03/10/14

Κατερίνα Γώγου – Ποιήτρια


ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ 
















Θα’ ρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ είσαι η ελπίδα.
Άκου θα’ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω.
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι – καταπίεση – μοναξιά – τιμή – κέρδος – εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θα έρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
“Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”!
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’ όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου – Θα΄ρθει καιρός /Ιδιώνυμο (1980)
__________________________
Με αυτό το αγαπημένο ποίημα της Κατερίνας Γώγου θέλω να μνημονεύσω αυτή την σπουδαία ποιήτρια που μια μέρα σαν σήμερα στις 03.10.93, άνοιξε την πόρτα και "έφυγε". «Γιατί οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά…που βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται…και ζωγραφίζουνε με μαύρο γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο»
Ασυμβίβαστη ποίηση για ασυμβίβαστους ανθρώπους που γράφεται στα γόνατα πάνω στο πεζοδρόμιο με την μύτη της βελόνας και όχι στην θαλπωρή της καμαρούλας. Η ποίηση της εκφράζει όλους εκείνους που έζησαν και πέθαναν, τρελοί κι ονειροπόλοι, μα προπαντός ελεύθεροι.



21 commenti:

  1. Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου 1993. Ξεκίνησε από μικρή καριέρα στην ηθοποιία αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Τα ποιήματα της είναι γνωστά για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό χαρακτήρα τους καθώς και τις αναρχικές ιδέες που πρόβαλε. Είχε μια κόρη, την Μυρτώ.

    «Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι “ποιητές” έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ’ όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες»

    «γράφω για τον εαυτό μου, από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή. Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμισα ότι θα σπάσει το στυλό. Τόσο πάθος είχα γι” αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα και έγραφα» .

    Το ποιητικό της έργο κυκλοφορεί σε επτά(7) ποιητικές συλλογές : α) «Τρία κλικ αριστερά» (εκδ. Καστανιώτη, 1978), β) «Ιδιώνυμο» (εκδ. Καστανιώτη, 1980), γ) «Το ξύλινο παλτό» (εκδ. Καστανιώτη, 1982), δ) «Απόντες» (εκδ. Καστανιώτη, 1986), ε) «Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών» (εκδ. Καστανιώτη, 1988), στ) «Νόστος» (εκδ. Νέα Σύνορα Α.Α. Λιβάνη, 1990) και ζ) «Με λένε Οδύσσεια» (εκδ. Καστανιώτη, 2002 / μεταθανάτια έκδοση).

    RispondiElimina
  2. Μερικα αποσπάσματα από την ποιητική συλλογη ΙΔΙΩΝΥΜΟ (1980)

    «Πάει. Αυτό ήταν.
    Χάθηκε η ζωή μου φίλε
    μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
    βρώμικα τζάμια
    κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
    Αρχισα να γέρνω
    σαν εκείνη την ιτιούλα
    που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
    Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
    Είναι το γαμώτο που δεν έζησα
    Κι ουτε θα σε ξαναδώ».

    «Άμα κατέβεις από δω
    θα σου δείξω κάτι μεγάλα φτερά που μου φυτρώσανε
    Θα σου δείξω
    πόσο ανάλαφρα πέταγα
    πηγαίνοντας στην απαγορευμένη συγκέντρωση
    γιατί σφύριζε στο χέρι μου
    μια βαριά αλυσίδα»

    «Αν καμιά φορά με πιάσεις να λέω ψέματα
    - σταμάτα να σου πω -
    μη βιάζεσαι και με λες ψεύτρα..
    Είναι τώρα που δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια
    και μπερδεύω το όνειρο
    και που αρχίζει η αλήθεια....»

    «Γι' αυτό αν τύχει και μ' αγαπήσεις
    πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
    πώς θα μ' αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
    Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
    Κι εκεί»

    «Πάρε με λοιπόν από δω.
    Θέλω να σου δείξω τα καλοκαιριάτικα θέατρα
    πώς ζούνε το χειμώνα
    Πόσο άδεια είναι τα σχολικά όταν έχουν αργία
    κι όλους τους φίλους που φύγανε
    και δεν μπορούν πια να με προδώσουν
    πάμε από δω πάμε εκδρομή σε μέρος που δεν έγινε
    αφού στο ‘χω γράψει στο ‘χω πει
    όπου κι αν πάτησα άφηνα αίμα
    γι’ αυτό δεν μπορώ ποτέ πού να σταθώ
    κι όλο αλλάζω σεντόνια»

    «Αν θες είναι καλύτερα - καλύτερο -
    να κοιμηθούμε αγκαλιά
    δε θα βήχω τη νύχτα
    δε θα τραβάω τα σεντόνια
    θα λουστώ
    θα 'μια φρόνιμη
    ακούνητη
    θα 'μαι σαν πεθαμένη
    μη με ξεχάσεις όμως το πρωί
    γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
    που το 'καναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
    ή κι έτσι γι' αστείο
    και δεν ξαναξυπνήσανε
    κι ούτε που παίξανε πoτέ»

    «Η μοναξιά
    Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
    και μετριέται πιάτο-πιάτο
    μαζί με το κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού»

    RispondiElimina
  3. Μερικα αποσπάσματα από την ποιητική συλλογη ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (1978)

    «Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
    σε βρωμικα αδιέξοδα»

    «Η ζωή μας είναι
    άσκοπα λαχανητά
    σε κανονισμένες απεργίες
    ρουφιάνους και περιπολικά.
    Γι' αυτό σου λέω.
    Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
    να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
    Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε»

    «Επαγγελματίες επαναστάτες
    Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
    Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
    αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται»

    «Οι αστυνόμοι παγιδευμένοι απ' το περίστροφο
    οι γυναίκες απ' το φύλο τους
    ή δικαιοσύνη απ' τούς νόμους
    οι οργανώσεις απ' τις φράξιες
    οι γιατροί απ' τα ηλεκτροσόκ.
    Ναι. Να πάμε στο 'Ίλιον το βράδυ.
    Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα
    και πάντα νικάνε στο τέλος»

    «Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει
    ν’ αλλάξουμε τον κόσμο
    κι αυτό δεν γίνεται με εξοχή.
    Τόχαμε πει αυτό.
    Ψάχναμε να βρούμε όπλα
    ξέραμε
    πως όλοι πεθαίνουνε
    αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε
    γιατί διαλέγουμε οι ίδιοι τον τρόπο.
    Και μείς αποφασίσαμε
    το θάνατο στο θάνατο
    γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή»

    «Έκανε τσιγάρο άνοιξε το βιβλίο και διάβασε:
    «... μόνο όταν οι γυναίκες απαιτήσουν ενεργητικά
    θα υπάρξει ελπίδα γι ' αλλαγή»
    και πιό κάτω:
    ΝΑI ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ
    ΤI ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ?»

    RispondiElimina
  4. Μερικα αποσπάσματα από την ποιηση της Κατερινας Γωγου

    «Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
    είναι μη γίνω "ποιητής"
    Μην κλειστό στο δωμάτιο
    ν' αγναντεύω τη θάλασσα
    κι απολησμονήσω»

    «Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου...
    Μέσα απ’ τ’ αλλεργικά μας βλέφαρα
    αργά στα νύχια πατάει η ζωή
    μπας και την πάρουμε πρέφα
    μακραίνει χάνεται... κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία... πάει...
    Σκοτεινιάααα!!»

    «Άσπρη είναι η αρία φυλή
    η σιωπή
    τα λευκά κελιά
    το ψύχος
    το χιόνι
    οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
    τα νεκροσέντονα
    η ηρωίνη.
    Αυτά λίγο πρόχειρα
    για την αποκατάσταση του μαύρου»

    «Δέντρο ήμουνα κι έσπασα.
    Μου σπάσαν όλα τα κλαδιά
    γιατί εκεί τρέχανε τα ξεστρατισμένα παιδιά
    να παίξουνε τους κρεμασμένους»

    «Θέλω να κουβεντιάσω σ’ ένα καφενείο
    που να `χει πόρτα ανοιχτή
    και να μην έχει θάλασσα
    μονάχα άντρες άνεργους
    σκόνη με ήλιο και σιωπή
    να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ
    κι η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας
    και ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
    προφύλαξη για την υγεία μας»

    «Αυτός εκεί, αυτός εκεί
    ο συγκεκριμένος άνθρωπος
    είχε μια συγκεκριμένη ζωή,
    με συγκεκριμένες πράξεις…
    Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη κοινωνία,
    για τον συγκεκριμένο σκοπό,
    τον καταδίκασε σ’ έναν αόριστο θάνατο»

    «Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
    των αλήτικων παπουτσιών μου.
    Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
    Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
    Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
    Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
    την ώρα που απαυτωνόσαστε
    την ώρα που κάνετε το χρέος σας
    στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
    την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
    πως τρώτε αυγολέμονο
    και τρώτε σκατά
    μπορώ και περπατάω,
    με τα αλήτικα παπούτσια μου
    πάνω από τις στέγες σας»

    «Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
    πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
    γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
    Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
    Στο μυαλό είναι ο Στόχος
    το νου σου ε?

    «Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
    και θα χαθώ
    με τ΄όνειρο της επανάστασης
    μες την απέραντη μοναξιά
    των δρόμων που θα καίγονται,
    μες την απέραντη μοναξιά
    των χάρτινων οδοφραγμάτων
    με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
    Προβοκάτορας»

    RispondiElimina
  5. KATERINA GOGOU- VERRÀ UN TEMPO

    Verrà un tempo in cui le cose cambieranno.
    Ricordatelo Maria.
    Ricordi, Maria, durante gli intervalli quel gioco
    in cui correvamo tenendo in mano il testimone
    -non guardare me- non piangere. Sei tu la speranza,
    ascolta, verrà un tempo
    in cui saranno i figli a scegliersi i genitori
    non usciranno a vanvera
    non ci saranno porte chiuse
    con persone curve al di fuori
    e il lavoro saremo noi a sceglierlo
    non saremo dei cavalli a cui si guardano i denti.
    Le persone - pensaci!- parleranno con colori,
    altre con note.
    Conserva soltanto
    in una grande bottiglia d'acqua
    parole e significati come questi
    disadattati - oppressione - solitudine - prezzo - guadagno - umiliazione
    per la lezione di storia.
    Sono, Maria - non voglio dire bugie-
    tempi difficili.
    E ne verranno altri.
    Non lo so - non aspettarti troppo da me-
    questo ho vissuto, questo ho imparato, questo dico
    e di tutto quello che ho letto una cosa ho trattenuto bene:
    "L'importante è rimanere umani"
    La cambieremo la vita!
    Ciò nonostante Maria.

    Versione italiana: Otavia Mira
    (da Canzoni contro la guerra)

    RispondiElimina
  6. LA SOLITUDINE

    La solitudine...
    non ha gli occhi colorati d'afflizione
    di un'amante rannuvolata.
    Non gironzola indolente, indeterminata
    ancheggiando nelle sale da concerto
    e nei musei gelati.
    Non è fatta di gialle cornici dei "buoni" tempi andati
    e di naftalina nei bauli della nonna
    di nastri viola e cappelli di paglia a larga tesa.
    Non allarga le sue gambe con risolini soffocati
    sguardo bovino sospiri trattenuti
    e biancheria intima assortita.
    La solitudine.
    Ha il colore dei Pakistani la solitudine
    e si misura a piatti
    insieme ai loro cocci
    sul fondo di un cavedio.
    Sta paziente in piedi nella coda
    Bournazi - Aghìa Varvàra - Kokkinià -
    Toumba - Stavropoli - Kalamarià 1
    Con ogni tempo
    le suda il capo.
    Eiacula cacciando urli cala la saracinesca incatenata
    fa un'occupazione nei mezzi di produzione
    accende polveri nella proprietà privata
    di domenica è una visita parenti ai carcerati
    nell'androne hanno lo stesso passo i giudicanti e i rivoluzionari
    la si vende e la si compra soldo a soldo respiro a respiro
    nei mercati degli schiavi della terra - qui vicino c'è piazza Klotziàs 2 -
    svegliati di buon'ora
    Svegliati per vedere.
    E' una puttana nelle case di malaffare
    è il "turno tedesco" 3 per il fante in sentinella
    e gli ultimi interminabili chilometri della STRADA NAZIONALE - CENTRO
    per le carni appese a un gancio dalla Bulgaria.
    E quando il suo sangue è strozzato e non ha altro in mano
    perché stanno svendendo la sua gente 4
    balla scalza uno zeibekiko sopra il tavolo
    reggendo nelle sue mani tumefatte
    una scure bene affilata.
    La solitudine
    la nostra solitudine dico. Della nostra sto parlando
    è una scure nelle nostre mani
    che rotea sopra le vostre teste
    rotea rotea rotea.

    Versione Italiana: Gian Piero Testa - 24/7/2013
    (da Canzoni contro la guerra)

    RispondiElimina
  7. GLI AMICI PER QUANTO MI RIGUARDA

    Gli amici per quanto mi riguarda sono neri uccelli
    che fanno l'altalena sulle terrazze
    di case sgarrupate
    Exarchìa via Patissia Metaxourghìo Mets.
    Fanno quello che gli capita.
    Rappresentanti di libri di cucina
    e di enciclopedie
    aprono strade e collegano deserti
    interpreti nel cabaret di via Zenone
    rivoluzionari professionali
    li stiparono e li riposero giù giù
    ora prendono pasticche e alcol per
    addormentarsi
    ma fanno sogni e stanno svegli.
    Le mie amiche per quanto mi riguarda sono fili di ferro
    tesi
    sulle terrazze di vecchie case
    Exarchìa Victoria Concaki Grizi.
    Su di loro avete confitto milioni
    di mollette di ferro
    le vostre colpevoli decisioni congressuali
    sottane in prestito
    bruciature di cicche
    strane emicranie
    silenzi minacciosi leucorree
    s'innamorano di omosessuali
    trichomonas ritardo mestruale
    il telefono il telefono il telefono
    gli occhiali rotti l'ambulanza nessuno.
    Fanno quello che gli capita.

    Sono sempre in giro i miei amici
    perché non gli avete lasciato una spanna
    che sia una spanna.
    Tutti i miei amici dipingono con un colore
    nero
    perché gli avete distrutto il rosso
    scrivono in una lingua nota solo a loro
    perché la vostra è buona solo per leccare.

    I miei amici sono uccelli neri
    e fili di ferro
    sulle vostre mani e sul vostro collo.
    I miei amici.

    Versione Italiana: Gian Piero Testa - 24/7/2013
    (da Canzoni contro la guerra)


    RispondiElimina
  8. IL BERSAGLIO È IL CERVELLO (1978)

    Talora si apre la porta pian piano ed entri.
    Indossi un vestito bianchissimo e scarpe di lino.
    Ti chini, mi metti affettuosamente nel palmo della mano
    72 quattrini e te ne vai.
    Sono rimasta nel medesimo posto dove mi hai lasciata
    affinché tu mi ritrovassi.
    Ma dev'essere trascorso molto tempo,
    perché le mie unghie si sono allungate
    e i miei amici hanno paura di me.

    Ogni giorno cucino patate,
    non ho più fantasia
    e ogni volta che mi sento chiamare "Caterina" mi spavento. Mi sembra che io debba denunciare qualcuno.

    Ho conservato alcuni ritagli su una persona
    che dicevano fossi tu. Lo so che i giornali mentono,
    perché hanno scritto che ti hanno sparato alle gambe.
    Lo so che non mirano mai alle gambe.
    Il Bersaglio è il cervello.
    Statti attento, eh?

    Versione italiana: Riccardo Venturi 5/3/2013
    (da Canzoni contro la guerra)

    RispondiElimina
  9. COME FA PRESTO A ANDARSENE LA LUCE

    Come fa presto a andarsene la luce dalla nostra vita, fratello mio...
    Dentro le nostre palpebre allergiche
    lentamente la vita preme con le unghie
    sta' a vedere che le scopriamo il gioco
    si allontana si dilegua...guarda è diventata un puntolino gira l'angolo...sparita.
    Buuuuuio!
    Guardo dei negativi fotografici e sembrano persone
    tizzoni rossi nei loro occhi di lupi intrappolati
    unghie prese in prestito - come si sono ridotti così - dentiere straniere
    sanguisughe si attaccano alla nostra laringe tirano i nostri bottoni
    sta' a vedere che tiriamo avanti ancora un po'.
    Sono quelli del treno - li ricordo bene
    che quando decidemmo il nostro primo sogno di metterci in viaggio
    ci scaraventarono sulle rotaie dell'elettrificata
    come sacchi vuoti in un passaggio incustodito
    come peso superfluo.
    Quelli che: "siamo vissuti" - scritto tra virgolette
    con mille canne ci tengono sotto tiro
    dalla terrazza della compagnia telefonica
    freddo freddo e melò nelle nostre magliette di cotone
    facciamo come se avessimo il paltò
    e un nervo viola - hai visto, tutti noi l'abbiamo -
    colpisce ancora sotto il nostro occhio.
    Quanto è cara la vita, fratello mio
    quanto la qualità è scaduta, su coraggio.
    Parecchie volte - ma io non mollo
    vanno in testa-coda gli antidepressivi
    e la bilancia oscilla
    davanti non c'è altro
    allora piego il collo e mi prendo tra i denti
    il mio cervello sanguinante e vado indietro indietro
    torno indietro per salvarmi
    e poi non trovo la strada
    perché anche là è tutta merda - come se non lo sapessi -
    dappertutto cancelli sfondati e crateri di obice
    mi spavento mi confondo per un nonnulla non ho dove andare
    solo la porta del SUPERMERCATO è aperta
    e mi ci piazzo dentro
    come un avvoltoio guardo dove vanno a finire i soldi
    e il valore d'uso
    delirium tremens lo chiaman loro IO HO VOGLIA DI RUBARE
    Allora mi metto davanti tutti gli stereo a suonare tutti insieme
    ogni marca una musica diversa
    e gli altoparlanti al massimo a spaccargli le orecchie
    e poi con una buona forbicina Singer
    taglio in tondo le loro bocche le allargo
    sopra ci incollo la mia anima bacio della morte
    e ci svuoto dentro gli psicofarmaci
    le loro farmacie e insieme i loro farmacisti.
    Morte a Bisanzio e al diavolo le dinastie
    il diaframma della mia etnia le pacifiche invasioni
    le Kodak e le G. Stavru in vendita allettanti
    che vadano a morire.
    Morte agl'Immortali
    bandiere nere e rossa la luce si apre
    - SI APRIRA' - la strada la bocca
    gli occhi il cuore e il cervello.
    Così si deve fare cadrà la porta.
    E la macchina con l'antico rullino. No. No sempre e sempre gli uomini
    negativi neri e noi BRUCIATURE DI SOLE.

    Versione italiana: Gian Pietro Testa (21/7/2013)
    (da Canzoni contro la guerra)

    RispondiElimina
  10. 25 MAGGIO

    Aprirò la porta, una mattina,
    e uscirò per le strade
    come ieri.
    E non penserò a niente
    tranne a quel pezzo di mio padre
    e a quel pezzo di mare
    - i pezzi che m'hanno lasciato -
    e alla città. La città che hanno fatto marcire
    e ai nostri amici perduti.

    Aprirò la porta, una mattina,
    diritta dentro al fuoco.
    E uscirò, come ieri,
    urlando: Fascisti !
    Alzando barricate e tirando pietre,
    con una bandiera rossa
    tenuta su a stagliarsi nel sole.

    Aprirò la porta
    e non è, no, che ho paura;
    ma, voglio dirti, non ce l'ho fatta
    e tu devi imparare
    a non scendere in piazza disarmato
    come invece ho fatto io;
    perché io non ce l'ho fatta,
    e allora sarai perduto come me,
    “così”, “vagamente”,
    e ti faranno a pezzi.
    A pezzi di mare, d'anni d'infanzia
    e di striscioni rossi.

    Aprirò la porta, una mattina
    e sparirò
    col sogno della rivoluzione
    dentro l'immensa solitudine
    delle strade in fiamme,
    dentro l'immensa solitudine
    delle barricate di carta,
    bollata, ma non gli credere!,
    di provocatrice.

    Versione italiana: Riccardo Venturi - (5/3/2013)
    (da Canzoni contro la guerra)

    RispondiElimina
  11. Είμαι ελεύθερη ελεύθερη ελεύθερη
    κι όταν έρθει καιρός
    που θα κρέμεται στο τσιγγέλι
    το πετσί μου σαν τομάρι
    απ τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία
    ......η φαντασία μου θα τρέχει... τρέχει... τρέχει
    είμαι φευγάτη από τώρα τρέχει... γειαααα

    Sono libera libera libera
    e quando giungerà il momento in cui
    la mia pellaccia, come una carogna,
    sarà appesa all'uncino
    dagli scorticatori dello stato e dalla censura
    ... la mia fantasia galopperà galopperà galopperà
    sono fuggitiva sin d'ora... galoppa... ciaooo

    Traduzione Italiana di Ottavia Mira
    (da canzoni contro la guerra)

    RispondiElimina
  12. KATERINA GOGOU (Κατερίνα Γώγου) nacque ad Atene il 01 giugno 1940 fu un’attrice e poetessa greca. Le sue poesie si distinguono per il loro carattere anarchico e anticonvenzionale. Si occupava di poesia in un’epoca dove gli altri poeti si dedicavano alle pubbliche relazioni, ma soprattutto lei stessa era poesia. Morì suicida, assumendo pillole e alcool, il 03 ottobre 1993.

    RispondiElimina
  13. Πόσες Ζωές χρειάζεται να ζήσουμε για να αλλάξουμε την Μία Ζωή που ονειρευόμαστε πως... θ' αλλάξει!...
    Πόσα ποιήματα διάδρομοι υποδοχής του Άπιαστου!....

    Έναν Ποιητή Χειρωνάκτη θέλω....

    RispondiElimina
  14. Όσους χειρωνάκτες ποιητές μπορώ να φέρω στο Νου..... -θλίβομαι με τη διαπίστωση- είχαν το στίγμα του αυτόχειρα....

    RispondiElimina
  15. Με αυτό της το ποίημα πορεύομαι χρόνια.
    Θα την αλλάξουμε την ζωή.
    Δύναμη και υγεία.

    RispondiElimina
  16. ότι διάβασα είναι υπέροχο, δεν την ήξερα, την έμαθα μέσα από σένα Velvet σήμερα που διάβασα την ανάρτησή σου. Θλίβομαι που ένα τόσο μεγάλο και ισχυρό πνεύμα έβαλε τέρμα στη ζωή του με τέτοιο τρόπο. Όση δύναμη έκρυβε η ποίηση της τόση δειλία η πράξη τέλους!
    Εκπληκτική ποίηση.

    RispondiElimina
  17. Σε όλα της τα ποιήματα εξέφραζε με απλό αλλά δεικτικό και καυστικό τρόπο αλήθειες που πονούν, όμως ήταν, είναι και θα είναι ορατές όσο κι αν πολλές φορές κλείνουμε τα μάτια στη θέασή τους!
    Μία αυθεντική και γεμάτη πλούτο δημιουργός! Με συγκινεί τόσο η πορεία της όσο και το τέλος της. Μία πολύ ευαίσθητη ψυχή, για ν' αντέξει σ' έναν τόσο σκληρό κι άδικο κόσμο. Δεν φανταζόμουν ίσως κάποιο άλλο τέλος για εκείνην... Αυτό που με συνταράσσει όμως είναι το παιδί που άφησε πίσω της!
    Μια πληθωρική ανάρτηση που δείχνει την μεγάλη σου συμπάθεια για την ποίησή της!
    Την καλησπέρα μου V.

    RispondiElimina

  18. Κοίτα τώρα να δεις που ποτέ δεν ήμουν καλή στις επετείους… ούτε κι από μέσα μου βγαίνει κάτι ιδιαίτερο σε αυτές … ειδικά στις ασυμβίβαστες ψυχές μια επέτειος που άλλοι όρισαν για να θυμούνται, μου κάνει τον τέλειο συμβιβασμό.
    Κάπου εκεί στα ’83, δεν έχω βγει ακόμα απ’ τ ΄ αυγό μου και θέλω να μοιάσω σε αυτό το ασυμβίβαστο που τόσο αντίθετο ήταν από την προστατευμένη κι απόλυτα ελεγχόμενη ζωή μου, ακόμα και εμφανισιακά! Στην Γώγου βοηθούσε και το φιζίκ όπως και να το κάνουμε εκτός από το ότι η περιοχή των Εξαρχείων της τότε εποχής ήταν μέρος της ευρύτερης περιοχής που είχα μεγαλώσει, ζούσα και δούλευα… την εσωτερικότητα τελικά την ανακάλυψα πολύ αργότερα όταν έμαθα τι σημαίνει ψυχή… Τώρα νοιώθω πως έχω τους ανθρώπους που θαύμασα δίπλα μου, συνέχεια, μέσα από τους στίχους τους που αναπαύονται πλάι στο προσκεφάλι μου … Η Γώγου με την ασυμβίβαστη σκέψη και τις έντονες διαμαρτυρίες της απέναντι στον καπιταλισμό και σε κάθε μορφής εξουσία είναι ένας από αυτούς.
    Δεν με ενδιαφέρει πότε γεννήθηκαν και πότε χάθηκε η φυσική τους παρουσία στην γη… αυτοί οι άνθρωποι με την μεγάλη καρδιά και την φωνή τους που την κατέθεσαν στην λογοτεχνία και στην ποίηση ποτέ δεν χάνονται.

    Υγ. Η ποίηση της Γώγου ήταν η απόρροια των αντιξοοτήτων που αντιμετώπιζε και εκείνη και όσοι ανήκαν στον αντιεξουσιαστικό χώρο . Η ίδια έγραφε ποίηση όταν οι άλλοι ποιητές έκαναν δημόσιες σχέσεις ( κάτι που γίνεται και σήμερα φυσικά ). Ξεκινώντας από τον Τροτσκιστικό κόμμα (ένθερμος οπαδός του ήταν ο πατέρας μου για όσο ζούσε) και περνώντας μετά στον αντιεξουσιαστικό χώρο η Γώγου έγινε σύμβολο της γενιάς της μεταπολίτευσης και βοήθησε ενεργά για την απελευθέρωση από τις φυλακές άλλων αντιεξουσιαστών… Κυρίτσης, Σκανδάλης(που είχε βασανιστεί ανελέητα). Ήταν πάντα παρούσα σε διαδηλώσεις και δήλωνε την συμπαράστασή της ακόμα και με οικονομικές ενισχύσεις (Χριστούγεννα του 1982 ενισχύει οικονομικά τους έγκλειστους φυλακών που στερούνταν ακόμα και τα βασικά).
    Αναγνωρίστηκε τρείς μέρες μετά τον θάνατο της από την κόρη της, γιατί ο φίλος που την βρήκε και την μετέφερε στο Ιπποκράτειο δεν έδωσε στοιχεία και εξαφανίστηκε. Έφυγε μόνη, όπως μόνη ήταν σε όλη της την ζωή.

    Καλή εβδομάδα να έχεις Velvet ...

    RispondiElimina
  19. Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος!
    Τα φιλιά μου V!

    RispondiElimina
  20. Λυπάμαι για όλα όσα δεν πρόλαβε να γράψει...
    Να αναπαράγουμε το λόγο της, να την έχουμε στην καρδιά μας, να ευγνωμονούμε που μας έριξε κατάμουτρα τις αλήθειες μας. Σπάνιος άνθρωπος!
    Καλό βράδυ Βέλβετ!

    RispondiElimina
  21. Σας ευχαριστω για την επισκεψη και τα σχολια
    Και χαιρομαι διπλα γιατι μεσα από τα σχολια σας
    διαβαζω την αγαπη σας για την Κατερινα Γωγου
    και την ποιηση της.

    Ναστε καλα

    RispondiElimina