06/07/11

Ταρατατζουμ




Η άρνηση
των πάντων
δεν είναι τίποτε άλλο
από την τελευταία πράξη
του αυτόχειρα
πριν από τον ίσκιο
του θανάτου

Γιατί όταν το πάθος

της καταστροφής
παύει να είναι δημιουργία
καταλήγει ένα φριχτό
υποκατάστατο
από νεκρές επιθυμίες
και εκδικητική απελπισία

Πιο επικίνδυνο

απο την άρνηση είναι
όταν διατηρείς το σώμα ανέπαφο
έχοντας φτάσει
στην έσχατη αποσύνθεση
αποκεφαλίζοντας
μόνο το κεφάλι

Ταρατατζουμ...

ταρατατζουμ...
ταρατατζουμ...
μπαμ...μπουμ


(Velvet - 25/05/09)


6 commenti:

  1. με ένα σώμα ακέφαλο, δεν κάνεις επαναστάσεις, αγώνα δεν κάνεις… και τούτος ο θυμός τούτη η οργή δεν είναι καν υποκατάστατο. έγκλημα είναι θαρρώ…
    η δημιουργία θέλει την ψυχή και το σώμα ολάκερο!

    σε φιλώ και σε καλημερίζω.

    RispondiElimina
  2. @ΛΥΧΝΟΣ
    Ότι αντιτιθεται
    σημερα στην εξουσια
    δεν αντιλαμβάνεται ότι
    Όταν δεν αυτοκαταστραφει
    η εξαλειφθεί το ακέφαλο σωμα
    Αυτό θα αναπαράγεται συνεχως
    και θα μεταμορφωνεται
    με κάθε τροπο

    Η καταστροφική δημιουργία
    Θελει ψυχη ναι
    αλλα και ένα ξαναγεννημένο
    υγιές σώμα

    Κι εγω σε φιλω
    Και σε ευχαριστώ για το σχολιο
    -

    RispondiElimina
  3. Λοιπόν μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες!
    Ναι, θεωρώ ότι «Η άρνηση των πάντων» είναι πράξη αυτοχειριασμού.
    Ναι, πιστεύω ότι «το πάθος της καταστροφής» μπορεί να γονιμοποιηθεί θετικά μόνο από ένα ακατάβλητο πάθος δημιουργίας.. αλλιώς δίνει τερατογενέσεις..
    Και ναι… μόνο ταριχευμένο μπορεί – ίσως – το αποκεφαλισμένο σώμα να διατηρηθεί «ανέπαφο»..

    RispondiElimina
  4. @NAMELI
    Και μενα η απαντηση σου
    Πολυ σωστα διαβασες
    Ευχαριστω Ναμελι
    -

    RispondiElimina
  5. "Όταν διατηρείς το σώμα ανέπαφο έχοντας στην έσχατη αποσύνθεση..."
    Κι εκεί θα παραμείνουμε όσο δεν αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της αποσύνθεσης!
    Με θλίβει πολύ βαθιά όλη η κατάσταση φτάνοντας μέχρι την απελπισία.
    Δεν ήρθα να σχολιάσω στην ανάρτησή σου "Πάλης ξεκίνημα", γιατί μου φαντάζει τόσο μακρινό, τόσο ουτοπικό για το σήμερα ό,τι λέει αυτό το τραγούδι, ενώ το λατρεύω και το διδάσκω στα παιδιά! Όταν είδα την ανάρτηση, με έπιασε μια στενοχώρια και δεν ήθελα να πω τίποτα. Πέρα από αυτό υπάρχει πολύς θυμός μέσα μου V.
    Πώς θα παλέψει λοιπόν ένα σώμα σε αποσύνθεση; Σε οποιαδήποτε προσπάθεια κίνησής του ελλοχεύει ο κίνδυνος της διάλυσής του...
    Στο ρυθμό αυτού του τραγουδιού θα έπρεπε να χορεύουμε, αλλά δυστυχώς μένουμε προς το παρόν στο ταρατατζούμ!

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Καταλαβαινω τη σκεψη σου
      Μα δεν είναι απαραίτητο να σχολιάζεις αν δεν το νοιωθεις.

      Ποιος περιμενει από ένα σωμα διαλυμένο και σε αποσυνθεση
      να παλεψει και για ποιο λογο να το κανει
      Η μοναδικη λυση είναι να το εξαφανίσουμε εμεις το συντομοτερο
      Και να παρει τη θεση του κάτι πιο νεοτερο και υγιες
      Αλλιως θα συνεχισουμε να ζουμε οπως τα περιφερομενα ζομπι

      Elimina