Γλιστρώντας πανω στο βρεγμένο αυτοκινητόδρομο
η βροχή πέφτει ποτάμι με παρασέρνει
μπροστά στο φως των προβολέων
μια μπαλαρίνα στριφογυρίζει αργά
Το τζάμι θαμπώνει μαζί με τα μάτια μου
μακραίνει ο δρομος, μοιάζει ατέλειωτος
πρεπει να οδηγήσω κοντρα στον άνεμο
έχει μεσάνυχτα και καταχνιά
Κάθε φορά που κοιτάζω στο καθρέφτη
νοιώθω οτι καποιος με ακολουθεί κρυφά
η ιδια μορφή που χρόνια τωρα με στοιχειώνει
από χιλιάδες μίλια μακριά.
(V) 14/01/21
-------------
Video: Chris Rea - The Road to Hell
Μου άρεσε πολύ!
RispondiEliminaΤαίριαξες όμορφα κείμενο και μουσική!
Κάθε τέτοια μορφή διατηρεί αυτή τη θέση, γιατί έχουμε επιτρέψει να γίνει ένα μ' εμάς. Άλλοτε δίνει δύναμη, άλλοτε οδηγεί στην καταστροφή. Πάλι εμείς αποφασίζουμε.
Πραγματι ειναι οπως το γραφεις
RispondiEliminaΕμεις αποφασιζουμε
Μερικα ομως δυσκολα αφαιρουνται εντελως απο το μυαλο μας