25/02/14

Charles Baudelaire - SPLEEN




SPLEEN  (LXII)
Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle
Sur l'esprit gémissant en proie aux longs ennuis,
Et que de l'horizon embrassant tout le cercle
II nous verse un jour noir plus triste que les nuits;

Quand la terre est changée en un cachot humide,
Où l'Espérance, comme une chauve-souris,
S'en va battant les murs de son aile timide
Et se cognant la tête à des plafonds pourris;

Quand la pluie étalant ses immenses traînées
D'une vaste prison imite les barreaux,
Et qu'un peuple muet d'infâmes araignées
Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux,

Des cloches tout à coup sautent avec furie
Et lancent vers le ciel un affreux hurlement,
Ainsi que des esprits errants et sans patrie
Qui se mettent à geindre opiniâtrement.

-Et de longs corbillards, sans tambours ni musique,
Défilent lentement dans mon âme; l'Espoir,
Vaincu, pleure, et l'Angoisse atroce, despotique,
Sur mon crâne incliné plante son drapeau noir.
Poesie de Charles Baudelaire – "Les Fleurs du mal" (1857)

ΣΠΛΗΝ (LXII)
Οταν, βαρύς και χαμηλός, ο ουρανός πλακώνει
το πνεύμα που απ' την πλήξη του την τόση αγκομαχάει
και γύρω τον ορίζοντα ολόκληρο τον ζώνει
και φως μουχρό, πιο θλιβερό κι απ' της νυχτός, σκορπάει

όταν η γη μια φυλακή λες κι είναι, μουσκεμένη,
όπου η Ελπίδα, φεύγοντας, σαν νυχτερίδα πάει
κι αγγίζει τη φτερούγα της στους τοίχους φοβισμένη
κι απά' σε σαπιοτάβανα την κεφαλή χτυπάει

όταν τ' ατέλειωτο η βροχή  κλωστόνερο της χύνει,
που σιδερόφραχτη τη γη σαν κάτεργο την δείχνει,
και πλήθος άτιμες, βουβές αράχνες πάει και στήνει
βαθιά μες στο κεφάλι μας το δολερό του δίχτυ,

άξαφνα τότε ακούγονται καμπάνες φρενιασμένες,
που το φριχτό τους ουρλιαχτό στους ουρανούς σκορπάνε
καθώς ψυχές που τριγυρνούν απάτριδες, χαμένες,
κι αρχίζουνε θρηνητικά, με πείσμα, να βογκάνε.

Και κάποια, δίχως μουσική, νεκρών πολλών κηδεία
περνά απο την ψυχή μου. Κλαίει για την ελπίδα νικημένη
και στο σκυφτό κρανίο μου καρφώνει η Αγωνία
δεσποτική τη μαύρη της σημαία λυσσασμένη.

(Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης)
_____________
«Spleen», τίτλος τεσσάρων ποιημάτων του Μπωντλαίρ από την ποιητική συλλογή «Τα άνθη του κακού»(1857).  «Spleen», προέρχεται από την ελληνική λέξη "σπλήνα" και σύμφωνα με την έκφραση του Μπωντλαίρ, θα το ερμηνεύαμε ως: ανεξήγητη μελαγχολία, ψυχική αγωνία αλλά και αρρώστια πνεύματος.
______________
Video
Léo Ferré chante Baudelaire
Poesie de Charles Baudelaire (1821-1867) / musique Léo Ferré (1916-1993)

19 commenti:

  1. SPLEEN

    Quando il cielo basso e greve pesa come un coperchio
    sullo spirito che geme in preda a lunghi affanni,
    e versa abbracciando l'intero giro dell'orizzonte,
    una luce diurna più triste della notte;

    quando la terra è trasformata in umida prigione,
    dove, come un pipistrello la Speranza
    batte contro i muri con la sua timida ala
    picchiando la testa sui soffitti marcescenti;

    quando la pioggia, distendendo le sue immense strisce,
    imita le sbarre di un grande carcere,
    e un popolo muto di infami ragni
    tende le sue reti in fondo ai nostri cervelli,

    improvvisamente delle campane sbattono con furia
    e lanciano, verso il cielo un urlo orrendo,
    simili a spiriti vaganti senza patria,
    che si mettono a gemere ostinati.

    -E lunghi trasporti funebri senza tamburi, ne bande
    sfilano lentamente nella mia anima vinta; la Speranza
    piange; e l'atroce angoscia, dispotica,
    pianta sul mio cranio chinato, il suo nero vessillo
    Traduzione A. Bertolucci

    Charles Baudelaire, da I fiori del male(1857)

    RispondiElimina
  2. Ω ναι ! μόνο εδώ νομίζω θα διάβαζα Μπωντλαίρ!
    έχω την εντύπωση πως ταιριάζει απόλυτα με την γραφή του Βερλαίν. λυρισμός, ονειροπολήσεις, ένταση, έκσταση...
    Κρατάω την μετάφραση και ευχαριστώ :-)

    yg. το κακό ειναι πως θα πρέπει να την γράψω
    μια και δεν μπορώ να κάνω αντιγραφή από το μπλοκ σου
    και με χτυπημένα δάχτυλα κάτι δύσκολο... θα επανέλθω λοιπόν :-)

    RispondiElimina
  3. Μολονοτι θεωρείται ενας από τους μεγαλύτερους ποιητές
    Δεν είναι από εκεινους που προτιμώ
    ουτε και αυτό το ειδος «σκοτεινιασμένης» ποιηση μου αρεσει

    Κι όμως καποτε οταν πρωτοξεκίνησα να διαβαζω ποιηση
    ο Καρυωτάκης ηταν από τους αγαπημένους μου
    Από τοτε όμως μεχρι σήμερα άλλαξαν πολλά, περασαν πολλα χρονια
    Τωρα πια, αντιπαθώ το σκοτάδι και προτιμώ το φως της ημερας

    ΥΓ
    H παρούσα αναρτηση οφείλεται αποκλειστικά στο ΛΕΟ ΦΕΡΡΕ
    Μ΄αρεσει ο τρόπος που εχει μελοποιήσει και ερμηνεύει το συγκεκριμένο ποιημα

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Η Πολυδούρη, η Πλάθ, ο Καρυωτάκης ήταν και είναι οι επιρροές μου στην ποίηση.
      Ο σαρκασμός, το πάθος, ο έρωτας και ο θάνατος, ένας βουβός πόνος να διαχέεται στους στίχους που ψάχνει να βρει την λύτρωση μέσα από αυτούς.
      Αν και τελικά παρασύρονται και οι τρείς από αυτό το φλερτ με τον θάνατο …
      υγ. Ελπίζω να μη παρεξηγηθώ ... κι εγώ στο φως ζω, το απολαμβάνω, το χαίρομαι αλλά δεν γίνεται να μην ευχαριστηθώ έναν όμορφο στίχο από αγαπημένους ποιητές όσο πεσιμιστικός κι αν είναι…

      Elimina
    2. Δεν σε παρεξηγώ, είναι κατανοητό
      για όποιον γραφει και του αρεσει η ποίηση
      Επειτα τοτε είναι που συνηθως αναζητούμε την παρεα της
      οταν εκεινο το περαστικό πέπλο συννεφιάς
      κατεβαίνει κι αόρατα μας τυλίγει …..

      Καλο μήνα Λεβινα

      Elimina
    3. Poetes maudits

      Κι ήρθανε τοτε διχως ίχνος
      μεσ΄απ΄το άτοπο φερμένο πουθενά
      μ’ αρρωστημένες προσμονες κι επιθυμιες
      από παραφορά και άχρηστο σκοταδι
      κάποιες καρδιές με λιγοστά χαμόγελα
      που δεν μνημόνευαν παρα μονάχα το χαμό
      τις μαύρες μέρες και το θάνατο

      (αυτό το ειχα γραψει μεταξύ 1980-85)
      αφιερωμένο σε αυτους τους ποιητές που τοτε διάβαζα

      Elimina
    4. Καλημέρα Velvet … σε αυτούς τους στίχους σου φαίνεται καθαρά η επιρροή από μια δόση μελαγχολίας και πεσιμισμού…
      Διάβασα αυτό που γράφεις στο τελευταίο σου σχόλιο… για τις φυλακές που υψώνουμε στην ζωή μας… νομίζω πως όλο αυτό έχει να κάνει με τα βιώματα και τον χαρακτήρα του καθενός…
      Υπάρχουν άλλοι που αντέχουν σε μια αέναη αναζήτηση, που μπορούν να μπαίνουν σε ένα κύκλο αντιπαραθέσεων, σχέσεων, να απορρίπτουν ή να απορρίπτονται και να βγαίνουν ίσως και αλώβητοι από όλο αυτό έτοιμοι να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα… άλλοι πάλι αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε όλη αυτή την ζαλάδα και αναζητούν αποδείξεις για την ζωή αλλού κι όχι αποκλειστικά στις ανθρώπινες σχέσεις και οι φυλακές να μην είναι πάντα φυλακές, αλλά τείχη προστασίας ,όχι απαραίτητα είναι και δυσάρεστα… Θα έλεγα όμως πως οτιδήποτε απόλυτο, ναι είναι δυσάρεστο είτε έχει να κάνει με το απόλυτο σκόρπισμα, είτε με την απόλυτη φυλακή… καλύτερα να έχουμε τις αισθήσεις μας σε επιφυλακή και να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος .


      Τα φιλιά μου και καλή Σαρακοστή σου εύχομαι :-)

      Elimina
    5. «Καλύτερα να εχουμε τις αισθήσεις μας σε επιφυλακή»
      Γιατι η ζωή εναι σύντομη…
      «ερχεται και φεύγει σαν ένα αεράκι»
      Και δεν αξίζει να την περνάμε μεσα στη μαυρίλα και την απελπισία

      Ευχαριστώ Λεβινα

      Elimina
  4. Επαναφέρει στη μνήμη τα σκοτάδια της ψυχής και του μυαλού!
    Εκείνα από τα οποία δε γλιτώνουμε πολλές φορές στη ζωή μας.
    Όταν αισθανόμαστε πως χάνεται η ελπίδα, όταν ο κόσμος μας καταρρέει!
    Τη λύτρωση ψάχνει ο νους και δύσκολα τη βρίσκει.
    Η ψυχή πονά.
    Διαβάζοντας τέτοιου είδους ποίηση, όταν δεν είσαι στις καλές σου σε αγγίζει, αλλά σε θλίβει ακόμα πιο πολύ!
    Φως, λοιπόν, για να προχωράς.
    Η μελοποίηση τρυφερή!

    Σε χαιρετώ για πρώτη φορά
    Γλαύκη

    RispondiElimina
  5. Εκφράζει τις στιγμές που τα σκοτάδια κατακλύζουν την ψυχή και το μυαλό μας!
    Από εκείνα που πολλές φορές στη ζωή μας δε γλιτώνουμε.
    Όταν η ελπίδα έχει χαθεί.
    Όταν ο νους ψάχνει τη λύτρωση και δεν τη βρίσκει.
    Η ψυχή πονά.
    Με τέτοια ψυχική κατάσταση, αυτού του είδους η ποίηση σε αγγίζει, αλλά και θλίβει πιο πολύ.
    Φως, λοιπόν!
    Η μελοποίηση τρυφερή!

    Σε χαιρετώ για πρώτη φορά
    Γλαύκη

    RispondiElimina
  6. Είναι παράξενο αλλα οταν η ψυχη υποφέρει
    Αντι στο φως να αφεθει να βγει και ν΄ ανανήψει
    Στο μαύρο ζηταει να κρυφτεί και να ταφή
    Κι εκει ολο και πιο βαθια στα βαθη της αβύσσου
    βυθίζεται και βασανίζεται

    Φως λοιπον και ανοιχτα παράθυρα
    Να μπει ο αέρας, η χαρά κι οι μυρωδιες της γης
    Να μας αφουγκραστούν οι άνθρωποι
    Κι ο ερωτας να μας ζυγωσει

    Κι εγω σε χαιρετώ Γλαύκη
    και σ’ ευχαριστώ για το σχολιο και την επίσκεψη….

    RispondiElimina
  7. Διάβασα το ποίημα, άκουσα το τραγούδι (δεν έχω κάτι να πω). Αξίζει να σημειώσω πως μετά από καιρό στάθηκα ξανά στην εικόνα επάνω (αυτήν με την οποία μας υποδέχεσαι στο μπλογκ σου) και περπάτησα στον χρυσό διάδρομο του ήλιου που καθρεφτίζεται στα νερά της θάλασσας.

    Καλημέρα V.

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Ηταν ενα μουντο συννεφιασμένο απογευμα,
      τοτε που έβγαλα αυτη τη φωτογραφια
      και πρεπει να ηταν αρχές άνοιξης, χωρις να΄μαι σίγουρος
      Κι αυτος η ηλιος δεν θυμάμαι αν υπήρχε
      αλλα ήτανε καλα κρυμμένος
      Δεν ξερω πως αποτυπώθηκε στη φωτο

      Καλο μήνα Κ.

      Elimina
  8. Συγνώμη για το διπλό σχόλιο, αλλά είχα πρόβλημα με τη δημοσίευση.
    Το πρώτο χάθηκε και αναγκάστηκα να γράψω ακόμα ένα, οπότε έχεις δύο σχόλια σε παραλλαγή.
    "Να μας αφουγκραστούν οι άνθρωποι
    Κι ο έρωτας να μας ζυγώσει"
    Και κάθε έρωτας. Να μας ζυγώσει η ζωή!
    Τούτο μπορεί να συμβεί μόνο με "ανοιχτά παράθυρα". Ακριβώς έτσι!
    Χαρακτηριστικό της εποχής να κλειδώνεται η ψυχή και να παραμένει εσώκλειστη σε ίδρυμα. Μόνο που ο καιρός περνά και κάποια στιγμή δεν προλαβαίνεις να χαρείς. Αν το καταλάβαιναν οι άνθρωποι αυτό...
    Σ' ευχαριστώ.
    Γλαύκη

    RispondiElimina
  9. Τα σχόλια που έστειλες εχουν ερθει ολα
    Αλλα εμφανίζονται ύστερα απο τον έλεγχο που πρέπει να κανω

    Πιστεύω οτι είμαστε ολοι καλά κλειδαμπαρωμένοι
    στη φυλακή που φτιάχνουμε με τα ιδια μας τα χέρια
    Υπαρχει ενας αόριστος φοβος, που μας διακατέχει
    και που ορίζει τη συμπεριφορα αλλα και τα αισθήματα μας
    Φοβομαστε να αφεθουμε και ν΄αγαπηθουμε
    Ειχα γράψει κατι σχετικό παλια
    Που περιέχεται στην ετικετα «Συναντήσεις»
    Αυτό εδώ:

    (Τα βήματα)

    Η ζωή φτάνει έως την άκρη τ’ ουρανού
    πρέπει να την αγγίξεις
    η να την απαρνηθείς
    Ο καιρός περνά χωρίς να σταματήσει
    σαν το πρωινό αεράκι
    πριν την βροχή
    Γεννιόμαστε γυμνοί
    ντυνόμαστε την μάσκα μας
    και ξαναφεύγουμε
    σε μια απελπιστικιά αναμονή
    χωρίς να περιμένουμε κανέναν
    Υψώνουμε τείχη ψηλά
    να μην βλέπουμε την θάλασσα
    κι όταν η πόρτα ανοίγει
    ξεχνάς πια γλώσσα πρέπει να μιλάς
    δεν ξέρεις πια
    πως είναι να περπατάς
    ανάμεσα στους ανθρώπους
    Δύσκολα να θυμηθείς
    τα βήματα σου…
    (19-12-09)

    Καλό μήνα Γλαύκη

    RispondiElimina
  10. Σε σχέση με τα σχόλια, που νόμιζα ότι δεν μπορούσα να στείλω, είναι σαν να σε έχει επισκεφτεί κάποια από τον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα...
    Είμαι λίγο άσχετη! Ενώ είδα την ειδοποίηση που μου έβγαζε, νόμιζα ότι χρειαζόταν να κάνω και κάτι άλλο! Τώρα, ένα σχόλιο τη φορά!

    Πολύ τρυφερά τα ποιήματά σου!
    Τόσο το παραπάνω "Τα βήματα" όσο και εκείνο που έγραψες κάπου ανάμεσα στο 1980-1985.
    Στο ποίημα "Τα βήματα" αισθάνομαι ότι έχεις βάλει ήδη τις σκέψεις μου σε στίχους πολύ καιρό πριν τις εκφράσω εδώ!
    Τελικά, ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος που κλειδαμπαρωνόμαστε; Γιατί φοβόμαστε;
    Τι έχουμε να χάσουμε;
    Ερωτήματα, τα οποία έχω απαντήσει, όμως θα ήθελα και τις δικές σου σκέψεις πάνω σ' αυτό.
    Ερωτήματα, στα οποία απάντησα αρκετά αργά στη ζωή μου.
    Πιστεύω πως είναι αναγκαίο να έχει αφεθεί κάποιος, να έχει δοκιμάσει, για να είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις. Τι λες;

    Καλό μήνα και σε σένα!
    Γλαύκη

    RispondiElimina

  11. Ποιος ο βαθυτερος λογος που κλειδαμπαρωνόμαστε?
    Νομιζω ότι προσπαθουμε να διατηρήσουμε μεσα μας, την εποχη της αθωοτητας και του ρομαντισμού της παιδικής ηλικιας. Τοτε που κυριαρχούσε το χαμόγελο και η ανεμελιά κι οι σχεσεις δεν ειχαν την μετέπειτα βαρβαρότητα των σχέσεων της ενηλικίωσης
    Τα χρονια όμως περνούν, μεγαλώνουμε, γεμίζουμε εμπειρίες θετικές η αρνητικές, βιώνουμε όμορφες στιγμές, τον ερωτα, την φιλια, αλλα ταυτόχρονα και τον πόνο, την εγκατάλειψη, την προδοσία
    Αποτέλεσμα η απογοήτευση, η καχυποψία, ο φοβος να διαθέσουμε για πολλοστή φορα τα αισθήματα μας, ώστε να μην εκτεθουμε και πληγωθούμε ξανά όπως στο παρελθόν
    Κι αυτος ο φοβος να ζήσουμε έστω ρισκάροντας (γιατί κι αυτό είναι ζωη) μας οδηγει στην απομόνωση, στην απραξια, στην αδράνεια, φτάνοντας καμια φορα μεχρι και στον μισανθρωπισμό
    Ετσι καταλήγουμε να φτιάχνουμε ένα προσωπικό χωρο προστασίας, πιστεύοντας ότι εκει θα ζουμε πια ασφαλείς και ανέγγιχτοι, αλλα στο τελος εγκλωβιζόμαστε κατασκευάζοντας μια ασφυκτική φυλακη
    Και τελικά τι εχουμε πετύχει
    Περιμένουμε να μας χτυπήσει τη πόρτα η ιδια η ζωή που εντωμεταξύ της σφαλίσαμε την είσοδο


    RispondiElimina
  12. "...ασφαλείς και ανέγγιχτοι..." με τίμημα πολύ υψηλό! Τη μοναξιά του ανθρώπου...
    Γι' αυτό επανερχόμαστε στα "ανοιχτά παράθυρα" και το "φως", το χαμόγελο, την ευαισθησία και την αγάπη!
    Είναι οι θεμέλιοι λίθοι για το άγγιγμα της ζωής με όλο το ρίσκο, όσες φορές κι αν χρειαστεί να το πάρεις. Θα ξέρεις ότι έχεις προσπαθήσει.
    Το "ρίσκο" ακόμα να εκφράζουμε στους άλλους τα συναισθήματά μας, γιατί μπορεί να μην μας δοθεί άλλη ευκαιρία να το πράξουμε!
    Η ζωή είναι ωραία... αρκεί να της επιτρέψεις να στο δείξει.

    http://www.youtube.com/watch?v=Bzu5Zzn1iok

    Ο διάλογος πάνω σε τέτοια θέματα δε τελειώνει εύκολα. Το σταματάς όποτε θες εσύ, μια και είναι δικός σου ο χώρος.

    Καλή σου νύχτα!
    Γλαύκη

    RispondiElimina
  13. Ο διάλογος μ΄αρεσει γιαυτο και τα σχόλια είναι ανοιχτά
    Και μπορουμε φυσικά να συνεχίσουμε
    Αλλα μην τα πουμε όλα μονορούφι
    Σ΄ευχαριστω πάντως για τη συμμετοχή

    Η ζωη είναι ωραία
    Σαν την μελωδια ενός τραγουδιού
    Ας την απολαύσουμε ελεύθερα και με αισιοδοξια

    Καληνύχτα Γλαυκη

    RispondiElimina