A una passante
La strada intorno a me ruggiva con un rumore assordante.
Alta, snella, in un lutto nero, infinito il suo dolore,
passò una donna e con la sua mano brillante
l'orlo della gonna di pizzo si sollevò.
Agile e nobile, con una gamba statuaria.
Ed io, come in un delirio, stavo succhiando
dai suoi occhi, un cielo cupo che fa nascere tempeste
la dolcezza seducente che porta il piacere della morte.
Un bagliore ... e poi la notte! Bellezza fugace
che attraverso il tuo sguardo sono improvvisamente rinato,
non ti rivedrò mai più che nell'eternità?
Altrove, lontano da qui! troppo tardi! forse mai!
Perché non so dove sei fuggita, non sai dove sto andando,
ma so che hai sentito che ti avrei amato.
(Trad: Velvet)
-------------------------------
Σε μια περαστική
Ο δρόμος γύρω μου βρυχηθούσε με έναν εκκωφαντικό θόρυβο.
Ψηλή, λεπτή, σε μαύρο πένθος, απέραντος ο πόνο της,
κάποια γυναίκα πέρασε και με το λαμπρό της χέρι
το στρίφωμα της δαντελένιας φούστας ανασήκωσε.
Ευλύγιστη κι αρχοντική, με αγαλματώδη γάμπα.
Κι εγώ όπως σε παραλήρημα, ρουφούσα
από τα μάτια της, ενα κατάχλωμο ουρανό που θύελλες γεννάει
τη σαγηνευτική γλυκύτητα που φέρνει ηδονή θανάτου.
Μια λάμψη ... και μετά νύχτα! Φευγαλέα ομορφιά
που μέσα από το βλέμμα σου αίφνης ξαναγεννήθηκα,
άραγε θα σε ξαναδώ ποτέ στην αιωνιότητα;
Αλλού, πολύ μακριά από 'δώ! πολύ αργά! ίσως ποτέ!
Γιατί δεν ξέρω πού χάθηκες, δεν ξέρεις πού πηγαίνω,
μα ξέρω οτι το νοιωσες οτι θα σ’ αγαπούσα.
(Μεταφραση: Velvet)
Charles Baudelaire - A una passante (Fiori del male - XCIII)
Duecento anni fa, nasceva Charles Baudelaire
Πριν από διακόσια χρόνια, γεννήθηκε ο Charles Baudelaire
----------------
Léo Ferré chante Baudelaire, (1967).
I violini e il ritmo lento e delicato rendono l’atmosfera particolarmente malinconica e romantica.
À UNE PASSANTE
RispondiEliminaLa rue assourdissante autour de moi hurlait.
Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,
Une femme passa, d’une main fastueuse
Soulevant, balancant le feston et l’ourlet ;
Agile et noble, avec sa jambe de statue.
Moi, je buvais, crispe comme un extravagant,
Dans son ?il, ciel livide ou germe l’ouragan,
La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.
Un eclair… puis la nuit ! – Fugitive beaute
Dont le regard m’a fait soudainement renaitre,
Ne te verrai-je plus que dans l’eternite ?
Ailleurs, bien loin d’ici ! Trop tard ! jamais peut-etre !
Car j’ignore ou tu fuis, tu ne sais ou je vais,
O toi que j’eusse aime, o toi qui le savais !
Charles Baudelaire, "Les Fleurs du Mal" XCII (1857)
Τι όμορφο!
RispondiEliminaΗ γαλλική γλώσσα αποδίδει ιδανικά τον αισθησιασμό και ρομαντισμό των στίχων!
Πιστευω οτι και η μελοποιηση του Φερρε αποδιδει με μελαγχολικη γλυκυτητα τον χαρακτηρα του ποιηματος.
RispondiElimina