Η γλυκόπικρη ζωή μιας γυναίκας.

Κάποτε ήταν ένα κορίτσι, η Κατερινούλα, όμορφο με λευκή πορσελάνινη επιδερμίδα, αμυγδαλωτά σκούρα μάτια και κατάμαυρα μαλλιά, ορφανό από πατέρα. Οι εποχές δύσκολες, λίγο μετά το τέλος της κατοχής.
Η μάνα της, είχε τόσα στόματα να θρέψει, γι' αυτό την πάντρεψε στα 16 της, με έναν άγνωστο. Η μοναδική φωτογραφία του γάμου της δείχνει τόση θλίψη στα μάτια της. Ο άγνωστος την πέταξε σε μία καλύβα. Ήταν κακός μαζί της, γυρνούσε στα καφενεία κ έπινε, έπαιζε χαρτιά κ όποτε εμφανιζόταν στο σπιτικό τους, είτε της έσπερνε παιδιά είτε την χτυπούσε. Ύστερα από πολλές αποβολές, κακουχίες κατάφερε κ έφερε τρία παιδιά στον κόσμο. Δύο γιους κ το μικρότερο ένα κορίτσι. Περνούσε ο καιρός, η ζωή τους δυσκόλευε. Η Κατερινούλα άρχισε να δουλεύει νοσοκόμα πρακτικιά, εκεί κοντά στα νοσοκομεία διπλοβάρδιες για να θρέφει τα παιδιά της. Όλοι την λυπόντουσαν για την δύσκολη ζωή, όλοι την θαυμάζανε γιατί φρόντιζε με αξιοπρέπεια τα παιδιά της, ένα παιδί κι αυτή 20 χρονώ.

Κάπου στην εφηβεία τους οι γιοι της, καναν να παραστρατήσουν να αλητέψουν τότε έπαιρνε ζωνάρι κ τους χτύπαγε κ τους συνέφερνε κ τους έσπρωχνε στην δουλειά κ στις σχολές. Σήμερα δύο προκομένοι άντρες, ευκατάστατοι οικογενειάρχες, μνημονεύουν τη μανούλα τους για το καλό που τους έκανε. Η μικρή της κόρη δεν άντεχε τις κακουχίες, κλέφτηκε στα 15 και παντρεύτηκε κάποιον μεγαλύτερό της για να ξεφύγει. Εκείνη την εποχή, αφού οι γιοι πιάσαν τις δουλειές τους κ η κόρη παντρεύτηκε, η Κατερινούλα ένιωσε λεύτερη κ χώρισε τον άγνωστο κακό άντρα. Τότε αυτός κατάλαβε τα λάθη του κ σερνόταν πίσω της, όμως ήταν αργά πια.

Η κόρη της, δεν είχε καλύτερη μοίρα...σε πέντε χρόνια χώρισε και έφερε δύο εγγόνια στην Κατερινούλα ενώ εκείνη ήταν ακόμα 35 χρονώ. Η Κατερινούλα άξια πια νοσοκόμα σε δημόσιο νοσοκομείο ήταν ανεξάρτητη οικονομικά. Πήρε την κόρη της κ τα εγγόνια της κ τα σκέπασε κάτω από τις πονεμένες σημαδεμένες φτερούγες της.

Τότε ήταν που γνώρισε τον Σπύρο. Ένας όμορφος μελαχροινός Σαλονικιός, συνομίληκός της, νοσοκόμος και αυτός. Ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον κεραυνοβόλα. Η Κατερινούλα, αγάπησε! Η Κατερινούλα ένιωσε στα 35 της τον έρωτα, πετούσε, ήταν τόσο ευτυχισμένη! Ο Σπύρος την ανέβασε στα ουράνια, την λάτρεψε. Ο Σπύρος όμως ήταν κ αυτός ζωντόχηρος χωρίς παιδιά, δεν μπόρεσε η προηγούμενη γυναίκα του να του δώσει παιδιά. Αμέσως, δίχως δεύτερη σκέψη, ζήσανε μαζί κ σχεδιάζανε τον γάμο τους, τη ζωή τους. Η Κατερινούλα έμεινε έγγυος, θα του έκανε παιδί, ο Σπύρος ήταν τόσο χαρούμενος. Όμως το σώμα της ήταν τόσο ταλαιπωρημένο, τόσο πονεμένο που δεν άντεξε...στους 6 μήνες απέβαλλε την κορούλα τους. Το χτύπημα βαρύ όμως τους περίμενε κάτι χειρότερο. Η πρώην γυναίκα του έβγαλε καρκίνο κ ήταν μόνη δίχως συγγενείς κ φοβόταν τόσο που τον αναζήτησε.

Ο Σπύρος έθαψε την αγάπη του για την Κατερινούλα, της είπε πως εκείνη είχε τα παιδιά της όμως η άρρωστη εκείνη γυναίκα δεν είχε κανέναν κ γύρισε κοντά της. Η Κατερινούλα δεν μπορούσε να δεχτεί το χωρισμό τους, έπεσε σε κατάθλιψη, έχασε τα λογικά της, παρακάλεσε, κυνήγησε, τίποτα όμως...για να τον ξεπεράσει παντρεύτηκε άλλον, ένα χωροφύλακα που την αγαπούσε κ της φέρονταν καλά, όμως εκείνη ξυπνούσε κ κοιμόνταν με το όνομα του Σπύρου στα χείλη της...Έτσι πέρασαν 28 χρόνια, η Κατερινούλα χήρεψε. Εμεινε μόνη.

Ξαφνικά, ένα πρωί σαν όλα τα άλλα, τηλέφωνο χτύπησε στην κόρη της. Ήτανε ο ξάδελφος του Σπύρου, μεσολαβητής, έψαχνε τα ίχνη της Κατερινούλας αλλά βρήκε την κόρη της. Της μίλησε, της εξήγησε, η κόρη δεν πίστευε στα αυτιά της, της ζήτησε να αφήσει τον Σπύρο να μιλήσει στην μάνα της. Ο Σπύρος χήρεψε κ αυτός, η τότε άρρωστη γυναίκα του άντεξε 28 χρόνια με το χτικιό μέσα της, και τώρα γύρευε την Κατερινούλα. Η κόρη τότε ζήτησε λίγο χρόνο, να μιλήσει στην μάνα της. Πέρασε λίγος καιρός, ήρθε ο Σπύρος από κοντά, κρατούσε ένα βιβλίο δικό του με ποιήματα. Τα μιλήσανε μπροστά στην κόρη, η Κατερινούλα του έβαλε φωνές, έβγαλε τα απωθυμένα της, έκλαψε. Ο Σπύρος ζήταγε συγνώμη. «Κατερινούλα μου, μπεκατσούλα μου, δε σε ξεπέρασα ποτέ, το βιβλίο αυτό όταν το έφτιαχνα ήταν για σένα. Σε παρακαλώ συγχώρα με, δέξου με κοντά σου, να βγάλουμε το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί....»

Και έτσι έγινε, γιατί φίλοι μου η ζωή είναι τόσο σύντομη. Η Κατερινούλα και ο Σπύρος, 70 χρόνων πια, ασπρομάλληδες και οι δύο, ζούνε μαζί, βοηθούν ο ένας τον άλλον να βγάλουν το υπόλοιπο της ζωής τους με γαλήνη και ηρεμία που δεν είχαν ποτές τους.

(Στην γιαγιά μου που τόσο λατρεύω)

(απο Mageliki, δημοσιευμενο στις 19/06/08)