21/03/14

Léo Ferré - Στη σχολή της ποίησης




Η σύγχρονη ποίηση δεν τραγουδά πια...έρπει. Αλλά έχει το προνόμιο της διάκρισης...δεν κάνει παρέα με τις κακές λέξεις, αντίθετα τις αγνοεί. Οι λέξεις βγαίνουν με την τσιμπίδα: αντί για "έμμηνα" προτιμούμε "περίοδος" και ολες επαναλαμβάνονται με ιατρικούς όρους που δεν θα ΄πρεπε να βγαίνουν έξω από τα εργαστήρια ή τα ιατρικά συγγράμματα.

Ο σχολικός καθωσπρεπισμός επιβάλει να χρησιμοποιούνται ορισμένες επιτρεπόμενες λέξεις στην ποίηση και να αποκρύβονται κάποιες άλλες, που μπορεί να είναι τεχνικές, ιατρικές, λαϊκές ή διαλέκτου. Mου 'ρχονται στο μυαλό η στάση του χειροφιλήματος και τα λεκανάκια πλυσίματος δαχτύλων.

Δεν είναι τα λεκανάκια πλυσίματος δαχτύλων που καθαρίζουν τα δάχτυλα ούτε το χειροφίλημα που δημιουργεί τρυφερότητα. Δεν είναι η λέξη που φτιάχνει την ποίηση, αλλά η ποίηση που λαμπρύνει τη λέξη.

Οι γραφιάδες που μετρούν τα δάχτυλα για να κάνουν λογαριασμό δεν είναι ποιητές αλλά δακτυλογράφοι. Σήμερα, ο ποιητής πρέπει να ανήκει σε μια κάστα, σ' ένα κόμμα ή σε κάποιο κοσμικό κύκλο. Ο ποιητής που δεν προσκυνά καταλήγει στο τέλος ακρωτηριασμένος.

Η ποίηση είναι θορυβώδης και πρέπει να ακούγεται όπως η μουσική. Η ποίηση που προορίζεται μόνο για να διαβαστεί και να φυλακιστεί σε τυπογραφικό χαρτί δεν είναι ολοκληρωμένη. Η γενετήσια ορμή της προέρχεται από τις φωνητικές χορδές, όπως στο βιολί η φωνή βγαίνει από το δοξάρι.

Η συγκέντρωση σε κοπάδια είναι ένα σημάδι των καιρών, της εποχής μας. Οι άνθρωποι που σκέφτονται σφαιρικά έχουν στρογγυλές ιδέες. Οι λογοτεχνικές εταιρείες εξακολουθούν να είναι η Εταιρεία. Η σκέψη όταν κοινοποιείται γίνεται κτήμα όλων.

Ο Μότσαρτ πέθανε μόνος και άπορος, συνοδευόμενος σ΄ ένα κοινό τάφο από ένα σκύλο και μερικά φαντάσματα.
Ο Renoir είχε τα δάχτυλα κατεστραμμένα από ρευματισμούς.
Ο Ravel είχε έναν όγκο που του ρούφηξε μονομιάς ολόκληρη τη μουσική
Ο Μπετόβεν ήταν κουφός.
Έπρεπε να γίνει συλλογική δαπάνη για να θαφτεί ο Bela Bartok
Ο Rutebeuf πεινούσε.
Ο Villon έκλεβε για να φάει.
Και κανείς δεν δίνει δεκάρα.

Η τέχνη δεν είναι ένα εργαστήριο ανθρωπομετρίας.
Το φως ανάβει μόνο στους τάφους.
Ζούμε σε μια επική εποχή, αλλά δεν έχουμε τίποτα το επικό.
Η μουσική πωλείται όπως ένας αφρός ξυρίσματος.
Ακόμη και η ίδια απελπισία πωλείται, δεν μένει να  βρεθεί η σωστή φόρμουλα.
Όλα είναι έτοιμα: Τα κεφάλαια, η διαφήμιση, οι πελάτες

Ποιος, λοιπόν θα εφεύρει την απελπισία?
Με τα αεροσκάφη που κοροϊδεύουν τον ήλιο.
Με τα μαγνητόφωνα που θυμίζουν «νεκρές φωνές» και τις ψυχές μας αγκυροβολημένες στη μέση του δρόμου, ολοι μας γύρω απο το χείλος του κενού, συσκευασμένοι σαν κονσέρβες κρέατος, παρακολουθώντας πως περνούν οι επαναστάσεις. 
Μην ξεχνάτε ότι το εμπόδιο της Ηθικής, θα είναι πάντα η Ηθική των Αλλων

Τα πιο όμορφα ποιήματα είναι αυτά της διεκδίκησης.
Οι στίχοι πρέπει να κάνουν έρωτα στο μυαλό των λαών.
Στο σχολείο της ποίησης δεν μαθαίνεις: ΠΟΛΕΜΑΣ

Léo Ferré –( 1916-1993) - Poeta d' Amore e di Anarchia
Alla scuola della poesia / Στη σχολή της ποίησης 

(Μετάφραση-Velvet)
__________________
Για την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης 

LEO FERRE 

14 commenti:

  1. O ΛΕΟ ΦΕΡΡΕ, δεν ήταν μόνο ποιητής, αλλά και τραγουδιστής, μουσικός, δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος και μαέστρος. Μας άφησε πεντακόσια τραγούδια, πενήντα άλμπουμ, δύο όπερες, μια συμφωνία, ένα λυρικό ορατόριο, μελοποίησε εκατό ποιήματα των «καταραμένων ποιητών» αλλα και άλλων, ένα μυθιστόρημα, αμέτρητα δοκίμια και τρία βιβλία ποίησης.

    Για σαράντα χρόνια, έχει ανακηρυχθεί σε όλη την Ευρώπη, καθώς και στο Καναδά και Ιαπωνία, ως ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές και μουσικούς του εικοστού αιώνα. Οι πιο απαιτητικοί κριτικοί έχουν αναγνωρίσει στο πρόσωπό του ένα σπάνιο φαινόμενο: μια καθαρή λογοτεχνική φύση με το τεράστιο ταλέντο του μεγάλου συνθέτη.
    Ο André Breton τον θεωρεί έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές του αιώνα

    RispondiElimina
  2. «Είμαι αναρχικός, από όταν ήμουν στη μήτρα της μάνας μου» λεει ο Φερρέ. Αλλά η Αναρχία που ο ιδιος αναφέρεται, δεν έχει να κάνει με το χάος ή βία. Είναι η Αναρχία «με το Α όπως Αγάπη». Την Αναρχία που έχει υμνήσει για πολλά χρόνια μέσα από τα τραγούδια-ποιήματα του, όπως «Les Anarchistes» και «Ni Dieu ni maitre» (δύο από τα πιο διάσημα), όπου μέσα από τους στίχους, μέσα από τους μονολόγους και τα κειμενά του : μας λεει ότι η αναρχία: «πρέπει να κάνει έρωτα στο μυαλό των ανθρώπων»

    «Η αναρχία είναι πρώτα απ 'όλα μια ανθρώπινη ιδέα, πρώτα αγάπη και στη συνέχεια μοναξιά, γιατί αναρχία είναι η άρνηση κάθε εξουσίας. Νομίζω ότι είναι κάτι πολύ ευγενές. Αν ο κόσμος ήξερε τι σημαίνει αληθινά αναρχία θα ηταν αναρχικός όπως είναι το να είσαι ερωτευμένος»

    Το κοινό νήμα που συνδέει όλα τα ποιητικά εργα του Λέο Φερρέ είναι πάντα το ίδιο: η Αγάπη, η Αγάπη με κεφαλαίο Α, η Αγάπη για τη ζωή, για τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, η Αγάπη για την απεριόριστη ουτοπική παρόρμηση, για το όνειρο ενός κόσμου χωρίς κανενός είδους καταπίεση. Κι όπως ο ίδιος γράφει σε ένα στίχο του «Είμαι ένας διακινητής της αγάπης»

    RispondiElimina
  3. Είναι ήδη πολύ αργά, δεν ξέρω από ν' αρχίσω από τον ενθουσιασμό μου με αυτά που διαβάζω.
    Δεν είχα την εμπειρία του Φερρέ, χωρίς να είμαι εντελώς άσχετη, απλά δεν έτυχε μέσα σε τόσα ακούσματα.
    Θα σε επισκεφτώ και πάλι με ξεκούραστο πνεύμα, γιατί αξίζει πολλά η ανάρτηση.
    Καλό σου βράδυ!
    Γλαύκη

    RispondiElimina
  4. Τι να πρωτοσχολιάσεις εδώ, πρόκειται για ένα χείμαρρο!
    Ταυτίζομαι σε πολλά!

    "Η ποίηση είναι θορυβώδης και πρέπει να ακούγεται όπως η μουσική "
    Η ποίηση πρέπει να βγαίνει από την ψυχή πρώτα απ' όλα, αφού από εκεί πηγάζει η αλήθεια που είναι θορυβώδης!

    "Η συγκέντρωση σε κοπάδια είναι ένα σημάδι των καιρών, της εποχής μας."
    Η μοναδικότητα του ανθρώπου είναι αδιαμφισβήτη, γιατί αφήνεται και την αμφισβητεί ο ίδιος;
    Είναι ό,τι λυπηρότερο γι' αυτόν να πετά στα σκουπίδια τα πλούσια δώρα που του χάρισε η φύση!

    "Οι στίχοι πρέπει να κάνουν έρωτα στο μυαλό των λαών"
    Τι πληρότητα αισθάνεσαι ακούγοντάς το!
    Έτσι, διεκδικείς, δημιουργείς, ζεις, απολαμβάνεις!

    "Αν ο κόσμος ήξερε τι σημαίνει αληθινά αναρχία, θα ήταν αναρχικός όπως είναι το να είσαι ερωτευμένος"
    Ναι, τέτοια αναρχική θα ήθελα να ήμουν και νομίζω ότι είμαι ήδη, όσο μπορεί να είναι κάποιος, όντας μέλος μια οργανωμένης κοινωνίας. Η οποία πάρα πολύ συχνά στραγγαλίζει την Αγάπη!!!
    "Είμαι ένας διακινητής της αγάπης" με Α κεφαλαίο!

    Φανταστική ανάρτηση!
    Μου έδωσες την ευκαιρία να τον γνωρίσω πιο καλά και να θέλω να μάθω περισσότερα μέσα από τις δημιουργίες του.
    Σ' ευχαριστώ πολύ!

    Ποια είναι αυτά που αγγίζουν εσένα περισσότερο μέσα από τις σκέψεις ή τις δημιουργίες του Φερρέ;

    Γλαύκη

    RispondiElimina
  5. Πάντα θαύμαζα εκείνους τους ξεχωριστούς ανθρώπους και δημιουργούς που ζούσαν αντισυμβατικά και ελεύθερα. Συχνά στο περιθώριο της κοινωνίας μακριά από καθωσπρεπισμούς, κλίκες και συμφέροντα, αλλα τρέφοντας μια βαθιά αγάπη για τον κόσμο. Κι ενας από αυτούς ηταν ο Φερρέ

    Ολους αυτούς τους «μισότρελους» φιλόσοφους, ζωγράφους, ποιητές που έζησαν και πέθαναν μονάχοι, βυθισμένοι μέσα στη «τρέλα» του μυαλού τους. Χαρακτηρισμένοι ''μολυσμένοι'' από τους άλλους τους ''υγιείς'' μα σίγουρα πιο ελεύθεροι.

    Αλλα και κάθε φτωχοδιαβολο που ζει μοναχικός και κυνηγημένος. Τους καταπιεσμένους, τους χαμένους τους απροσάρμοστους, που μισούν την εξουσία και αγαπούν την ελευθερία, τους νοιώθω και τους αισθάνομαι, σαν αδέρφια μου. Είναι πιο κοντά στην δικη μου σκέψη και αντίληψη για τη ζωή και τον κόσμο.

    Το πρώτο ποίημα που διάβασα και στη συνέχεια ανακάλυψα το όνομα του Φερρε ήταν «la solitude» η «Μοναξιά». Είναι από εκείνα τα ποιήματα/τραγούδια που συνδυάζουν αυτό που ο ιδιος έλεγε, οτι «η ποίηση θορυβεί όπως η μουσική και πρέπει τραγουδιέται»

    Μόνο ετσι πίστευε ότι γίνεται πιο κατανοητή και έρχεται πιο κοντά στο λαό οπου εκει είναι και η θέση της. Γιατι η ποίηση που προορίζεται μονο να διαβαστεί από τους εκλεκτούς και να ξανατοποθετηθεί σαν αντικείμενο πάνω σ’ ένα ράφι είναι νεκρή

    Πιστεύω ότι η ποίηση και η τέχνη γενικότερα πρέπει να «κοινοποιείται» και να μην παραμένει έγκλειστη σαν μουσειακό είδος στην ακαδημία της κρούσκας. Πρεπει να ταξιδεύει να κατεβαίνει στο δρομο για να μπορέσει να κανει «έρωτα» στο κεφάλι των ανθρώπων. Γιατι αυτός είναι ο απώτερος σκοπός και ρόλος της.

    Στην ετικέτα LEO FERRE μπορείς να διαβάσεις και να ακούσεις μερικά ποιήματα και τραγούδια του, που έχω μεταφράσει στα ελληνικά.

    RispondiElimina
  6. Ποίηση, πιστεύω ότι είναι μια υπαρξιακή ή εσωτερική ανάγκη τους καθενός να εξομολογηθεί και να λυτρωθεί από τους δαίμονες του, αλλα και να κοινοποιήσει στο κοσμο τη δικη του παρουσία και αλήθεια. Ο κόσμος αγαπά την ποίηση (κι ας μην την διαβάζει) γιατι διακρίνει ανάμεσα στους στίχους κομμάτια της δική του αγωνίας.

    Προσωπικά αγαπώ εκείνη την ποίηση που κατεβαίνει στο δρομο που χρησιμοποιεί απλές κατανοητές λέξεις για τον καθένα και μιλαει βαθιά στην καρδιά των ανθρώπων. Δεν μου αρέσει η ποίηση που παρουσιάζεται σαν ένα συνονθύλευμα από ακαταλαβίστικες λέξεις και εκφράσεις περισσότερο για να κάνει εντύπωση γνώσεων λεξικογραφίας παρά ουσίας και προσπαθεί να με πείσει ότι είναι ποίηση

    Δεν μου αρέσουν οι ποιητές που από τη ζεστασιά της καμαρούλας κρυμμένοι πισω από ένα παράθυρο σκαρώνουν στίχους και μου περιγράφουν το φεγγάρι χωρίς να το εχουν δει. Η μου υψώνουν το δάχτυλο σαν αλάνθαστοι κριτές χωρίς να έχουν πατήσει το πόδι τους γυμνό στη άσφαλτο που καίει

    Μου προκαλούν γελοιότητα όταν προσφωνούν με υποκρισία περισσή και μεγαλόσχημους τίτλους ο ένας τον άλλον "ποιητά". Εκεινοι που αυτό-αποκαλούνται «ποιητές» πιστεύοντας ότι κάνουν ταχαμου κάτι ανώτερο από τους υπόλοιπους, επειδή καταφέρνουν να ταιριάζουν μερικά στιχάκια στη σειρά.

    Γιατι για μένα ποιητής, είναι και ο εργάτης και ο αγρότης αλλά κι ο σκαφτιάς. Γιατί «ποιώ» σημαίνει δημιουργώ με κάθε τρόπο.

    (Αυτό το κείμενο γράφτηκε ως σχόλιο στο μπλογκ της Λεβινας -levina-imagination.blogspot.gr- στο θέμα ανάρτησης «Τι είναι Ποιηση» και μια που αναφερόμαστε στην ποίηση το έβαλα κι εδώ).

    RispondiElimina
  7. Κάποια στιγμή όταν ρωτήθηκα – τι θα ήθελες να είσαι αν δεν ήσουν αυτή που είσαι- απάντησα πως θα έδινα τα πάντα για να ζω εκατόν πενήντα χρόνια πριν στο Παρίσι , να ζω ακροβατώντας μεταξύ λογικού και παράλογου, με ένα μήλο και αψέντι και να πουλάω έργα μου πλάι στο ποτάμι… τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου και ακόμα παραμένει αυτή η ανικανοποίητη βαθειά επιθυμία.
    Κατάφερα μόνο ένα μικρό κομμάτι της επιθυμίας μου.
    Δυστυχώς η τέχνη κατάντησε τόσο εμπορεύσιμη που έχασε την επαφή με … την ίδια την τέχνη… Η ελίτ των γκαλερίστας, των ζωγράφων, των ποιητών με τις δεκάδες εκθέσεις, συνεντεύξεις, αλληλοφιλοφρονήσεις και αλληλοκατηγορίες είναι ένα τόσο κλειστό κύκλωμα και τόσο αδιάφορο για τα δρώμενα του πεζοδρομίου που για εμένα κατάντησε παράρτημα του Λαμπουντέν ή της Λαφαγιέτ.
    Οι λέξεις, όπως το λέει και ο Φερρέ λογοκρίνονται προτού παραδοθούν στο κοινό… κι έτσι δημιουργούνται στίχοι πανομοιότυποι θα έλεγες αφού επαναλαμβανόμενες λέξεις προσπαθούν να περιγράψουν την σάρκα, τον έρωτα, την μοναξιά, τον θάνατο… αν και ακόμα κι ο θάνατος από ότι βλέπω μοιάζει απαγορευτικός στον στίχο λες και δεν υπάρχει. Προτιμούμαι να βαυκαλιζόμαστε γράφοντας – καλό παράδεισο- λες και ο νεκρός πάει ταξίδι αναψυχής παρά να αντικρύσουμε κατάματα την φυσική κατάληξη των πραγμάτων και να μιλήσουμε γι αυτό. Έγραψα αυτή την παράγραφο για να δείξω πως ούτε τον θάνατο δεν θέλουμε στον στίχο…
    Πόση υποκρισία υπάρχει γύρω μας! Κατά παραγγελία η γραφή για να πουλάει… κατά παραγγελία ο πίνακας για να πουλάει… και να το βλέπουμε ότι σε όλο αυτό το κύκλωμα που κάπου κάπου ξεσκεπάζεται υπάρχει το Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει…
    Αν αυτή θα είναι η πρόοδος του πολιτισμού στην γη τότε ο πολιτισμός και η τέχνη όπως την γνωρίσαμε πνέει τα λοίσθια .
    Μου έδωσες την ευκαιρία να πω αρκετά που είχα μέσα μου αν και έχω αφαιρέσει τις λεπτομέρειες για το πώς σιχάθηκα τους λεγόμενους καλλιτέχνες του σήμερα.
    Δύσκολη κι αυτή η ανηφόρα σήμερα, όταν μέχρι πριν λίγα μόνο χρόνια οι όμορφοι στίχοι, οι μεγάλοι Έλληνες και ξένοι ποιητές πρόσφεραν τόση πνευματική τροφή που θα μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών.
    Την Καλημέρα μου καλέ μου Velvet... ti auguro un felice weekend :-)
    Un grandissimo saluto!

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Πολλοί ίσως να μην εκαναν τη ζωή που ονειρεύτηκαν
      Μπορεί να ζουν συμβατικά και να υποφέρουν
      Αλλα δεν αλλοτριωθήκαν ούτε έχασαν την ευαισθησία και την ανθρωπιά τους

      Από ολους τους στίχους των ποιητών που διάβασα
      και ακολούθησα σαν συμβουλή γονιού
      Ηταν το παρακάτω δίστιχο από το ποίημα του Καβαφη
      «Οσο μπορείς»

      «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
      τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς, να μην την εξευτελίζεις»

      Grazie Levina buon fine settimana

      Elimina
  8. Καταρχήν το να αυτο-αποκαλείται κάποιος ποιητής είναι παρακινδυνευμένο. Αυτό θα το κρίνουν εκείνοι που θα έρθουν σε επαφή με τις δημιουργίες του. Θα προέλθει, ίσως ο "τίτλος", η ιδιότητα καλύτερα, από όσα θα έχει να πει και να προσφέρει στο νου και την καρδιά των άλλων.
    Η ποίηση δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, γιατί δεν προσδίδει κανένα όφελος σε κανέναν, ίσως να καλύπτει τη ματαιοδοξία του δημιουργού. Εξάλλου, ο στίχος πάντα άγγιζε τις ψυχές των ανθρώπων από την αρχή της ύπαρξής του. Είναι ένα μέσο, όπως λες, για να επικοινωνήσει κάποιος τα βιώματα, τις σκέψεις, τις επιθυμίες του με τους άλλους και ίσως μέσα από αυτή την επικοινωνία τους φανεί χρήσιμος.
    Όποιος έχει κάτι να πει, είναι απαραίτητο να το μοιράζεται, ώστε να υπάρξει η πιθανότητα "οι στίχοι να κάνουν έρωτα στο μυαλό των ανθρώπων", να τους επιτραπεί να κάνουν ένα βήμα εμπρός.
    Τους δήθεν καλλιτέχνες, ποιητές, συγγραφείς, ανθρώπους των γραμμάτων και γενικά τους δήθεν παντού, τους απεχθάνομαι. Με φέρνουν σε επαφή με την υποκρισία, τη ματαιοδοξία, τον εγωισμό και εγωκεντρισμό, τα οποία μου είναι περιττά. Μου στερούν την εξέλιξη και τους θεωρώ χάσιμο χρόνου στη ζωή μου.

    Πάντα θαύμαζα κι εγώ τους "περιθωριακούς", οι οποίοι δεν χάιδευαν ποτέ κανέναν και πρώτα απ' όλα τον εαυτό τους. Τολμούσαν να εκφράσουν με όποιον τρόπο την αλήθεια τους κόντρα στις "κανονικότητες" της κάθε εποχής.
    "Κανονικότητες" που τις ορίζει ο άνθρωπος, για να ζει χωρίς πολλές αγωνίες ή γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί τον κόσμο με άλλο τρόπο. Όμως αυτές δεν έφεραν ποτέ την ανατροπή στον κόσμο, την ώθηση σε κάτι ουσιαστικότερο, δεν ανέπτυξαν τον άνθρωπο ως σκεπτόμενο ον, αλλά αποτέλεσαν μέχρι σήμερα τα δεσμά του.

    Μια και μπήκε η Άνοιξη μαζί με την ημέρα της ποίησης στη ζωή μας, έτσι συναντά την άνοιξη ο άνθρωπος, όταν αφεθεί να δει αλήθειες...
    (Τι είναι βέβαια αλήθεια για τον καθέναν είναι μεγάλο ζήτημα και σηκώνει πολλή συζήτηση, όποτε θες την κάνουμε)

    Γλαύκη

    Υ.Γ.
    Δίνεις πολλή "τροφή" και εκλεκτή και χαίρομαι γι' αυτό.

    RispondiElimina
  9. Ας έρθουν οι ψυχίατροι μαζι μου
    να πάμε μια βόλτα
    να τους δειξω
    Γιατι εγω δεν είμαι τρελός
    ξέρω να θεραπεύω
    τους πάντες και τα πάντα
    με ενα τραγούδι
    με μια καραμούζα
    με ενα κουτί σπίρτα
    και με αγάπη
    -
    Αυτά τα λογια έλεγε ενας άλλος ιδιόρρυθμος «τρελλος» ο Νικολας Ασιμος
    που δεν επαψε να αντιστέκεται στο φαλιμέντο του κοσμου αυτού
    και αναγκάστηκε να δραπετέψει «από ολους και όλα»
    μη αντέχοντας να ζει στην ασχήμια που το περιέβαλε

    Γεια σου Γλαυκη

    Υγ
    Η εκλεκτή τροφή θέλει και εκλεκτούς συνδαιτυμόνες οπως εσείς
    που να μπορούν να αισθανθούν τις υψηλές γαστριμαργικές απολαύσεις

    RispondiElimina
  10. Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
    Είναι μη γίνω "ποιητής"
    Μην κλειστώ στο δωμάτιο
    ν' αγναντεύω τη θάλασσα
    κι απολησμονήσω.
    Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
    κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
    μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.

    Κάπου εκεί μαζί με τον Άσιμο στις ίδιες γειτονιές...
    γύρω απ το Πολυτεχνείο, Ομόνοια, Εξάρχεια, Βάθης....
    γειτονιές γεμάτες ιδέες που τις στραγγάλιζε η μικροαστική
    κοινωνία του καθωπρεπισμού και των κανόνων...
    Η Γώγου ... άνοιξε κι αυτή το παράθυρο βαριεστημένη
    από το φαλιμέντο ... και αναχώρησε αφήνοντας κι αυτή
    το δικό της κενό .... κι αν δεν το είχε κάνει τότε, σήμερα
    θα είχε χίλιους λόγους να το κάνει.

    RispondiElimina
  11. Οι μεγάλοι ποιητές είναι σπάνιοι όπως οι μεγάλοι εραστές.
    Δεν φτάνουν οι φιλοδοξίες, τα πάθη, και τα όνειρα
    χρειάζεται κάτι περισσότερο: τα βαρβάτα αρχίδια

    CESARE PAVESE – Η τέχνη του να ζείς

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Αυτό χρειάζεται, όπως ακριβώς το είπες!
      Έτσι, γιατί όλες οι λέξεις έχουν την κατάλληλη θέση τους στο λόγο και μ΄αυτό τον τρόπο πρέπει να χρησιμοποιούνται, για να πετυχαίνουν τον στόχο τους.
      Η νροπή περισσεύει, όταν θέλεις να είσαι σαφής!

      Τον Άσιμο, τη Γώγου και πολλούς άλλους μπορώ να τους αισθανθώ και να κατανοήσω απόλυτα γιατί εγκατέλειψαν τη ζωή. Δεν ήθελαν να συμβιβαστούν με τίποτα.
      Δεν μπορώ να γνωρίζω για σένα, αλλά έχω αισθανθεί κάποιες στιγμές μετέωρη στο αν αξίζει να επιμένεις στη ζωή με όλη την ασχήμια της. Βέβαια έρχεται ένα απρόσμενο τραγικό γεγονός, η απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου, και σε προσγειώνει άμεσα, οπότε αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή είναι ένα δώρο και οπωσδήποτε θα πρέπει να το τιμήσεις ως τέτοιο. Να ανάγεις τη ζωή σε τέχνη σχεδόν επιβάλλεται!

      Γλαύκη

      Elimina
  12. Αγαπω τη ζωη και πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα
    να την απαρνηθώ οσο άσχημα κι αν ζουσα
    Αναγνωρίζω όμως τη πραξη όποιου αποφασίζει
    να δώσει ένα τελος στη ζωη του
    ανεξάρτητα τις αιτίες που τον αναγκάζουν να το κάνει
    δεν είναι καθόλου δειλία όπως πολλοι νομίζουν
    αλλα θελει τρομερή δύναμη ψυχής και ανυπέρβλητο θάρρος
    Παράδειγμα ο Ιησους που αφέθηκε να τον σταυρώσουν
    Αλλα και ο Σωκράτης που ήπιε το κώνειο

    RispondiElimina