Η θαλασσινή ακτή μου

Σήμερα σκέφτηκα να γράψω για τη θαλασσινή ακτή μου
Εκει που οταν βρίσκομαι η ζωη μοιάζει ωραία

Για τους κολυμβητές που χαίρονται μ΄ανεμελιά και γέλιο

Για τα γυμνά κορμιά κάτω απ' τον ήλιο που γυαλίζουν

Για τη μαμά που τρυφερά κοιτάζει το μικρούλη γιο της

Για το πείσμα του μικρού να ξαναφτιάχνει το κάστρο που του χάλαγε το κύμα

Για το ερωτευμένο ζευγαράκι που είχε αφοσιωθεί στον έρωτα του

Για τους δυο ηλικιωμένους που κρατούσαν την αιωνιότητα απ' το χέρι 

Για τον αλλοδαπό που προσπαθούσε να πουλήσει κάτι από την πραμάτεια του

Για την κυρία που απορροφημένη διάβαζε τον «έρωτα και πόλεμο»

Για τα γυαλιά του μεσήλικα που καθρέφτιζαν το στήθος της

Για τα κορίτσια που ιδρωμένα τρέχανε μπρος στα πόδια μου
Για τη νεότητα που έσταζε απο τα δροσερά τους χείλη 
Για σένα που τοσα καλοκαίρια βρίσκεται πάντα δίπλα μου

Μα όταν κοίταξα για μια στιγμή βαθιά μέσα στο πέλαγος

Είδα χιλιάδες πρόσωπα ν’ αναδύονται θλιμμένα 

Σκέπασα τότε από ντροπή τα μάτια μου, και όλα τα ξέχασα

(V)

_______________

Foto by Velvet