E da tanti giorni che sto seguendo l'invasione russa in Ucraina. Questa sporca guerra dell' esercito di Putin che spiana tutto sul suo passaggio. Bombardamenti in asili, ospedali, condomini, teatri. Carri armati e massacri di civili, bambini e donne, sangue per le strade, cadaveri ovunque. Un dittatore spietato, cerca in tutti i modi di smantellarli, di sfinirli, di romperli. Ma non ci riesce. Questo popolo resiste, senz'acqua, senza cibo, vicino alle rovine e non si piega.
Ogni Ucraino, anche dall'estero, torna a casa, prende il fucile e corre a combattere l'invasore, per difendere la libertà del suo Paese. Mamme con le armi in una mano e bambini nell'altra. Un grande esempio di coraggio e forza femminile. Gli anziani per strada, uno accanto all'altro, mettono i loro corpi davanti come ostacoli, cercando di fermare i carri armati russi. Nei rifugi tutti insieme, senza paura, suonano e cantano mentre le bombe piovono sulle loro teste.
Mi commuove profondamente e mi addolora allo stesso tempo vedere coloro che cercano di sfuggire dall'orrore della guerra con le lacrime agli occhi, di camminare con i loro amati animali in braccio. Senza pensare di abbandonarli. L'amore per gli animali. Un atto semplice che caratterizza la loro cultura. Guardo le immagini e chino la testa. Mi sento piccolo e miserabile. Gli ucraini mi stanno insegnando in questi giorni. Prendo una lezione di resistenza, coraggio e amore.
C'è qualcuno che può credere che queste persone coraggiose si arrenderanno e si inginocchieranno? Puoi bombardare questo popolo, distruggere le loro case, le loro città, tutto, ma non potrai mai conquistarlo.
Perché hanno la ragione dalla loro parte!
-------------------------------
Παρακολουθώ τόσες μέρες τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Αυτό τον βρώμικο πόλεμο με τον στρατό του Πούτιν να ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Βομβαρδισμοί αδιακρίτως σε νηπιαγωγεία, νοσοκομεία, πολυκατοικίες, θέατρα. Τανκς και σφαγές αμάχων, παιδιών και γυναικών, αίμα στους δρόμους, πτώματα παντού. Ενας αδίστακτος δικτάτορας, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους διαλύσει, να τους εξαντλήσει, να τους σπάσει. Μα δεν τα καταφέρνει. Αυτός ο λαός αντιστέκεται, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, διπλα στα ερείπια και δεν λυγίζει
Κάθε Ουκρανός ακόμη και από το εξωτερικό επέστρεψε στην πατρίδα, πήρε το τουφέκι και έτρεξε να πολεμήσει τον εισβολέα. Να υπερασπιστεί την ελευθερία της χώρας του. Μητέρες με τα όπλα στο ένα χέρι και τα παιδιά στο άλλο. Ενα εξαιρετικό παράδειγμα γυναικείου θάρρους και δύναμης. Ηλικιωμένοι στους δρόμους, ο ένας δίπλα στον άλλον, βάζουν τα κορμιά τους μπροστά εμπόδια, προσπαθώντας να σταματήσουν τα ρωσικά τανκς. Στα καταφύγια όλοι μαζί, χωρίς φόβο, να παίζουν μουσική και να τραγουδούν ενώ οι βόμβες πέφτουν βροχή στα κεφάλια τους.
Συγκινούμαι βαθύτατα και ταυτόχρονα πονάω. Βλέποντας όσους προσπαθούν να ξεφύγουν μακριά από τα σπίτια τους και με δάκρυα στα μάτια να προχωρούν, κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά τα αγαπημένα τους κατοικίδια. Δεν σκέφτηκαν ουτε στιγμή να τα εγκαταλείψουν. Αγάπη για τα ζώα. Μια απλή πράξη που χαρακτηρίζει τον πολιτισμό τους. Κοιτάζω τις εικόνες και σκύβω το κεφάλι. Νιώθω μικρός και μίζερος. Οι Ουκρανοί με διδάσκουν αυτές τις μέρες. Παίρνω ένα μάθημα αντίστασης, θάρρους και αγάπης.
Πιστεύει κανείς ότι αυτοί οι γενναίοι άνθρωποι θα τα παρατήσουν και θα γονατίσουν?. Αυτόν τον λαό μπορείς να τον βομβαρδίσεις, να του καταστρέψεις τα σπίτια, τις πόλεις, τα πάντα αλλά ποτέ δεν θα καταφέρεις να τον κατακτήσεις.
Γιατί έχουν το δίκιο με το μέρος τους!
------------------------------------
Video: 94 violinists from around the world come together to accompany violinists in Ukraine, some in basement shelters, in a Ukrainian folk song.
Nessun commento:
Posta un commento