27/01/14

Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος




Sognavamo nelle notti feroci
Sogni densi e violenti
Sognati con anima e corpo:
tornare; mangiare; raccontare.
Finché suonava breve sommesso
Il comando dell’alba:
"Wstawac"
E si spezzava in petto il cuore.
Ora abbiamo ritrovato la casa,
il nostro ventre è sazio,
Abbiamo finito di raccontare.
È tempo. Presto udremo ancora
Il comando straniero:
"Wstawac".
Primo Levi - La tregua (01.01.1946)

Ονειρευόμασταν στις άγριες νύχτες
όνειρα βίαια και πυκνά,
ονειρευόμασταν με την ψυχή και το σώμα
αν θα γυρίσουμε, να φάμε, να εξιστορήσουμε.
Ωσπου αντηχούσε κοφτά, σιγανά
τo παράγγελμα που συνόδευε την αυγή
«Εγέρθητι»
και ράγιζε την καρδιά μας
Τώρα που ξαναβρήκαμε τα σπίτια μας,
τώρα που χορτάσαμε την κοιλιά μας,
και οι αφηγήσεις μας στέρεψαν όλες,
σήμανε η ώρα. Οπου νάναι θα ακούσουμε πάλι
το ξενικό παράγγελμα: 
«Εγέρθητι»
Πρίμο Λέβι - Η ανακωχή (01.01.1946)

Primo Levi, (1919-1987)
Συγγραφέας, ποιητής, χημικός, εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Τορίνο της Ιταλίας. Οδηγήθηκε στο Άουσβιτς στις 22-01-44 και παρέμεινε αιχμάλωτος, εως τις 27-01-1945, (μέχρι την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τους Ρωσους )
«Wstawać» σημαίνει «εγέρθητι» στα πολωνικά και ήταν το παράγγελμα που άκουγαν οι έγκλειστοι καθε πρωί για να σηκωθούν.
_________________

Σήμερα 27 Ιανουαρίου
Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος 

Γιατι δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστούν τα αποτρόπαια εγκλήματα του Ναζισμού (στο όνομα της καθαρότητας της ράτσας) που κόστισαν την ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Γιατί ολοι εκείνοι που ξεχνούν το παρελθόν τους είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν.


6 commenti:

  1. Η αγριότητα αποδομένη
    από λίγους στίχους!!!!
    Φρικτό το παράγγελμα...

    Καλό βράδυ Velvet

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Ας μην το επιτρέψουμε να ξανακουστει ποτε πια

      Γεια σου Ελεν

      Elimina
  2. Υπάρχουν στιγμές που μου φαίνονται φτωχά τα λόγια.
    Διάβασα την παραπομπή σου ...
    Μέσα μου νοιώθω ποτάμια αγανάκτησης για το ανθρώπινο
    απάνθρωπο γένος ... αλλά συνάμα νοιώθω πως όλα είναι
    ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος με μικρές παραλλαγές.

    Τα ζώα σκοτώνουν για την επιβίωση και μόνο.... για το φαγητό...
    ο άνθρωπος γιατί δημιουργήθηκε και είναι τόσο καταστροφικός;

    Καλό βράδυ Velvet.

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Κάποιοι ειπαν ότι μετα το Άουσβιτς δεν θα μπορούσαν να γραψουν πια ποιήματα, να ζησουν, να απολαύσουν την ομορφια της ζωης που τους περιβαλλει. Οτι δεν θα μπορούν να πιστέψουν πια στον Ανθρωπο. Αυτή είναι μια δικαιολογημένη απαισιόδοξη αποψη. Αλλα παρολα αυτά πρεπει να πιστέψουμε στον άνθρωπο γιατι είναι η μονη μας ελπίδα. Γιατι ο άνθρωπος κατεχει μια μυστηριώδη δύναμη εντος του. Δεν κυριεύεται μονο από ανεξέλεγκτα ένστικτα και παθη. Αλλα αντίθετα από τα υπόλοιπα ζωα διαθέτει ευφυία και λογικο.
      Με τη κατάλληλη εκπαίδευση και την παιδεία μπορει, να ελεγξει τις παρορμήσεις του, να καταλάβει, να αισθανθεί, να εξελιχτεί και να γινει καλύτερος. Γιατι αφού ο άνθρωπος μπορεί να εκπαιδευτεί να γίνει κακός. Τοτε με τον ιδιο τρόπο μπορεί να εκπαιδευτεί και να γινει καλος.
      Κοιταξε ολους αυτους τους επιζήσαντες από το ολοκαύτωμα που έζησαν ολη την ναζιστική θηριωδία στο πετσί τους. Θα περίμενες όταν βγηκαν να ζητήσουν εκδίκηση αλλα αντίθετα αποφάσισαν να κανουν γνωστά στους άλλους αυτά που πέρασαν οι ιδιοι: για να μην ξαναεπαναληφτούν ποτε και τα ξαναζήσουν κι εμεις. Να γιατι πρεπει να πιστέψουμε στον ανθρωπο. Γιατί αυτό είναι Ανθρωπος

      Καλο βραδυ Λεβινα,
      σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο

      Elimina
  3. υγ.
    Όλα σε αριθμούς...
    μερικοί αριθμοί αποκτούν και ονοματεπώνυμο, παίρνουν ανθρώπινη υπόσταση...
    οι περισσότεροι όμως παραμένουν αριθμοί...
    112 μετανάστες πνιγμένοι... άντρες παιδιά γυναίκες... ονόματα;
    πότε έγραψε κάποιος ονοματεπώνυμα για εκείνους που χάθηκαν
    στα νερά της Μεσογείου; ή μέσα στα κοντέινερ ή στα χωράφια
    με τις νάρκες;
    Πότε θα μάθουμε πως δεν είναι αριθμοί στατιστικής οι άνθρωποι που
    χάνονται ;

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Δυστυχώς ότι δεν μας αγγίζει από κοντά τείνουμε να το αγνοούμε. Κι ότι αγνοούμε δεν υπάρχει. Επειτα ποιος μπορεί να νοιώσει τους δυστυχισμένους που ξεφεύγουν από τον ένα θάνατο για να συναντήσουν έναν άλλον
      Μονο οταν τους γνωρίσουμε από κοντά και τους φωνάξουμε με τα μικρα τους ονόματα, τους σφίξουμε το χερι θα αισθανθούμε την ύπαρξη τους, δεν θα είναι πια οι άγνωστοι αριθμοί, οι λαθροι, οι μελαψοί, οι κακοι ξένοι…
      Μονο τοτε θα καταλάβουμε ότι είμαστε ιδιοι όπως αυτοι. Εχουμε τις ίδιες ελπίδες τα ιδια όνειρα, μάνα, πατέρα και παιδιά, πονάμε, κλαίμε, νοσταλγούμε, χαιρόμαστε, χαμογελάμε…..

      Elimina