19/10/12

Η μοναξιά




Ποια μοναξιά ?
Ποια είναι αυτή η μοναξιά
που γράφει τόσο ωραία λόγια
με σύνταξη, κόμματα και δασείες ?

Η μοναξιά που ξέρω εγώ
Είναι ανορθόγραφη
Δεν ξέρει να εκφράζεται
Δεν μιλάει καθόλου
Δεν περιφέρεται
Κρύβεται…

Η μοναξιά που ξέρω εγώ
είναι ο πόνος του αρρώστου
στα λευκά κρεβάτια των νοσοκομείων
πριν από το νυστέρι των χειρούργων

Η μοναξιά που ξέρω εγώ
είναι οι ρυτιδιασμένοι γέροντες
πεταμένες ψυχές στα γηροκομεία
που περιμένουν τον θάνατο να τους αγκαλιάσει

Η μοναξιά που ξέρω εγώ
είναι οι τρόφιμοι των ψυχιατρείων
εκεί που ο χρόνος έχει σταματήσει
και η τρέλα τρυπάει τo μυαλό

Η μοναξιά που ξέρω εγώ
είναι οι ανάπηροι συνάνθρωποι μου
πάνω στα μικρά καροτσάκια
που ακίνητοι ταξιδεύουν σ΄ ένα δωμάτιο

Η μοναξιά που ξέρω εγώ
είναι η μοναξιά του φαντάρου
στην σκοπιά του τίποτα
που συζητάει με την ξιφολόγχη

Η μοναξιά που ξέρω εγώ
είναι μοναξιά του ναρκομανή
με την πλάτη στον βρώμικο τοίχο
και το βλέμμα στο κενό

Η μοναξιά που ξέρω εγώ
είναι η μοναξιά του αλλοδαπού
με τα χέρια χωμένα στις άδειες τσέπες
και τον φόβο να παγώνει τη καρδιά

Η μοναξιά που ξέρω εγώ
μοιάζει μ' εκείνα τα παιδάκια
που πουλάνε χαρτομάντιλα
στα φανάρια της πόλης

Η μοναξιά που ξέρω εγώ….

Εσύ για ποια "μοναξιά" μου μιλάς...?
Αυτή με τα καλοντυμένα ρούχα
που φοβάται τους ανθρώπους
και φτιάχνει φαντάσματα
να κάνει παρέα…

Ποια μοναξιά.....?
Η μοναξιά που ξέρω εγώ, δεν μοιάζει με την "μοναξιά" σας
(Velvet, 12/09/08)

_____________________
Foto
Alone /Solitudine/Μοναξιά by lille_my on Flickr

14 commenti:

  1. Θυμάμαι μια Γαλλική γελοιογραφία από τα '70 όπου μια υπάλληλος ζητάει από άλλους υπαλλήλους φίλους να πάνε στο εστιατόριο της εταιρείας για μεσημεριανό μαζί, αλλά όλοι είναι πολυάσχολοι. Στο τελευταίο καρέ, 200 άνθρωποι τρώνε μαζί, δίπλα-δίπλα σε μεγάλα τραπέζια στο εστιατόριο και από ένα από τα κεφάλια βγαίνει η σκέψη: "Δεν μ' αρέσει να τρώω μόνη μου"...

    Η μοναξιά είναι επίσης κάτι που είναι μέσα μας...

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Σε κανένα δεν αρέσει να τρωει μονάχος
      αλλά κανείς δεν προσκαλεί και στο τραπέζι του κανένα

      Η "μοναξιά" ειναι μια ναρκισσιστική
      και εγωκεντρική συμπεριφορά
      που χαρακτηρίζει τον εγωιστή άνθρωπο
      και την αδιαφορία του απέναντι στον συνάνθρωπο του

      Καλό βραδυ Thinks...

      Elimina
    2. είμαι ναρκισσίστρια
      εγωκεντρική
      εγωίστρια
      κι αδιαφορώ για τον συνάνθρωπό μου, τότε.

      όμως η μοναξιά μου θα λυτρώσει την μοναξιά κάποιου άλλου
      όταν οι μη μόνοι, μη ναρκισσιστές, μη εγωκεντρικοί εγωιστές που επίσης αδιαφορούν θα υπάρχουν ως σύνολο κ όχι ως μοναξιές.


      η μοναξιά είναι εμείς.

      Elimina
  2. Οχι η μοναξιά ειναι το "εγώ" κι όχι "εμείς"
    Ομως δεν ξερω πως εννοείς εσυ την μοναξιά
    και τι ευχάριστο βρίσκεις σ΄ αυτη
    Προσωπικά την θεωρώ μια εγωιστική συμπεριφορά
    ανικανότητα προσαρμογής και αντικοινωνικότητα του ατόμου
    Η ζωη είναι όμορφη οταν την μοιράζεσαι με κάποιον αλλον
    κι οχι οταν την κρατάς για τον εαυτό σου

    Ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος
    Αλλα δεν μπορεί να ζησει μονάχος
    Εκτός κι αν ειναι ασκητής η θέλει να γίνει άγιος
    για την σωτηρία της ψυχής του (καθαρά εγωιστική πράξη)
    Προτιμώ καλύτερα την ζωή του Ιησού όπως την έζησε
    ανάμεσα στους ανθρώπους
    και θυσιάζοντας την για τους ανθρώπους

    Ολοι αποζητούμε την μοναξια ή μάλλον την απομόνωση
    για κάποιους λόγους σε ορισμένους περιόδους της ζωης μας
    Οχι όμως να γίνει απαραίτητα και το δεύτερο ρούχο μας
    Δεν συμφωνείς...

    Γεια σου ελεύθερο σύννεφο...:)))

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Μιλάς αόριστα
      ίσως γι' αυτό φαίνονται λογικά τα λόγια σου...

      η πολυκοσμία με κουράζει.
      ποιος ο λόγος να παραμένω
      κομμάτι ενός πλήθους που με καταπιέζει
      κι ούτε κερδίζει κάτι απ' αυτό;
      τι κάνει την επιλογή της μοναξιάς τόσο εγωιστική;

      να μπορείς να είσαι μόνος σου είναι κάτι το θετικό
      γιατί σημαίνει πως αποδέχεσαι και απολαμβάνεις τη συντροφιά του εαυτού σου.
      δεν έχει να κάνει απολύτως τίποτα με κανένα άλλο
      κι ούτε σημαίνει απαραίτητα πως προτιμάς τον εαυτό σου από τους πάντες- όλοι έχουμε φίλους-

      για μοναξιές αγίων, θεών και παράδοξων πλασμάτων δεν ξέρω να σου πω
      ασχολούμαι κυρίως με ανθρώπους. :)

      δεν αντιλέγω
      είναι όμορφο να μοιράζεσαι τη ζωή με άλλους
      αλλά όχι με όλους
      κι όχι πάντα.
      γιατί τόση έχθρα όμως velvet για τη μοναξιά;

      καλησπέρα σου :)

      Elimina
    2. Καλημέρα Συννεφο
      Δεν εχω χρόνο τωρα να απαντησω στο σχολιο σου
      Θα τα πουμε αποψε το βραδυ

      Σου αφιερωνω το παρακατω ποιημα του R.M.Rilke

      Η ΜΟΝΑΞΙΑ
      Κι ύστερα , από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει.
      Πέφτει την ώρα που το φως πια δεν αντέχει,
      Όταν τους δρόμους βάφουν πάλι τα σκοτάδια,
      Κι όταν τα σώματα χωρίζουν λυπημένα
      Δίχως να βρουν ότι ζητούν, μένοντας ξένα
      Κι όταν οι άνθρωποι εκείνοι που μισούνται,
      Πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν και κοιμούνται
      Τη μοναξιά την παίρνουν τότε τα ποτάμια....

      Γιατι η μοναξια μονο τον ερωτα φοβαται....

      :)

      Elimina
    3. Η μοναξιά είναι αρνητική έννοια γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και ζει σε ομάδες. Μερικοί θέλουν λίγες στενές σχέσεις και υπάρχουν και κάποιοι που προτιμούν τη μοναξιά είναι λόγω κάποιας κακής εμπειρίας , είτε γονιδιακής επιλογής.
      Υπάρχουν και κάποιοι που θα ήταν προτιμότερο για τους άλλους, να είναι μόνοι! Αυτοί είναι κατά βάση μόνοι και χρησιμοποιούν την κοινωνικότητα για ίδιο όφελος.
      Πέρα όμως από τις εξαιρέσεις, η επαφή με τα άλλα όντα του είδους μας , μας εμπλουτίζει και μας κάνει να γνωρίσουμε καλύτερα το περιβάλλον και τον εαυτό μας.

      Η μοναξιά που περιγράφει το ποίημα είναι η πιο σκληρή...η μοναξιά λόγω ανισοτήτων και παραλείψεων του κοινωνικού μας συστήματος.....η μη καλοντυμένη μοναξιά...
      Πολύ όμορφο...

      Elimina
    4. @ Ερατω
      Η μοναξιά είναι ένα συναίσθημα που όλοι μας λίγο πολύ, έχουμε κάποτε βιώσει στην ζωη μας. Διαχωρίζω δυο "μοναξιές". Την "επιλεγμένη" μοναξιά που επιλέγει ένας καλλιτέχνης όταν απομονώνεται για μια σύντομη περίοδο δημιουργίας (ενός έργου πχ), η ακόμη και ενας απλός άνθρωπος που την αναζητά σε κάποια φάση της ζωης του.
      Και την μη "επιλεγμένη" μοναξιά, αυτή που πλακώνει απροειδοποίητα και χωρίς λογο. (Πχ έπειτα από ένα χωρισμό, μια ερωτική απογοήτευση, μια απώλεια, ένα θάνατο)

      Την συγκεκριμένη αλλοι καταφέρνουν να την αντιμετωπίσουν και να ξεφύγουν και άλλοι την κρατούν μοναδική παρηγοριά πάνω τους. Μολονότι υποφέρουν και πονούν, συνηθίζουν μαζί της. Γίνεται έτσι η καλύτερη παρέα τους. Με αποτέλεσμα να κλείνονται μέσα στο σπίτι, να γίνονται αντικοινωνικοί, αποφεύγουν τους ανθρώπους, κλείνουν μάτια κι αυτιά

      Αρνούνται πια να δωθούν, φοβούνται να αφεθούν ν΄ αγαπήσουν. Γίνονται, μονήρεις, μελαγχολικοί, καταθλιπτικοί, απαισιόδοξοι. Ζουν απομονωμένα, δεν θέλουν κανένα να διαταράξει την ησυχία τους. Γιατί ολο αυτό τώρα πια μετατρέπετε σε ένα «αρρωστημένο» μηχανισμό εγωιστικής αυτοσυντήρησης.

      ΥΓ.
      Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η άποψη σου Ερατω

      Elimina
  3. Βαθιά αλτρουιστικό Βελουδένιε μου
    Περικυκλωμένοι είμαστε από μοναξιές
    σε μια εποχή που η ταχύτητα και η επικοινωνία
    μας πλαγιοκοπούν
    Αλίμονο

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Κι όλα αυτά γιατί σταματήσαμε
      να προσφέρουμε στο διπλανό μας
      και κοιτάζουμε την προσωπική μας ευχαρίστηση.
      Επιλέγοντας ετσι να ζούμε στην αποξένωση
      και στην καθημερινή μιζέρια
      Γεια σου Ελεν...

      Elimina
  4. Η μοναξιά είναι κάτι τελείως προσωπικό...το πώς λοιπόν είναι η δική σου μοναξιά είναι κάτι που καθορίζεις εσύ....Υπέροχο το ποίημά σου.. Να έχεις ένα πανέμορφο βραδάκι!! :-)

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Οταν έχεις δυο πόδια να βγεις να τρέξεις
      και δυο χέρια να αρπάξεις την ομορφιά της ζωής
      το βρίσκω υποκριτικό, χαζό και αρρωστημένο
      να κλαις και να οδύρεσαι
      οτι δεν υπάρχει πια για σένα τιποτα στον κόσμο
      Ευχαριστώ, καλο βράδυ και σε σενα only



      Elimina
  5. @ Συννεφο
    Ότι έγραψα, γράφτηκε ως απάντηση για ορισμένους που συνεχώς διαμαρτύρονται και γκρινιάζουν ότι δεν βρίσκουν τίποτα και κανένα να τους καταλαβαίνει. Για την «μοναξιά» που νοιώθουν, για τις σχέσεις που δεν τους καλύπτουν. Χωρίς καμιά απολύτως διάθεση να αλλάξουν οι ίδιοι την σκέψη και την ζωή τους, περιμένοντας τα πάντα από τους άλλους.

    Ειναι υποκριτικό να μιλούν για «μοναξιά» όλοι αυτοί οι καλοντυμένοι και χορτάτοι με ένα ποτήρι στο χέρι κι ένα κινητό στο αυτί που περιφέρονται στα μπαρ και στα κυριλέ σαλόνια. Η εκείνοι που φοβούνται την αληθινή επαφή ανάμεσα στους ανθρώπους και εγκλωβισμένοι πίσω από ένα PC, αναζητούν την ψευδαίσθηση μιας ανύπαρκτης μέσα από την ηλεκτρονική επικοινωνία.

    Δυστυχώς η πιο σκληρή μοναξιά είναι η Μοναξιά που βιώνουν ολοι αυτοί οι ανήμποροι συνάνθρωποι που αναφέρω. Ολοι αυτοί που "ζουν" κλεισμένοι και χαμένοι, χωρίς ελπίδα, στις φύλακες, στα ψυχιατρεία, στα γηροκομεία, στα πεζοδρόμια. Που ζουν μονάχοι και ξεχασμένοι, βιώνοντας κάθε μέρα την πιο ανυπόφορη και θανατηφόρα Μοναξιά. Μια Μοναξια που δεν επιθυμούν και ουτε έχουν επιλέξει.


    ΥΓ.
    Πιστεύω οτι αν γνώριζες τι σημαίνει πραγματικά, Μοναξια
    είμαι σίγουρος οτι κι εσύ θα την μισούσες

    .........

    RispondiElimina
  6. Η ΜΟΝΑΞΙΑ

    Η μοναξιά…
    δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
    της συννεφένιας γκόμενας.
    Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
    κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
    και στα παγωμένα μουσεία.
    Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
    και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
    μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
    Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
    βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
    κι ασορτί εσώρουχα.
    Η μοναξιά.
    Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
    και μετριέται πιάτο-πιάτο
    μαζί με τα κομμάτια τους
    στον πάτο του φωταγωγού.
    Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
    Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
    Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
    Κάτω από όλους τους καιρούς
    με ιδρωμένο κεφάλι.
    Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
    κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
    βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
    είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
    ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
    πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
    στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
    ξυπνήστε πρωί.
    Ξυπνήστε να τη δείτε.
    Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
    το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
    και τα τελευταία
    ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
    στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
    Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
    που ξεπουλάν τη φάρα της
    χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
    κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
    ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
    Η μοναξιά
    η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
    είναι τσεκούρι στα χέρια μας
    που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.

    ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

    RispondiElimina