14/12/13

CESARE PAVESE – L’ Uomo solo / Ο μοναχικός άνθρωπος




L'uomo solo - che è stato in prigione - ritorna in prigione
ogni volta che morde in un pezzo di pane.
In prigione  sognava  le lepri che fuggono
sul terriccio invernale. Nella nebbia d'inverno
l'uomo vive tra muri di strade, bevendo
acqua fredda e mordendo in un pezzo di pane.

Ο μοναχικός άνθρωπος -που βρέθηκε στη φυλακή-επιστρέφει στη φυλακή
κάθε φορά που δαγκώνει ένα κομμάτι ψωμί
Στη φυλακή ονειρευόταν τους λαγούς να τρέχουν  
στο χειμωνιάτικο χωματόδρομο. Στην χειμωνιάτικη ομίχλη
αυτός ο άνθρωπος ζει ανάμεσα στους τοίχους των δρόμων, πίνοντας
κρύο νερό και δαγκώνοντας ένα κομμάτι ψωμί.

Uno crede che dopo rinasca la vita,
che il respiro si calmi, che ritorni l'inverno
con l'odore del vino nelle calda osteria,
e il buon fuoco, la stalla, e le cene. Uno crede,
fin che è dentro uno crede. Si esce fuori una sera,
e le lepri le han prese e le mangiano al caldo
gli altri, allegri. Bisogna guardali dai vetri.

Καποιος πιστεύει ότι κάποτε η ζωή ξαναγεννιέται
και η πνοή ησυχάζει, κι επιστρέφει ο χειμώνας
με τη μεθυστική οσμή του κρασιού στη ζεστασιά της ταβέρνας,
την αναμμένη φωτιά, το στάβλο και το βραδινό δείπνο. Καποιος το πιστεύει, 
όσο είναι έγκλειστος, καποιος το πιστεύει. Οτι βγαίνει έξω ένα βράδυ
και τους λαγούς που έχουν πιάσει τους τρώνε στη ζεστασιά
χαρούμενοι, οι άλλοι. Μονο πίσω από τα τζάμια μπορείς να τους δεις.

L'uomo solo osa entrare per bere un bicchiere
quando proprio si gela, e contempla il suo vino :
il colore fumoso, il sapore pesante.
Morde il pezzo di pane, che sapeva di lepre
in prigione, ma adesso non sa più di pane
né di nulla. E
anche il vino non sa che di nebbia.

Ο μοναχικός άνθρωπος αποτολμά και μπαίνει να πιει ένα ποτήρι
όταν πραγματικά παγώνει, και συνοδεύει το κρασί του,
το καπνισμένο χρώμα και η βαριά γεύση.
Δαγκώνει το κομμάτι ψωμί, που ειχε γεύση από λαγό
στη φυλακή, μα τώρα δεν έχει γεύση ούτε από ψωμί
ούτε από τίποτα. Ακόμη και το κρασί, μυρίζει ομίχλη .

L'uomo solo ripensa a quei campi, contento
di saperli già arati. Nella sala deserta
sottovoce si prova a cantare. Rivede
lungo l'argine il ciuffo di rovi spogliati
che in agosto fu verde. Dà un fischio alla cagna.
E compare la lepre e non hanno più freddo.

Ο μοναχικός άνθρωπος ξανασκέφτεται αυτά τα χωράφια, χαρούμενος
σαν να είναι ήδη οργωμένα. Στην άδεια αίθουσα
προσπαθεί να σιγοτραγουδήσει. Ξαναβλέπει
κατά μήκος της όχθης την συστάδα του απογυμνωμένου βάτου
που τον Αύγουστο γίνεται καταπράσινο. Σφυρίζει στη σκύλα
κι ο λαγός εμφανίζεται και δεν έχουν πια κρύο.

(Μετάφραση - Velvet)

Σε αυτό το ποίημα του Τζέζαρε Παβέζε που τραγουδά τοσο σπαραχτικά ο Λεο Φερρέ, γνωρίζουμε τις σκεψεις ενος φυλακισμένου. Ο ιδιος ονειρεύεται όταν βγει να ξαναζησει τις απλές χαρες της ζωης που στερήθηκε. Μα όταν βγαίνει νοιώθει ξένος και ολομόναχος και ολα εκείνα που ονειρεύτηκε δεν μπορεί να τα γευτεί. Και τοτε καταλαβαινει ότι η ζωη για αυτόν εχει πια χαθει.
______________________________

Τζέζαρε Παβέζε / Cesare Pavese (1908-1950) Ιταλός συγγραφέας, ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Απο τους σημαντικότερους λογοτέχνες του εικοστού αιώνα στην Ιταλία. Αυτοκτόνησε σε ηλικία 42 ετών στο Τορίνο.

Το ποίημα «LUOMO SOLO»  έχει μελοποιήσει και τραγουδά ο ΛΕΟ ΦΕΡΡΕ







10 commenti:

  1. Τον έχω διαβάσει από συλλογές ποιητικές
    Μεγάλη μορφή και καλά κάνεις και τον αναδεικνύεις

    πολλά φιλιά

    RispondiElimina
  2. Ο Παβέζε εκτος από σημαντικος πεζογράφος, είναι και ενας σπουδαίος ποιητής χωρις να είναι ωστοσο τοσο γνωστός στην ποιηση όπως στη πεζογραφία
    Στα ποιήματα και στα πεζα του κυριαρχεί η ατελειωτη μοναξια του ανθρώπου και η υπαρξιακη αγωνία: «Passavo la sera seduto davanti allo specchio per tenermi compagnia» (Περνουσα το βραδυ καθισμένος μπροστα στον καθρέφτη για να μου κρατω παρέα)

    Μολονοτι αγαπούσε την ζωη λεγοντας «C’è un solo piacere, quello di essere vivi, tutto il resto è miseria» (Υπάρχει μονο μια χαρά: το ότι είσαι ζωντανός, όλα τα υπολοιπα είναι δυστυχία)
    Σε μια περιοδο κατάθλιψης δινει τελος στη ζωη του ακολουθώντας κι αυτος τον δρομο των καταραμένων ποιητων (αυτοχειρων)

    Ο ιδιος θα αγαπησει και θα ερωτευτεί αρκετά, αλλα οι ερωτες του θα εχουν το ιδιο ασχημο τελος που θα επιλέξει για τον εαυτο του και ο ιδιος αργότερα:
    «Non ci si uccide per amore di una donna. Ci si uccide perché un amore, qualunque amore, ci rivela nella nostra nudità, miseria, inermità, amore, disillusione, destino, morte»
    (Κανείς δεν πεθαίνει για την αγάπη μιας γυναίκας. Πεθαίνεις γιατι ενας έρωτας, οιανδήποτε ερωτας μας αποκαλύπτει τη γυμνια μας, την φτωχεια, την ανικανότητα, την αγάπη, την ανημποριά, την μοίρα, τον θάνατο)

    Κι ύστερα όταν "θαρθει ο θανατος -δεν θαναι θάνατος γιατι- θαχει τα μάτια σου" «Verrà la morte e avrà i tuoi occhi»

    Γεια σου Ελεν....

    RispondiElimina
  3. Leggendo non cerchiamo idee nuove, ma pensieri già da noi pensati, che acquistano sulla pagina un suggello di conferma. Ci colpiscono degli altri le parole che risuonano in una zona già nostra-che già viviamo- e facendola vibrare ci permettono di cogliere nuovi spunti dentro di noi.
    Cesare Pavese, da “Il mestiere di vivere”

    Με την ανάγνωση (διαβάζοντας) δεν αναζητάμε νέες ιδέες, μα σκέψεις δικες μας που έχουμε ήδη σκεφτεί, που στη σελιδα αποκτούν μια σφραγίδα επιβεβαίωσης. Μας προκαλουν τα λογια των αλλων που αντηχουν σε μια δικη μας γνωστη περιοχη- που ηδη ζουμε- και καθως δονείται μας επιτρέπουν να ανακαλύψουμε νέα ερεθίσματα εντός μας.
    Cesare Pavese, από το "Η τέχνη του να ζεις"

    RispondiElimina
  4. «I grandi poeti sono rari come i grandi amanti. Non bastano le velleità, le furie e i sogni, ci vuole il meglio: i coglioni duri»

    Οι μεγάλοι ποιητές είναι σπάνιοι όπως οι μεγάλοι εραστές. Δεν φτάνουν οι φιλοδοξίες, τα πάθη, και τα όνειρα χρειάζεται κάτι περισσότερο: τα βαρβάτα αρχίδια
    CESARE PAVESE – Η τέχνη του να ζείς

    RispondiElimina
  5. Μέσα σε κάθε αλληγορία Λέξης διακρίνω πραγματικότητες σύγχρονης Ζωής που μοιάΖει με φυλακή κι εμείς φυλακισμένοι.....

    RispondiElimina
  6. Δεν εχεις αδικο Κακια
    Η φυλακη του καθενος δεν εχει υποχρεωτικά ψηλα τείχη και σιδεριές
    ουτε βαριες αλυσίδες στα ποδια
    τωρα πια ειναι μοντερνα, σύγχρονη και αορατη
    εχει ιντερνετ, κινητα, αποξένωση, και υπέροχα γκατζετακια
    κολλημένα πανω μας, σαν τους αριθμους αναγνώρισης καταδικων

    RispondiElimina
  7. Entendo... solidão!!!


    ♬♪ ⋱ ⋮ ⋰
    ♬♪ ⋯ ✰ ⋯
    ♬♪ ⋰ ⋮ ⋱


    Apesar da mágoa, o dia mais doce e luminoso do ano está se aproximando... que a esperança de fazer o bem ao próximo se renove em nossos corações a cada dia que falta!...
    Boa terça-feira.
    Beijinhos.
    Brasil

    ♡♡⊱°•.¸

    RispondiElimina
  8. "Η τέχνη του να ζεις". Με αυτό τελείωσες τα σχόλια στην τελευταία σου ανάρτηση και συμπτωματικά βρέθηκα σ' αυτή σου την ανάρτηση, καθώς διαβάζω κι άλλες σου δημοσιεύσεις τυχαία, χωρίς καμία σειρά. Μήπως κάτι σημαίνει αυτό;

    Αυτή η μοναξιά του ανθρώπου μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε δυστυχώς!
    Αυτή είναι υπεύθυνη κατά κύριο λόγο για την κατάσταση της χώρας μας. Το μεταφέρω στο τώρα και στην ασφυκτική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει.
    Λαμβάνουμε ό,τι σπείραμε ακόμα και μέσα από τη σιωπή μας τόσα χρόνια, η οποία εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό.
    Τρομάζουμε ξυπνώντας σιγά-σιγά μέσα στην φυλακή μας και δεν ξέρουμε πώς να χειριστούμε τις καταστάσεις, που μας καλούν σε δράση!

    Προβληματισμούς καταθέτω, καθώς τα πράγματα χειροτερεύουν διαρκώς και μετατρέπονται σε εφιάλτη από μέρα σε μέρα.

    Σ' ευχαριστώ για την υπομονή σου!

    υ.γ.
    Κάτι σχετικό, άσχετο!
    Να τολμήσω να σου στείλω στο μέιλ ένα ποίημα να μου πεις τη γνώμη σου;
    Κάτι παραπάνω κατέχεις από μένα για την ποίηση.

    RispondiElimina
  9. Πιστεύω ότι δεν θα εννοείς την υπαρξιακή μοναξιά του ανθρώπου. Αλλα εκεινη τη «μοναξια» που γεννιέται ως αποτέλεσμα από την αποξένωση, την αλλοτρίωση, το ευτελές της καθημερινής ζωής και των σχέσεων.
    Η δύναμη του χρήματος σου δίνει αίσθηση παντοδυναμίας, όμως ταυτόχρονα σε απομονώνει μακριά απο τους άλλους. Αντίθετα με τη φτώχεια και την ανέχεια που σε αναγκάζει να αναζητάς τη παρουσία και τη βοήθεια του διπλανού σου

    Τρομάζουμε ξυπνώντας από τη χειμερία νάρκη γιατί τα προηγούμενα χρόνια της πλαστής ευημερίας, οπου όλα έμοιαζαν πιο εύκολα δίχως καθολου κόπο και προσπάθεια ο κόσμος δεν πολυσκεφτόταν το αύριο και το απροσδόκητο. Έπειτα ο Ελληνας εχει μάθει να αδιαφορεί για οτιδήποτε και να ενδιαφέρεται περισσοτερο για την πάρτη του και τον εαυτο του

    ΥΓ.
    Βεβαίως και να μου στείλεις, και δεν θαπρεπε ουτε να το ρωτας

    RispondiElimina
  10. Προφανώς και δεν αναφερόμουν στην υπαρξιακή μοναξιά του ανθρώπου.
    Αυτή είναι και η αληθινή μοναξιά που δεν μπορεί να την αποφύγει ο άνθρωπος, όταν τη συνειδητοποιήσει. Μόνη διέξοδος ανακούφισης είναι η ενσυναίσθηση που μπορεί να μας δείξουν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι ή άλλοι που μας νοιάζονται.
    Εκεί είσαι τραγικά μόνος!
    Την άλλη μοναξιά την επιλέγεις, έστω και ασυνείδητα, δυστυχώς!

    Ευχαριστώ και περνώ σε δράση!

    RispondiElimina