07/07/09

Pablo Neruda - Nuda / Γυμνή




Nuda sei semplice come una delle tue mani,
liscia, terrestre, minima, rotonda, trasparente,
hai linee di luna, strade di mela,
nuda sei sottile come il grano nudo.

Γυμνή είσαι τόσο απλή σαν ένα από τα χέρια σου,
λεία, γήινη, ελάχιστη, διάφανη, στρογγυλή,
έχεις γραμμές του φεγγαριού, μονοπάτια του μήλου,
γυμνή είσαι αδυνατούλα σαν το γυμνό στάρι

Nuda sei azzurra come la notte a Cuba,
hai rampicanti e stelle nei tuoi capelli,
nuda sei enorme e gialla
come l'estate in una chiesa d'oro.

Γυμνή είσαι γαλανή όπως η νύχτα στην Κούβα
περικοκλάδες κι άστρα έχεις στα μαλλιά σου
γυμνή, πελώρια και κίτρινη είσαι
σαν το καλοκαίρι σε μια χρυσή εκκλησιά

Nuda sei piccola come una delle tue unghie,
curva, sottile, rosea finché nasce il giorno
e t'addentri nel sotterraneo del mondo.
come in una lunga galleria di vestiti e di lavori:
la tua chiarezza si spegne, si veste, si sfoglia
e di nuovo torna a essere una mano nuda.

Γυμνή είσαι τοσοδούλα σαν ένα από τα νύχια σου,
καμπυλόγραμμη, ρόδινη, απαλή, που μόλις γεννιέται η μέρα
μες τα υπόγεια του κόσμου, εισχωρείς
όπως σε ένα μακρύ τούνελ από ρούχα κι έργα
η διαύγεια σου σβήνει, ντύνεται, φυλλοροεί
και πάλι ξαναγίνεται ένα γυμνό χέρι
Pablo Neruda - Nuda / Γυμνή 1960


( Ελληνική μετάφραση: Velvet )
(Ιταλικη μετάφραση: Giuseppe Bellini)

___________________
Video αναρτησης
Massimo Troisi - Maria Cucinota
leggono la poesia "Nuda" di Pablo Neruda

1 commento:

  1. Λατρεμμένος ο Νερούντα... υπέροχος!!!


    PABLO NERUDA
    "ΤΟ ΞΎΛΙΝΟ ΚΟΡΊΤΣΙ"
    (Γοργόνα της πλώρης)

    Το ξύλινο κορίτσι δεν ήρθε περπατώντας:
    στάθηκε άξαφνα εκεί καθισμένη στα τούβλα,
    παλιοί ανθοί του πελάγου σκεπαζαν το κεφάλι,
    κι είχε η ματιά της μια θλίψη από ρίζες.


    Έστεκε εκεί κοιτώντας τις ανοιχτές ζωές μας,
    το είμαι,το φέυγω,το έρχομαι,το πάω πάνω στη γη,
    τη μέρτα που της ξέβαφε λίγο λίγο τα φύλλα.
    Βίγλιζε μη θωρώντας μας το ξύλινο κορίτσι.


    Το κορίτσι απ' το αρχαίο κύμα στεφανωμένο
    κοίταζε εκεί με τα νικημένα της μάτια,
    κι αν κι ήξερε πως ζούμε σε ένα απόμακρο δίχτυ


    από νερό και χρόνο, βροχή, κύματα κι ήχους,
    δεν ήξερε αν υπάρχουμε ή είμαστε το όνειρό της.
    Αυτή του ξύλινου είναι του κοριτσιού η ιστορία.

    RispondiElimina