 |
| ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ |
Θα’ ρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ είσαι η ελπίδα.
Άκου θα’ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω.
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι – καταπίεση – μοναξιά – τιμή – κέρδος –
εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θα έρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
“Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”!
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’ όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου – Θα΄ρθει καιρός /Ιδιώνυμο (1980)
__________________________
Με αυτό το αγαπημένο ποίημα της Κατερίνας
Γώγου θέλω να μνημονεύσω αυτή την σπουδαία ποιήτρια που μια μέρα σαν σήμερα στις 03.10.93, άνοιξε την πόρτα και "έφυγε". «Γιατί οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά…που βλέπουν όνειρα
και δεν κοιμούνται…και ζωγραφίζουνε με μαύρο γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο»
Ασυμβίβαστη ποίηση
για ασυμβίβαστους ανθρώπους που γράφεται στα γόνατα πάνω στο πεζοδρόμιο με την μύτη
της βελόνας και όχι στην θαλπωρή της καμαρούλας. Η ποίηση της εκφράζει όλους
εκείνους που έζησαν και πέθαναν, τρελοί κι ονειροπόλοι, μα προπαντός ελεύθεροι.
Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου 1993. Ξεκίνησε από μικρή καριέρα στην ηθοποιία αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Τα ποιήματα της είναι γνωστά για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό χαρακτήρα τους καθώς και τις αναρχικές ιδέες που πρόβαλε. Είχε μια κόρη, την Μυρτώ.
RispondiElimina«Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι “ποιητές” έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ’ όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες»
«γράφω για τον εαυτό μου, από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή. Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμισα ότι θα σπάσει το στυλό. Τόσο πάθος είχα γι” αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα και έγραφα» .
Το ποιητικό της έργο κυκλοφορεί σε επτά(7) ποιητικές συλλογές : α) «Τρία κλικ αριστερά» (εκδ. Καστανιώτη, 1978), β) «Ιδιώνυμο» (εκδ. Καστανιώτη, 1980), γ) «Το ξύλινο παλτό» (εκδ. Καστανιώτη, 1982), δ) «Απόντες» (εκδ. Καστανιώτη, 1986), ε) «Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών» (εκδ. Καστανιώτη, 1988), στ) «Νόστος» (εκδ. Νέα Σύνορα Α.Α. Λιβάνη, 1990) και ζ) «Με λένε Οδύσσεια» (εκδ. Καστανιώτη, 2002 / μεταθανάτια έκδοση).
Μερικα αποσπάσματα από την ποιητική συλλογη ΙΔΙΩΝΥΜΟ (1980)
RispondiElimina«Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Αρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα
Κι ουτε θα σε ξαναδώ».
«Άμα κατέβεις από δω
θα σου δείξω κάτι μεγάλα φτερά που μου φυτρώσανε
Θα σου δείξω
πόσο ανάλαφρα πέταγα
πηγαίνοντας στην απαγορευμένη συγκέντρωση
γιατί σφύριζε στο χέρι μου
μια βαριά αλυσίδα»
«Αν καμιά φορά με πιάσεις να λέω ψέματα
- σταμάτα να σου πω -
μη βιάζεσαι και με λες ψεύτρα..
Είναι τώρα που δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια
και μπερδεύω το όνειρο
και που αρχίζει η αλήθεια....»
«Γι' αυτό αν τύχει και μ' αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ' αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί»
«Πάρε με λοιπόν από δω.
Θέλω να σου δείξω τα καλοκαιριάτικα θέατρα
πώς ζούνε το χειμώνα
Πόσο άδεια είναι τα σχολικά όταν έχουν αργία
κι όλους τους φίλους που φύγανε
και δεν μπορούν πια να με προδώσουν
πάμε από δω πάμε εκδρομή σε μέρος που δεν έγινε
αφού στο ‘χω γράψει στο ‘χω πει
όπου κι αν πάτησα άφηνα αίμα
γι’ αυτό δεν μπορώ ποτέ πού να σταθώ
κι όλο αλλάζω σεντόνια»
«Αν θες είναι καλύτερα - καλύτερο -
να κοιμηθούμε αγκαλιά
δε θα βήχω τη νύχτα
δε θα τραβάω τα σεντόνια
θα λουστώ
θα 'μια φρόνιμη
ακούνητη
θα 'μαι σαν πεθαμένη
μη με ξεχάσεις όμως το πρωί
γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
που το 'καναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
ή κι έτσι γι' αστείο
και δεν ξαναξυπνήσανε
κι ούτε που παίξανε πoτέ»
«Η μοναξιά
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με το κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού»
Μερικα αποσπάσματα από την ποιητική συλλογη ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (1978)
RispondiElimina«Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
σε βρωμικα αδιέξοδα»
«Η ζωή μας είναι
άσκοπα λαχανητά
σε κανονισμένες απεργίες
ρουφιάνους και περιπολικά.
Γι' αυτό σου λέω.
Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε»
«Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται»
«Οι αστυνόμοι παγιδευμένοι απ' το περίστροφο
οι γυναίκες απ' το φύλο τους
ή δικαιοσύνη απ' τούς νόμους
οι οργανώσεις απ' τις φράξιες
οι γιατροί απ' τα ηλεκτροσόκ.
Ναι. Να πάμε στο 'Ίλιον το βράδυ.
Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα
και πάντα νικάνε στο τέλος»
«Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει
ν’ αλλάξουμε τον κόσμο
κι αυτό δεν γίνεται με εξοχή.
Τόχαμε πει αυτό.
Ψάχναμε να βρούμε όπλα
ξέραμε
πως όλοι πεθαίνουνε
αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε
γιατί διαλέγουμε οι ίδιοι τον τρόπο.
Και μείς αποφασίσαμε
το θάνατο στο θάνατο
γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή»
«Έκανε τσιγάρο άνοιξε το βιβλίο και διάβασε:
«... μόνο όταν οι γυναίκες απαιτήσουν ενεργητικά
θα υπάρξει ελπίδα γι ' αλλαγή»
και πιό κάτω:
ΝΑI ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ
ΤI ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ?»
Μερικα αποσπάσματα από την ποιηση της Κατερινας Γωγου
RispondiElimina«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστό στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω»
«Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου...
Μέσα απ’ τ’ αλλεργικά μας βλέφαρα
αργά στα νύχια πατάει η ζωή
μπας και την πάρουμε πρέφα
μακραίνει χάνεται... κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία... πάει...
Σκοτεινιάααα!!»
«Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου»
«Δέντρο ήμουνα κι έσπασα.
Μου σπάσαν όλα τα κλαδιά
γιατί εκεί τρέχανε τα ξεστρατισμένα παιδιά
να παίξουνε τους κρεμασμένους»
«Θέλω να κουβεντιάσω σ’ ένα καφενείο
που να `χει πόρτα ανοιχτή
και να μην έχει θάλασσα
μονάχα άντρες άνεργους
σκόνη με ήλιο και σιωπή
να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ
κι η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας
και ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
προφύλαξη για την υγεία μας»
«Αυτός εκεί, αυτός εκεί
ο συγκεκριμένος άνθρωπος
είχε μια συγκεκριμένη ζωή,
με συγκεκριμένες πράξεις…
Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη κοινωνία,
για τον συγκεκριμένο σκοπό,
τον καταδίκασε σ’ έναν αόριστο θάνατο»
«Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας»
«Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε?
«Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας»
KATERINA GOGOU- VERRÀ UN TEMPO
RispondiEliminaVerrà un tempo in cui le cose cambieranno.
Ricordatelo Maria.
Ricordi, Maria, durante gli intervalli quel gioco
in cui correvamo tenendo in mano il testimone
-non guardare me- non piangere. Sei tu la speranza,
ascolta, verrà un tempo
in cui saranno i figli a scegliersi i genitori
non usciranno a vanvera
non ci saranno porte chiuse
con persone curve al di fuori
e il lavoro saremo noi a sceglierlo
non saremo dei cavalli a cui si guardano i denti.
Le persone - pensaci!- parleranno con colori,
altre con note.
Conserva soltanto
in una grande bottiglia d'acqua
parole e significati come questi
disadattati - oppressione - solitudine - prezzo - guadagno - umiliazione
per la lezione di storia.
Sono, Maria - non voglio dire bugie-
tempi difficili.
E ne verranno altri.
Non lo so - non aspettarti troppo da me-
questo ho vissuto, questo ho imparato, questo dico
e di tutto quello che ho letto una cosa ho trattenuto bene:
"L'importante è rimanere umani"
La cambieremo la vita!
Ciò nonostante Maria.
Versione italiana: Otavia Mira
(da Canzoni contro la guerra)
LA SOLITUDINE
RispondiEliminaLa solitudine...
non ha gli occhi colorati d'afflizione
di un'amante rannuvolata.
Non gironzola indolente, indeterminata
ancheggiando nelle sale da concerto
e nei musei gelati.
Non è fatta di gialle cornici dei "buoni" tempi andati
e di naftalina nei bauli della nonna
di nastri viola e cappelli di paglia a larga tesa.
Non allarga le sue gambe con risolini soffocati
sguardo bovino sospiri trattenuti
e biancheria intima assortita.
La solitudine.
Ha il colore dei Pakistani la solitudine
e si misura a piatti
insieme ai loro cocci
sul fondo di un cavedio.
Sta paziente in piedi nella coda
Bournazi - Aghìa Varvàra - Kokkinià -
Toumba - Stavropoli - Kalamarià 1
Con ogni tempo
le suda il capo.
Eiacula cacciando urli cala la saracinesca incatenata
fa un'occupazione nei mezzi di produzione
accende polveri nella proprietà privata
di domenica è una visita parenti ai carcerati
nell'androne hanno lo stesso passo i giudicanti e i rivoluzionari
la si vende e la si compra soldo a soldo respiro a respiro
nei mercati degli schiavi della terra - qui vicino c'è piazza Klotziàs 2 -
svegliati di buon'ora
Svegliati per vedere.
E' una puttana nelle case di malaffare
è il "turno tedesco" 3 per il fante in sentinella
e gli ultimi interminabili chilometri della STRADA NAZIONALE - CENTRO
per le carni appese a un gancio dalla Bulgaria.
E quando il suo sangue è strozzato e non ha altro in mano
perché stanno svendendo la sua gente 4
balla scalza uno zeibekiko sopra il tavolo
reggendo nelle sue mani tumefatte
una scure bene affilata.
La solitudine
la nostra solitudine dico. Della nostra sto parlando
è una scure nelle nostre mani
che rotea sopra le vostre teste
rotea rotea rotea.
Versione Italiana: Gian Piero Testa - 24/7/2013
(da Canzoni contro la guerra)
GLI AMICI PER QUANTO MI RIGUARDA
RispondiEliminaGli amici per quanto mi riguarda sono neri uccelli
che fanno l'altalena sulle terrazze
di case sgarrupate
Exarchìa via Patissia Metaxourghìo Mets.
Fanno quello che gli capita.
Rappresentanti di libri di cucina
e di enciclopedie
aprono strade e collegano deserti
interpreti nel cabaret di via Zenone
rivoluzionari professionali
li stiparono e li riposero giù giù
ora prendono pasticche e alcol per
addormentarsi
ma fanno sogni e stanno svegli.
Le mie amiche per quanto mi riguarda sono fili di ferro
tesi
sulle terrazze di vecchie case
Exarchìa Victoria Concaki Grizi.
Su di loro avete confitto milioni
di mollette di ferro
le vostre colpevoli decisioni congressuali
sottane in prestito
bruciature di cicche
strane emicranie
silenzi minacciosi leucorree
s'innamorano di omosessuali
trichomonas ritardo mestruale
il telefono il telefono il telefono
gli occhiali rotti l'ambulanza nessuno.
Fanno quello che gli capita.
Sono sempre in giro i miei amici
perché non gli avete lasciato una spanna
che sia una spanna.
Tutti i miei amici dipingono con un colore
nero
perché gli avete distrutto il rosso
scrivono in una lingua nota solo a loro
perché la vostra è buona solo per leccare.
I miei amici sono uccelli neri
e fili di ferro
sulle vostre mani e sul vostro collo.
I miei amici.
Versione Italiana: Gian Piero Testa - 24/7/2013
(da Canzoni contro la guerra)
IL BERSAGLIO È IL CERVELLO (1978)
RispondiEliminaTalora si apre la porta pian piano ed entri.
Indossi un vestito bianchissimo e scarpe di lino.
Ti chini, mi metti affettuosamente nel palmo della mano
72 quattrini e te ne vai.
Sono rimasta nel medesimo posto dove mi hai lasciata
affinché tu mi ritrovassi.
Ma dev'essere trascorso molto tempo,
perché le mie unghie si sono allungate
e i miei amici hanno paura di me.
Ogni giorno cucino patate,
non ho più fantasia
e ogni volta che mi sento chiamare "Caterina" mi spavento. Mi sembra che io debba denunciare qualcuno.
Ho conservato alcuni ritagli su una persona
che dicevano fossi tu. Lo so che i giornali mentono,
perché hanno scritto che ti hanno sparato alle gambe.
Lo so che non mirano mai alle gambe.
Il Bersaglio è il cervello.
Statti attento, eh?
Versione italiana: Riccardo Venturi 5/3/2013
(da Canzoni contro la guerra)
COME FA PRESTO A ANDARSENE LA LUCE
RispondiEliminaCome fa presto a andarsene la luce dalla nostra vita, fratello mio...
Dentro le nostre palpebre allergiche
lentamente la vita preme con le unghie
sta' a vedere che le scopriamo il gioco
si allontana si dilegua...guarda è diventata un puntolino gira l'angolo...sparita.
Buuuuuio!
Guardo dei negativi fotografici e sembrano persone
tizzoni rossi nei loro occhi di lupi intrappolati
unghie prese in prestito - come si sono ridotti così - dentiere straniere
sanguisughe si attaccano alla nostra laringe tirano i nostri bottoni
sta' a vedere che tiriamo avanti ancora un po'.
Sono quelli del treno - li ricordo bene
che quando decidemmo il nostro primo sogno di metterci in viaggio
ci scaraventarono sulle rotaie dell'elettrificata
come sacchi vuoti in un passaggio incustodito
come peso superfluo.
Quelli che: "siamo vissuti" - scritto tra virgolette
con mille canne ci tengono sotto tiro
dalla terrazza della compagnia telefonica
freddo freddo e melò nelle nostre magliette di cotone
facciamo come se avessimo il paltò
e un nervo viola - hai visto, tutti noi l'abbiamo -
colpisce ancora sotto il nostro occhio.
Quanto è cara la vita, fratello mio
quanto la qualità è scaduta, su coraggio.
Parecchie volte - ma io non mollo
vanno in testa-coda gli antidepressivi
e la bilancia oscilla
davanti non c'è altro
allora piego il collo e mi prendo tra i denti
il mio cervello sanguinante e vado indietro indietro
torno indietro per salvarmi
e poi non trovo la strada
perché anche là è tutta merda - come se non lo sapessi -
dappertutto cancelli sfondati e crateri di obice
mi spavento mi confondo per un nonnulla non ho dove andare
solo la porta del SUPERMERCATO è aperta
e mi ci piazzo dentro
come un avvoltoio guardo dove vanno a finire i soldi
e il valore d'uso
delirium tremens lo chiaman loro IO HO VOGLIA DI RUBARE
Allora mi metto davanti tutti gli stereo a suonare tutti insieme
ogni marca una musica diversa
e gli altoparlanti al massimo a spaccargli le orecchie
e poi con una buona forbicina Singer
taglio in tondo le loro bocche le allargo
sopra ci incollo la mia anima bacio della morte
e ci svuoto dentro gli psicofarmaci
le loro farmacie e insieme i loro farmacisti.
Morte a Bisanzio e al diavolo le dinastie
il diaframma della mia etnia le pacifiche invasioni
le Kodak e le G. Stavru in vendita allettanti
che vadano a morire.
Morte agl'Immortali
bandiere nere e rossa la luce si apre
- SI APRIRA' - la strada la bocca
gli occhi il cuore e il cervello.
Così si deve fare cadrà la porta.
E la macchina con l'antico rullino. No. No sempre e sempre gli uomini
negativi neri e noi BRUCIATURE DI SOLE.
Versione italiana: Gian Pietro Testa (21/7/2013)
(da Canzoni contro la guerra)
25 MAGGIO
RispondiEliminaAprirò la porta, una mattina,
e uscirò per le strade
come ieri.
E non penserò a niente
tranne a quel pezzo di mio padre
e a quel pezzo di mare
- i pezzi che m'hanno lasciato -
e alla città. La città che hanno fatto marcire
e ai nostri amici perduti.
Aprirò la porta, una mattina,
diritta dentro al fuoco.
E uscirò, come ieri,
urlando: Fascisti !
Alzando barricate e tirando pietre,
con una bandiera rossa
tenuta su a stagliarsi nel sole.
Aprirò la porta
e non è, no, che ho paura;
ma, voglio dirti, non ce l'ho fatta
e tu devi imparare
a non scendere in piazza disarmato
come invece ho fatto io;
perché io non ce l'ho fatta,
e allora sarai perduto come me,
“così”, “vagamente”,
e ti faranno a pezzi.
A pezzi di mare, d'anni d'infanzia
e di striscioni rossi.
Aprirò la porta, una mattina
e sparirò
col sogno della rivoluzione
dentro l'immensa solitudine
delle strade in fiamme,
dentro l'immensa solitudine
delle barricate di carta,
bollata, ma non gli credere!,
di provocatrice.
Versione italiana: Riccardo Venturi - (5/3/2013)
(da Canzoni contro la guerra)
Είμαι ελεύθερη ελεύθερη ελεύθερη
RispondiEliminaκι όταν έρθει καιρός
που θα κρέμεται στο τσιγγέλι
το πετσί μου σαν τομάρι
απ τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία
......η φαντασία μου θα τρέχει... τρέχει... τρέχει
είμαι φευγάτη από τώρα τρέχει... γειαααα
Sono libera libera libera
e quando giungerà il momento in cui
la mia pellaccia, come una carogna,
sarà appesa all'uncino
dagli scorticatori dello stato e dalla censura
... la mia fantasia galopperà galopperà galopperà
sono fuggitiva sin d'ora... galoppa... ciaooo
Traduzione Italiana di Ottavia Mira
(da canzoni contro la guerra)
KATERINA GOGOU (Κατερίνα Γώγου) nacque ad Atene il 01 giugno 1940 fu un’attrice e poetessa greca. Le sue poesie si distinguono per il loro carattere anarchico e anticonvenzionale. Si occupava di poesia in un’epoca dove gli altri poeti si dedicavano alle pubbliche relazioni, ma soprattutto lei stessa era poesia. Morì suicida, assumendo pillole e alcool, il 03 ottobre 1993.
RispondiEliminaΠόσες Ζωές χρειάζεται να ζήσουμε για να αλλάξουμε την Μία Ζωή που ονειρευόμαστε πως... θ' αλλάξει!...
RispondiEliminaΠόσα ποιήματα διάδρομοι υποδοχής του Άπιαστου!....
Έναν Ποιητή Χειρωνάκτη θέλω....
Όσους χειρωνάκτες ποιητές μπορώ να φέρω στο Νου..... -θλίβομαι με τη διαπίστωση- είχαν το στίγμα του αυτόχειρα....
RispondiEliminaΜε αυτό της το ποίημα πορεύομαι χρόνια.
RispondiEliminaΘα την αλλάξουμε την ζωή.
Δύναμη και υγεία.
ότι διάβασα είναι υπέροχο, δεν την ήξερα, την έμαθα μέσα από σένα Velvet σήμερα που διάβασα την ανάρτησή σου. Θλίβομαι που ένα τόσο μεγάλο και ισχυρό πνεύμα έβαλε τέρμα στη ζωή του με τέτοιο τρόπο. Όση δύναμη έκρυβε η ποίηση της τόση δειλία η πράξη τέλους!
RispondiEliminaΕκπληκτική ποίηση.
Σε όλα της τα ποιήματα εξέφραζε με απλό αλλά δεικτικό και καυστικό τρόπο αλήθειες που πονούν, όμως ήταν, είναι και θα είναι ορατές όσο κι αν πολλές φορές κλείνουμε τα μάτια στη θέασή τους!
RispondiEliminaΜία αυθεντική και γεμάτη πλούτο δημιουργός! Με συγκινεί τόσο η πορεία της όσο και το τέλος της. Μία πολύ ευαίσθητη ψυχή, για ν' αντέξει σ' έναν τόσο σκληρό κι άδικο κόσμο. Δεν φανταζόμουν ίσως κάποιο άλλο τέλος για εκείνην... Αυτό που με συνταράσσει όμως είναι το παιδί που άφησε πίσω της!
Μια πληθωρική ανάρτηση που δείχνει την μεγάλη σου συμπάθεια για την ποίησή της!
Την καλησπέρα μου V.
RispondiEliminaΚοίτα τώρα να δεις που ποτέ δεν ήμουν καλή στις επετείους… ούτε κι από μέσα μου βγαίνει κάτι ιδιαίτερο σε αυτές … ειδικά στις ασυμβίβαστες ψυχές μια επέτειος που άλλοι όρισαν για να θυμούνται, μου κάνει τον τέλειο συμβιβασμό.
Κάπου εκεί στα ’83, δεν έχω βγει ακόμα απ’ τ ΄ αυγό μου και θέλω να μοιάσω σε αυτό το ασυμβίβαστο που τόσο αντίθετο ήταν από την προστατευμένη κι απόλυτα ελεγχόμενη ζωή μου, ακόμα και εμφανισιακά! Στην Γώγου βοηθούσε και το φιζίκ όπως και να το κάνουμε εκτός από το ότι η περιοχή των Εξαρχείων της τότε εποχής ήταν μέρος της ευρύτερης περιοχής που είχα μεγαλώσει, ζούσα και δούλευα… την εσωτερικότητα τελικά την ανακάλυψα πολύ αργότερα όταν έμαθα τι σημαίνει ψυχή… Τώρα νοιώθω πως έχω τους ανθρώπους που θαύμασα δίπλα μου, συνέχεια, μέσα από τους στίχους τους που αναπαύονται πλάι στο προσκεφάλι μου … Η Γώγου με την ασυμβίβαστη σκέψη και τις έντονες διαμαρτυρίες της απέναντι στον καπιταλισμό και σε κάθε μορφής εξουσία είναι ένας από αυτούς.
Δεν με ενδιαφέρει πότε γεννήθηκαν και πότε χάθηκε η φυσική τους παρουσία στην γη… αυτοί οι άνθρωποι με την μεγάλη καρδιά και την φωνή τους που την κατέθεσαν στην λογοτεχνία και στην ποίηση ποτέ δεν χάνονται.
Υγ. Η ποίηση της Γώγου ήταν η απόρροια των αντιξοοτήτων που αντιμετώπιζε και εκείνη και όσοι ανήκαν στον αντιεξουσιαστικό χώρο . Η ίδια έγραφε ποίηση όταν οι άλλοι ποιητές έκαναν δημόσιες σχέσεις ( κάτι που γίνεται και σήμερα φυσικά ). Ξεκινώντας από τον Τροτσκιστικό κόμμα (ένθερμος οπαδός του ήταν ο πατέρας μου για όσο ζούσε) και περνώντας μετά στον αντιεξουσιαστικό χώρο η Γώγου έγινε σύμβολο της γενιάς της μεταπολίτευσης και βοήθησε ενεργά για την απελευθέρωση από τις φυλακές άλλων αντιεξουσιαστών… Κυρίτσης, Σκανδάλης(που είχε βασανιστεί ανελέητα). Ήταν πάντα παρούσα σε διαδηλώσεις και δήλωνε την συμπαράστασή της ακόμα και με οικονομικές ενισχύσεις (Χριστούγεννα του 1982 ενισχύει οικονομικά τους έγκλειστους φυλακών που στερούνταν ακόμα και τα βασικά).
Αναγνωρίστηκε τρείς μέρες μετά τον θάνατο της από την κόρη της, γιατί ο φίλος που την βρήκε και την μετέφερε στο Ιπποκράτειο δεν έδωσε στοιχεία και εξαφανίστηκε. Έφυγε μόνη, όπως μόνη ήταν σε όλη της την ζωή.
Καλή εβδομάδα να έχεις Velvet ...
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος!
RispondiEliminaΤα φιλιά μου V!
Λυπάμαι για όλα όσα δεν πρόλαβε να γράψει...
RispondiEliminaΝα αναπαράγουμε το λόγο της, να την έχουμε στην καρδιά μας, να ευγνωμονούμε που μας έριξε κατάμουτρα τις αλήθειες μας. Σπάνιος άνθρωπος!
Καλό βράδυ Βέλβετ!
Σας ευχαριστω για την επισκεψη και τα σχολια
RispondiEliminaΚαι χαιρομαι διπλα γιατι μεσα από τα σχολια σας
διαβαζω την αγαπη σας για την Κατερινα Γωγου
και την ποιηση της.
Ναστε καλα