30/06/13

Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι




Στο Παρίσι μια κοπέλα ψάχνει να βρει ένα διαμέρισμα. Σε ένα από αυτά που επισκέπτεται συναντά τον Πωλ. Εκείνο το διαμέρισμα γίνεται ο μυστικός χώρος συνάντησης ενός αυτοκαταστροφικού έρωτα.

Ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους, πρέπει να ξεχάσεις ποιος είσαι. Τον εαυτό σου, την ιστορία σου, την ζωή σου, δεν χρειάζεται να διηγηθείς τίποτα. Δεν είναι αναγκαία τα ονόματα, μόνο το πάθος του κορμιού και η σαρκική επιθυμία. 

Όταν ο έρωτας γίνεται ταυτόχρονα γλυκός και βίαιος μαζί. Το σεξ, ένα ναρκωτικό για την καταπολέμηση της μοναξιάς ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Μια σεξουαλική σχέση, ενα ερωτικό δράμα και ένα άσχημο τέλος για τον ένα απο τους δυο εραστές. Μια σχέση έρωτα και θανάτου. 

- Δεν ξέρω πώς να σε φωναξω?
- Δεν έχω όνομα
- Θέλεις να μαθεις το δικό μου?
- Oχι δεν θέλω να ξέρω πως σε λένε, δεν εχεις όνομα ουτε εσύ, ουτε εγώ, 

κανένας μας δεν εχει όνομα, δεν υπάρχουν ονόματα εδω μέσα.

η συνάντηση...
το πάθος...
η υποσχεση…
το τέλος

Η πιο ερωτική ταινία
Eνας μοναδικός Μάρλον Μπράντο

Μια γλυκύτατη Μαρία Σνάιντερ 
(V)

_____________
Video
Ultimo Tango a Parigi (1972)





17 commenti:

  1. Περασμένος Νοέμβρης, τότε επιχείρησα να δω αυτήν την παλιά ταινία. Είδα την αρχή της, κι ύστερα ελάχιστες σκηνές καθ' όλην την διάρκεια μέχρι να φτάσω και να δω το τέλος. Εκείνη την περίοδο (ακόμη και τώρα) ο ψυχισμός μου αντιδρούσε σε αυτόν τον "εφιαλτικό" έρωτα που αν ίσως κανείς το ζήσει αντιληφθεί το μέγεθος της τρέλας.

    Το τέλος της ταινίας δεν θα μπορούσε να είναι άλλο, η έλλειψη μιας ρεαλιστικής πραγματικότητας δεν μπορεί να επιφέρει κάτι άλλο από αυτό όταν πια πολυκαιρίζει.

    υ.γ. Επαγγελματικές υποχρεώσεις με κρατούν μακριά από το ιστολόγιό μου, πόσο μάλλον από τον σχολιασμό σε φίλους. Κοίταξε όμως που αυτήν η ταινία (που δεν κατόρθωσα ψυχικά να δω ολοκληρωτικά)με έβαλε στο τρυπάκι να αφήσω δυο κουβέντες.

    υ.γ. Για εμένα δεν είναι η πιο ερωτική ταινία, σίγουρα όμως μου αρέσει η προσέγγισή σου σε αυτήν.

    Καλό ξημέρωμα, V.

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Την εχω παρακολουθήσει αναρίθμητες φορες και η βασικη αιτία ειναι ο Μαρλον Μπραντο. Τον θαυμαζω και είναι ο αγαπημενος μου ηθοποιος. Το φιλμ είναι γεματο από την πληθωρικη του παρουσια ο ιδιος μιλαει με την σιωπη του, το προσωπο του, το βλεμμα του. Μπορω να πω ότι περισσοτερο εστιαζα τις σκηνες στην ερμηνεια του παρα στο ιδιο το φιλμ.

      Η ασχημη καταληξη αυτης της ιστοριας δεν θα μπορουσε να ηταν διαφορετικη για δυο εραστες που ηταν καταδικασμενοι να παραμείνουν αγνωστοι μεχρι τελους μια και προσπαθουσαν να "μιλησουν" ο ενας με τον αλλον μονο με την γλωσσα του κορμιου και τιποτε άλλο.

      Ισως δεν είναι η πιο ερωτικη ταινια στην ιστορια του κινηματογραφου. Αν και ο καθενας μας δινει διαφορετική έννοια στην λεξη ερωτισμός. Εδώ πραγματι υπαρχει έλειψη αγαπης, δεν υπαρχει ο ερωτας όπως τον ξερουμε η όπως τον φανταζομαστε, παρα μονο το αγριο παθος της στιγμης. Αλλα κι αυτό δεν εκφραζει κατά βαθος την εσωτερικη αναγκη του καθενος μας, να αγαπησει και να αγαπηθει.

      Για το σχολιασμο μην ανησυχεις, δεν είναι απαραιτητο να κανουμε αισθητή την παρουσια μας παντα γραπτως, υπαρχει και η παρουσια μας σαν μυρωδια στο αερα

      Καλο ξημερωμα και σε σενα Κ.


      Elimina
  2. ultimo ultimo!
    ultimo multimo.
    ένα τέτοιο παρακαλώ κι άμεσα' μην περάσει το καλοκαίρι!

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Ultimo και penultimo
      θα ηταν ένα από τα ομορφότερα καλοκαιρια πιστευω
      Κι ομως ειναι πραγματι εφικτο, αν αφησουμε την λογικη και τα πρεπει στην ακρη. Με τον ιδιο τροπο που δεν ντρεπομαστε να γδυθουμε στην θαλασσα

      Καλο ξημερωμα Μπλουζ

      Elimina
  3. Δεν είχα καταλάβει τίποτα όταν την είδα για πρώτη φορά στον κινηματογράφο ... ίσως και να την είχα μισήσει σαν ταινία γιατί έβγαλα το δικό μου συμπέρασμα πως ήταν βίαια, πως εκείνος ήταν ένα τέρας που καταπίεζε σεξουαλικά την γυναίκα... μη γελάσεις... αυθαίρετα συμπεράσματα ενός μυαλού που μέχρι τότε η πιο ακραία έκφραση ερωτισμού ήταν η Νανά του Ζολά ή η μαντάμ Μποβαρύ!
    Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να δω την ταινία αυτή στην καθαρή της διάσταση , με σωστή ματιά αυτή την φορά. Ο έρωτας δίχως όρια, δίχως όνομα, δίχως αύριο και κανόνες. Λίγες ώρες, λίγες μέρες που φτάνουν για μια ολόκληρη ζωή.
    Υπέροχη ταινία πράγματι !

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Ισως να αναφερεσαι στην αμφιλεγομενη σκηνη του βιασμου με το «βουτυρο», που χαρακτηριζει ισως αρνητικα, ακομη και μεχρι σημερα το φιλμ χωρις να είναι αποκαλυπτικη και σπουδαια. Εκτος από αυτά που λεει ο Μπραντο κατά την διαρκεια της πραξης εναντια στην κοινωνικη υποκρισια. Αιτια να λογοκριθει στην Ιταλια αλλα και σε άλλες χωρες και να περικοπουν καποιες σκηνες, αλλα και να κατηγορηθει αμεσως με τις πρωτες προβολες από τις φεμινιστικές οργανωσεις στην Αμερικη.

      Εδώ θα αναφερω ότι εκμυστηρεύτηκε τελευταια ο Μπερτολουτσι σε μια συνεντευξη ζητωντας και συγγνώμη από την Μαρια Σναιντερ

      «Η σκηνή με το «βουτύρο», γεννήθηκε από μια ιδέα δικη μου και του Μάρλον Μπράντο, την στιγμη των γυρισματων. Δεν ηταν μια ερωτικη σκηνή, αλλα περισσοτερο «ενας βιασμος». Δεν υπηρχε στο σεναριο και η Μαρια δεν το ηξερε γιατι σιγουρα θα το ειχε αρνηθει μια και ήταν ταπεινωτικό για την ιδια. Οι κραυγές και τα ουρλιαχτά της που ακουγονται ηταν εναντιον μας, επειδη για αυτή την σκηνη δεν της ειχαμε πει τιποτα

      Όχι δεν υπαρχει καταπιεση, μεταξυ τους ουτε βια. Η ιδια η Ζαν (Μαρια Σναιντερ) ηταν ερωτευμενη με τον ρομαντικο σκηνοθετη που την αγαπουσε και ετοιμαζονταν να παντρευτουν. Η επιλογη της να συνευρεθεί ερωτικα και ακραια με τον Πωλ (Μπραντο) ηταν και δικη της, ένα ταυτόχρονα συνεχιζε να κανει διπλη ζωη με τον αρραβωνιαστικό της.

      Ενας ερωτας διχως ορια, ακραίος, σκληρός και βιαιος, μακρια και εξω από τα συμβατικα κοινωνικά και υποκριτικα πρεπει που ασφυκτικά μας πνιγουν και μας γεμιζουν με κάθε ειδους στερησεις, απωθημενα και ανομολόγητες επιθυμιες. Ισως μεσα σ΄αυτή τη ‘’πρωτογονη’’ μορφη του να μας απελευθερωνει και να μας ανακουφίζει. Γιατι οπου κυριαρχει η λογικη δεν υπαρχει αληθινος ερωτας

      Καλο ξημερωμα Λεβινα

      Elimina
    2. Να κάτι ακόμα που δεν γνώριζα γι αυτή την ταινία Velvet! Και όντως σε αυτή την ακραία βίαια σκηνή αναφερόμουν που μου χαλούσε την γενική εικόνα που είχα… Άργησα να φτάσω σε αυτό που γράφεις στην τελευταία σου παράγραφο και να το καταλάβω.
      Να είσαι καλά Velvet...
      Καλό σου βράδυ :-)

      Elimina
  4. Θεωρω ευλογια το να εχει ζησει καποιος
    εναν τετοιον ερωτα,
    ακομα κι αν ειναι το δεκανικι της μοναξιας του.
    Απο τις ακραιες πραγματικοτητες
    σπας τους τοιχους της ζωης
    και συνεχιζεις!!!

    Καλησπεροβελουδενια...

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Ολοι μας εχουμε φανταστει κατι αναλογο πιστευω. Μια σεξουαλικη σχεση αναμεσα σε δυο αγνωστους ανθρωπους δημιουργει ένα ζωηρο παθος μια τρελη ελξη, μια ερωτικη μεθη. Είναι όμως και ο καλυτερος τροπος να αναλυψουμε τον αληθινο εαυτο μας, τα ορια μας και να πραγματοποιήσουμε τις πιο κρυφες επιθυμιες μας. Καλως να ορισει λοιπον.

      Πιστευω ότι ο ερωτας αλλα και το "απροσωπο" σεξ είναι ένας τροπος να καταπολεμήσουμε την εσωτερικη μοναξια μας, χωρις να καταφέρουμε να την αποδιωξουμε ποτε, αλλα τουλαχιστον ειμαστε ευχαριστα "καταδικασμενοι" σε αυτό.

      Καλο ξημερωμα, αγριομελισσα

      Elimina
  5. Όπως έγραψες Velvet , ο έρωτας είναι ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψουμε τον αληθινό εαυτό μας , τα όρια μας και να πραγματοποιήσουμε τις πιο κρυφές μας επιθυμίες . Στο τελευταίο ταγκό στο Παρίσι ο έρωτας παρουσιάζεται σαν διέξοδο της μοναξιάς και της ερήμωσης της ψυχής που μεταμορφωμένος σε άρπυια αποσυνθέτει και αποστραγγίζει ψυχολογικά τον Μπράντο και τη Σνάιντερ οδηγώντας τους στην εικονική αλλά και πραγματική συναισθηματική αυτοκαταστροφή . Ο έρωτας θεωρώ , που δεν είναι αυτοκαταστροφικός , δεν είναι έρωτας ,αλλά σε μια μια άλλη διάσταση : να ελευθερώνει και να ανυψώνει την ψυχή . Γι΄αυτό το λόγο κυρίως αλλά και επειδή όπως λέγεται και είναι ο Μπερτολούτσι αλλά και ο Μπράντο χρησιμοποίησαν την ταινία αλλά και τη Σνάιντερ για να κάνουν την ψυχανάλυσή τους ξεφεύγοντας από το σενάριο για να εκτονώσουν και να προβάλλουν τα προσωπικά τους βιώματα (οδηγώντας τη σε ψυχοθεραπεία μετά το τέλος της ταινίας ) δεν αντέχω να τη δω .

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Συμφωνω αρκετα μαζι σου στην πολύ σωστη ερμηνευτικη προσεγγιση που εκανες. Πιστευω όμως οτι ο ερωτας αλλα και το «απροσωπο» χωρις συναισθημα σεξ ισως δεν λυνει τα υπαρξιακα μας αδιεξοδα, αλλα παντα είναι ενας τροπος εκτονωσης και απελευθερωσης από τα δεσμα μας . Μπορει το «απροσωπο» σεξ να μην ενδιαφερεται και τοσο για την ψυχική αρμονια μας, αλλα βοηθαει να ανακαλυψουμε μια άλλη μυστικη πλευρά του εαυτου μας.

      Σε καθε περιπτωση πιστευω ότι ο ερωτας σε κάθε μορφη του, είναι ενας τροπος επικοινωνιας αναμεσα σε δυο ανθρωπους. Δεν βλεπω τιποτα μεμπτό στη διαδικασια που ακολουθεί καποιος για να αγαπησει και να αγαπηθει εστω κι αν αυτό προσδιορίζεται μεσα από μια σαδομαζοχιστική ερωτικη σχεση. Ολοι μας εχουμε αναγκη να νοιωσουμε αυτό το υπεροχο συναισθημα που λεγετε «αγαπη» ακομη και όταν «χρησιμοποιούμε» το κορμί του άλλου για να το πετυχουμε.

      Αυτό με την «ψυχαναλυση του Μπερτολουτσι» το ειχα διαβάσει καπου κι εγω. Κι ότι χρησιμοποιήθηκαν και οι δυο πρωταγωνιστές αθελα τους από τις φαντασιακές «εμμονές» του σκηνοθετη. Γιατι και σε μια φαντασιωση του σκηνοθετη οφειλεται η ταινια. Μια και ο ιδιος ειχε αναφερει ότι ονειρεύτηκε και ειδε μια ομορφη αγνωστη γυναικα στο δρομο, κανωντας ερωτα μαζι της χωρις να μαθει ποια ηταν.
      Ομως ο κάθε δημιουργος τις περισσότερες φορες μεσα από το εργο του, (στην τεχνη γενικα) δεν μας «εξομολογείται» τις επιθυμιες, τους φοβους, αλλα και ότι τον βασανιζει. (Αρκετα τραυματικη και για την εικοσαχρονη τοτε Σναιντερ οπως αργοτερα εξομολογήθηκε. Αν και νομιζω ότι δεν ισχυει απολυτα μια και την περιοδο των γυρισματων δηλωνε οτι «εχω κοιμηθει με αρκετους αντρες και γυναικες και ειμαι bisexual»)

      Τι είναι αυτό που σε φοβιζει και δεν αντεχεις να δεις. Έπειτα είναι μονο ένα φιλμ και ότι παρουσιάζεται ειναι εικονικο και οχι αληθινο

      Σε ευχαριστω για την επισκεψη και το σχολιο, Ανεμε


      Elimina
    2. Κατι ακομα

      Η brutal σκηνη του «σοδομισμου» που χαρακτηριζεται στο φιλμ ως μια πραξη υποτιμητικη για το γυναικειο φυλο δεν υποδηλωνει ακριβως αυτό. Αλλα είναι μια συμβολικη πραξη εναντια στην «υποκρισια» της κοινωνίας.

      Τα λογια του Μαρλον Μπραντο που υποχρεωνει την Σναιντερ να επαναλαβει είναι «Αγία Οικογένεια. Εκκλησία των συνετών πολιτών. Τα παιδιά βασανίζονται μέχρι να πουν το πρώτο τους ψέμα. Η θέλησή τους ραγίζει από την καταπίεση και η ελευθερία τους δολοφονείται από τη φιλαυτία. Γαμημένη οικογένεια».

      Και που ηταν και η βασικη αιτια η ταινια να απαγορευτει στην Ιταλια και ο Μπερτολουτσι να στερηθει των πολιτκων του δικαιωματων.

      Elimina
  6. Δεν την έχω δει την ταινία.
    Από τα σχόλιά σας καταλαβαίνω πως είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
    Καλό Σ/Κ (έρχεται!)

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Αυτή είναι μια διθυραμβική κριτική για την ταινια από την Πολιν Καελ, αμερικανιδα κριτικό της εποχης

      «[...] Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην τελετή λήξης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης στις 14 Οκτωβρίου 1972. Η ημερομηνία θα έπρεπε να γίνει ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου, όπως η 29η Μαΐου 1913 - η νύχτα που παίχτηκε για πρώτη φορά ‘’Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης’’ - στην ιστορία της μουσικής. Ταραχές δεν υπήρξαν και κανείς δεν πέταξε τίποτα στην οθόνη, αλλά πιστεύω πως το κοινό βρέθηκε σε κατάσταση σοκ, γιατί Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι διαθέτει την ίδια υπνωτική έκσταση με την ‘’Ιεροτελεστία’’, την ίδια πρωτόγονη δύναμη και τον ίδιο αιχμηρά αιφνίδιο ερωτισμό.

      Το αποφασιστικό βήμα του κινηματογράφου είχε επιτέλους γίνει. Οι εμπορικές ταινίες παρείχαν μηχανοποιημένο σεξ – σεξ ως σωματικό διεγερτικό, αλλά χωρίς καθόλου πάθος ή συναισθηματική βία. Το σεξ στο Τανγκό εκφράζει τις πορείες των χαρακτήρων. Ο Μάρλον Μπράντο εξαντλεί την επιθετικότητά του στη Μαρία Σνάιντερ και η σωματική απειλή τής συναισθηματικά φορτισμένης σεξουαλικότητας συνιστά τέτοια παρέκκλιση από οτιδήποτε μάθαμε να αναμένουμε στις ταινίες, ώστε υπήρχε κάτι σχεδόν σαν φόβος στην ατμόσφαιρα του πάρτι στο φουαγιέ, μετά την προβολή.

      Κατειλημμένο από την αμείωτη έξαψη της ταινίας, το κοινό, αμήχανο, βρέθηκε αντιμέτωπο με μια απρόσμενη σεξουαλικότητα, επευφήμησε όρθιο τον Μπερτολούτσι, αλλά κατόπιν ο καθένας έμεινε μόνος του και σιωπηλός. Αυτή θα πρέπει να είναι η πιο δυναμικά ερωτική ταινία που έγινε ποτέ και ίσως αποδειχθεί και η πιο απελευθερωτική...».

      «Τα χρώματα σε αυτή την ταινία», γράφει η Pauline Kael στο περίφημο άρθρο της στο «New Yorker», «θυμίζουν τις τελευταίες ώρες του απογεύματος: πορτοκαλί, μπεζ, καφετί και ρόδινο -το ρόδινο της σάρκας που έχει αποστραγγιστεί από το αίμα, το ρόδινο του πτώματος. Είναι τόσο απαλά διαμορφωμένα από τον Βιτόριο Στοράρο, ώστε ρομαντισμός και αποσύνθεση γίνονται ένα. Η λυρική υπερβολή της μουσικής του Γκάτο Μπαρμπιέρι επιτείνει αυτή την εντύπωση. Εξω από το διαμέρισμα, τα γκρίζα κτίρια και ο θόρυβος είναι σαφώς το σύγχρονο Παρίσι, κι ωστόσο η πόλη μοιάζει βουβή...».

      (Απόσπασμα της κριτικής της Pauline Kael, που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «The New Yorker» στις 28 Οκτωβρίου 1972 και αναδημοσιεύθηκε στην μονογραφία που εξέδωσε το 37ο ΦΚΘ το 1996, με την ευκαιρία του πλήρους αναδρομικού αφιερώματος στον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι

      Γεια σου Ερατω την καλησπερα μου

      Elimina
  7. Το δραμα της ταινιας

    Μετά την αυτοκτονία της συζύγου του, Ρόζα, ο σαρανταπενταχρονος Paul, ένας Αμερικανός που ειχε μετακομίσει στο Παρίσι, φαίνεται να εχει χασει κάθε λογο να ζει. Ενώ περιφέρεται άσκοπα μέσα από την πόλη, συναντά την εικοσαχρονη Jeanne σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα στη rue Jules Verne, στην περιοχή του Πασί, οπου και οι δύο τυχαια επισκέπτονται μαζί.

    Αποτομα νοιωθουν μια αμοιβαία ελξη και ένα αγριο παθος, αγνωστοι και οι δυο κανουν σεξ στο αδειο σπιτι. Νοικιαζουν το διαμέρισμα ως ένα pied-a-terre και μεταξυ τους γεννιέται μια ερωτικη σχεση κατά την διάρκεια της οποιας αποφευγουν να γνωρίσουν ο ενας τον αλλον, αγνοουν ακομη και τα ονοματα τους, εξερευνώντας μεχρι βαθος την σεξουαλικοτητα τους.

    Η Jeanne, κόρη ενός συνταγματάρχη είναι αρραβωνιασμένη με έναν νεαρό σκηνοθέτη με τον οποίο κάνει μια μικρη ταινια και ερωτεύεται τον Πωλ που δεν ανταποκρινεται, απεναντίας την εγκαταλειπει.

    Ο Πωλ που μαζι με την νεκρη γυναικα του κρατουσαν ένα φτηνο ξενοδοχειο, εν τω μεταξύ δέχεται την επίσκεψη της πεθερας του που ηρθε για την ταφη της κορη της. Ο ιδιος γνωριζεται καλυτερα με τον κομψο Μαρσελ, έναν ενοικο στο ξενοδοχειο που ηταν ο εραστης της συζυγου του και ανακαλυπτει ότι έχει μια ρόμπα ολοιδια με την δικη του.

    Ο Πωλ εν τω μεταξυ νοιωθει ερωτευμενος με την Ζαν, και αφου τυχαια την συναντά την ακολουθει σε μια αιθουσα χορου οπου και γινεται ενας διαγωνισμος tango. Εδώ και οι δυο πινουν μεχρι να μεθυσουν ενώ ο Πωλ διηγείται στην Ζαν λεπτομέρειες από τη ζωή του. Της αποκαλυπτει το ονομα του και της προτεινει να ζησουν μαζι. Μα η Ζαν είναι αρκετα κουρασμενη από όλα αυτά και αφού τον αυνανιζει φεύγει τρεχοντας προς το σπιτι της. Ο Πωλ μεθυσμένος την ακολουθει κι αυτος, αυτή την φορα μεσα στο σπιτι της. Η ιδια τρομοκρατημένη του αποκαλυπτει το ονομα της, που ο ιδιος επιμονα της ζηταει και στη συνέχεια τον σκοτωνει με το υπηρεσιακό περιστροφο του πατέρα της.
    Από την ιταλικη βικιπαιδεια

    RispondiElimina
  8. Σας ευχαριστω για την επισκεψη και τα σχολια που αφησατε και ηταν αρκετα εποικοδομητικα για την ροη της συζητησης
    Αλλα και γιατι μου δοθηκε η ευκαιρια να καταγραψω τις σκεψεις μου για την ταινια που ειναι και η αγαπημενη μου.


    Ευχαριστω πολύ

    RispondiElimina
  9. Highly descrptive blog, I liked that a lot. Will there be a part 2?

    RispondiElimina