Στον αυτοκινητόδρομο του ήλιου.

 

Ο κινητήρας βρυχάται

ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς

καλύτερα να επιβραδύνω

δεν πρέπει να ξεπεράσω τη γραμμή,

ανεβάζω την ένταση ακούω τη μουσική

το ιδιο παλιο καλοκαιρινό τραγούδι

γνωρίζω όλες τις συγχορδίες

το μονο που χρειαζομαι ειναι μια κιθάρα

αναμεσα στα δάχτυλα

-αραγε αν τραγουδήσω θ’ ακουσεις την φωνη μου-

η ομιχλη απλωνεται εμπρος μου 

οι αναμνήσεις επιστρέφουν και μ’ ακολουθουν

ιχνη που έσβησαν στο πέρασμα του χρόνου

σαν ξεχασμένη ασπρόμαυρη ταινία με προσπερνούν,

το ραδιόφωνο λέει ότι θα ξαναχιονίσει

και βρίσκομαι χιλιάδες μίλια μακριά 

γυρεύω τον ουρανο τ’ αυγούστου

θέλω να τρέξω στον αυτοκινητόδρομο του ήλιου.

(V)