Remembering Leonard Cohen

La prima volta che incontrai Leonard fu una sera tardi, mentre ero a casa a guardare la TV, quando lo sentii parlare con me. Rimasi lì ad ascoltarlo incantato e immobile fino al mattino, mentre cantava con la sua chitarra e la sua voce profonda, accattivante e malinconica. Quella voce dolce, calma e vellutata che in realtà non "canta" ma è la melodia stessa.

Che privilegio aver avuto la sua musica come compagna per migliaia di ore in tutti questi anni. Sono stato nutrito dalla sua arte e dalla sua poesia, che ho avuto la fortuna di conoscere e amare. Cohen scrisse poesie musicate in cui ogni parola era ben congegnata come le sue note poetiche musicali. Tuttora continuo a cercarlo la sera e gli chiedo di suonare per me, e lui mi incoraggia a scrivere le mie parole.

Ascoltando le sue canzoni ho capito che questa impercettibile malinconia quando ci avvolge, diventa una forza creativa da cui possiamo apprezzare la bellezza e il significato profondo della vita. Tutto ciò che dobbiamo fare è lasciare che qualche raggio di luce penetri nelle crepe.

Perché l'arte, e ancor di più la musica, hanno piccole proprietà terapeutiche che ci aiutano a superare gli ostacoli quotidiani. Ed è strano come alcuni artisti sconosciuti riescano a trasmettere qualcosa di unico e indescrivibile attraverso le loro opere.

Anche se non ci sei più, la tua musica e le tue canzoni rimarranno per sempre nel mio cuore.

Riposa in pace amico mio!

-------------------

Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Λέοναρντ ήταν αργά το βράδυ, ενώ ήμουν σπίτι βλέποντας τηλεόραση, όταν τον άκουσα να μου μιλάει. Στάθηκα εκεί ακούγοντάς τον μαγεμένος και ακίνητος μέχρι το πρωί, καθώς τραγουδούσε με την κιθάρα και τη βαθιά σαγηνευτική, μελαγχολική φωνή του. Αυτή η γλυκιά, ήρεμη, βελούδινη φωνή που στην πραγματικότητα δεν «τραγουδά» αλλά είναι η ίδια η μελωδία.

Τι προνόμιο ήταν να έχω τη μουσική του συντροφιά για χιλιάδες ώρες όλα αυτά τα χρόνια. Τράφηκα από την τέχνη και την ποίησή του, τις οποίες είχα την τύχη να γνωρίσω και να αγαπήσω. Ο Κοέν έγραφε μελοποιημένα ποιήματα στα οποία κάθε λέξη ήταν τόσο καλογραμμένη όσο και οι μουσικές ποιητικές του νότες. Ακόμα τον αναζητώ τα βράδια και του ζητάω να παίξει για μένα, και εκείνος με ενθαρρύνει να γράφω τους δικούς μου στίχους.

Ακούγοντας τα τραγούδια του συνειδητοποίησα ότι αυτή η ανεπαίσθητη μελαγχολία όταν μας αγκαλιάζει, γίνεται μια δημιουργική δύναμη από την οποία μπορούμε να εκτιμήσουμε την ομορφιά και το βαθύ νόημα της ζωής. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε μερικές ακτίνες φωτός να διαπεράσουν τις ρωγμές.

Γιατί η τέχνη και ακόμη περισσότερο η μουσική, διαθέτουν μικρές θεραπευτικές ιδιότητες που μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τα καθημερινά εμπόδια. Και είναι παράξενο πώς κάποιοι άγνωστοι καλλιτέχνες καταφέρνουν να μεταφέρουν κάτι μοναδικό και απερίγραπτο μέσα από το έργο τους.

Ακόμα κι αν δεν είσαι πια εδώ, η μουσική και τα τραγούδια σου θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου.

Αναπαύσου εν ειρήνη φίλε μου!