΓΑΠΑΓΑΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝΕ
Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,
μα δίχως γι' αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.

Εχώρισαν έπειτα, φύγανε,
μες στ' όνειρο μόνο ειδωθήκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν;
(Μετάφραση: Κ. Γ. Καρυωτάκη)

SI AMAVANO ENTRAMBI 
Si amavano entrambi, 
ma senza per ciò a parlare.
Sguardi ostilli scambiavano 
eppure d'amore vorrebbero morire.

Alla fine si separano, e se ne andarono
solo nel sogno furono visti.
Sono morti e non hanno più saputo:
se sono stati odiati o amati?
(Trad. Velvet)

___________________
Video: "Sie liebten sich beide" 
by Clara Schumann (1819-1896) (Six Lieder. Op. 13-2)