Gëzim Hajdari – Ποιήματα

I.

Αφήνω αυτούς τους στίχους σαν αποχαιρετιστήριο αντίο 
που από την γυμνότητα της μνήμης καταβροχθίζεται
ξέροντας καλά ότι ο κόσμος δεν τους έχει ανάγκη
Για τον χαιρετισμό μου με τρεμάμενο χέρι
κάτω απο τον έναστρο ουρανό
κανείς δεν παίρνει είδηση
Προσωρινέ ορίζοντα

στο κρύο σου νερό στηρίζομαι
και το σκοτεινιασμένο ουράνιο μέτωπο σου σκάβω

στην πυκνή ομίχλη εγκαταλείφτηκα 

δεν ξέρω από πού έρχομαι και πού πηγαίνω
πολιορκώ και πολιορκούμαι απο χιόνια
στο έλεος των μαύρων πουλιών
θέλω να μάθω ποιος με χωρίζει από μια τρελαμένη χώρα
και η σκιά μου τι θα απογίνει πέρα από το νερό
η βροχή που πέφτει στη βροχή και οι Θεοί στα δέντρα

δίπλα από το κρύο και το πεπρωμένο, στη σειρά
περιμένω να με καλέσουν από τις πέτρες την αυγή
βραχνές φωνές απο χλωμά πρόσωπα

II

Πόσο φτωχοί είμαστε! 
εγώ ζω στην Ιταλία μεροδούλι-μεροφάι
εσύ στο Lushnje δεν έχεις να πιείς ένα μαύρο καφέ

η αμαρτία μας: εμείς λατρεύουμε την γη
η καταδίκη μας: να ζούμε μόνοι και χωρισμένοι από το σκοταδιασμένο νερό

Θα επιστρέψω το φθινόπωρο όπως ο Κωνσταντίνος
κι εσύ στους γενέθλιους λόφους θα έχεις μαζέψει ρίγανη
στην αδειανή μου κάμαρη να φέρεις
ναι, τώρα ζω καλά με τον εαυτό μου
μακριά από μια χώρα που τρώει τα παιδιά της

III

Περπάτησα πάνω-κάτω στους δρόμους της Ρώμης
για να πουλήσω ζωντανό το κορμί μου
είναι η τελευταία μέρα του άγιου έτους
πως μπορώ ναρθω για να γιορτάσω μαζί σου, μετά από οκτώ χειμώνες στη Δύση
το ταξίδι κοστίζει είκοσι φορές την τιμή του βιβλίου με τα ποιήματα μου
και στα μάτια σου βαθαίνει η απουσία μου
στα στεγνωμένα χείλη σου τ΄όνομά μου όλο και πιο συχνά προφέρεται
πελώρια είναι τα τείχη του νερού που μας χωρίζουν
και κάτω από τη σκιά τους  φοβισμένη, μεγαλώνει η ζωή μας

IV.

Εγώ δεν σας κλέβω ούτε πλούτο ούτε δόξα 
δεν θέλω τίποτα άλλο παρά μόνο το σώμα μου να κατέχω 
είναι γραμμένο ακόμη και στη σκόνη από τις αρένες όπου κατάγομαι
και στη μνήμη των δέντρων που με περιβάλλουν
οι δρόμοι μου δεν επιστρέφουν στο νερό
η κάμαρα μου κάθε βράδυ παίρνει φωτιά
είμαι σε χρόνια αναμονή μα δεν περιμένω κανέναν
ναρθει στο σπίτι μου
η ψυχή μου είναι σπασμένος καθρέφτης
πουλί που έπεσε στη βροχή
δίπλα στους τυφλούς
γιαυτο και αναζητώ νέους δρόμους
για να ξεφύγω με το μυστικό που αιμορραγεί

V.

Κάθε μέρα φτιάχνω μια νέα πατρίδα 
όπου πεθαίνω και ξαναγεννιέμαι όταν θέλω
μια πατρίδα χωρίς χάρτες και σημαίες

δοξασμένη από το βάθος των ματιών σου
που με συντροφεύουν καθ’ όλη την διάρκεια
του ταξιδιού, στους εύθραυστους ουρανούς 
σε όλα τα μέρη της γης εγώ κοιμάμαι ερωτευμένος
σε όλες τις κατοικίες ξυπνάω παιδί
το κλειδί μου μπορεί να ανοίξει όλα τα σύνορα
και τις πόρτες από κάθε μαύρη φυλακή
αιώνιες επιστροφές κι αναχωρήσεις η ύπαρξη μου 
δίνει φωτιά στη φωτιά και νερό στο νερό
ο ύμνος των πατρίδων μου είναι το τραγούδι του κότσυφα
και εγώ το τραγουδώ κάθε εποχή στου φεγγαριού τη χάση
που πηγάζει από το σκοτεινό μέτωπό σου και από τ’ αστέρια
με τη αιώνια θέληση του ήλιου

VI.

Ονειρεύομαι συχνά οτι θα επιστρέψω μια μέρα

στο λόφο μας, στο Siliquastri 
και κοντά σου να ζήσω

καλώς να ορίσει η φτώχεια
αλλά μόνο δίπλα σου
έχουν περάσει χρόνια από τότε που αναγκάστηκα να φύγω
τι κάνεις? τι σκέφτεσαι? θα σωθούμε σε τούτη τη ζωή?

είναι σκληρή η μοίρα των ποιητών
χθες για τη δικτατορία ήμασταν επικίνδυνοι
για τη δημοκρατία σήμερα είμαστε άχρηστοι
αν είχα αγαπήσει μια γυναίκα στο χωριό
δεν θα είχα υποφέρει τόσο πολύ στις πόλεις που σκοτώνουν
όπου κάθε δευτερόλεπτο πρέπει να αμύνομαι
γράψε μου, αν άκουσες το τραγούδι του κούκου στο λουλουδιασμένο σπαρτότοπο

VII.

Για σάς άνδρες της Ευρώπης, που τα βολεύετε κάθε μέρα

Για σάς γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη που πλένεται τα πατώματα καταγής

ή βγάζετε περίπατο τους γηρασμένους της Δύσης

Για σάς μετανάστες που κοιμάστε στα παγκάκια και ξυπνάτε

με μια τεράστια νοσταλγία

Για σας άστεγοι αλήτες που δεν θέλετε αφεντικά και ζείτε ειρηνικά με το σύμπαν 

Για σάς πόρνες που προσφέρετε το κορμί σας, σε άσπρους, μαύρους, κίτρινους

μέχρι την τελευταία ρανίδα από το αίμα σας

Για σάς τους άρρωστους και άνεργους σαν αλληλεγγύη και έλεος

Για σάς ιεραπόστολοι που προσφέρετε τρυφερότητα στους αδύναμους

πριν από το θάνατο

Για σάς τους χωρικούς που βόσκετε τα πρόβατα και οργώνετε τα χωράφια

από βορρά προς νότο

Για σάς τους φευγάτους που μας διδάσκετε δωρεάν την τρέλα

Για σάς που είστε μονάχοι και δραπετεύετε όπως εγώ

γράφω αυτούς τους στίχους στα ιταλικά και βασανίζομαι στα αλβανικά

(Απόδοση στα ελληνικά - Velvet)

Gëzim Hajdari - Lushnjë, Albania il 25/2/1957
Një emigrant poet / Un Poeta emigrante

Γκεζίμ Χαϊνταρί– Ένας μετανάστης Αλβανός Ποιητής 

απο το 1992 ζει αυτοεξόριστος στην Ιταλία

__________________

Μια μικρή ανθολογία ποιημάτων του Γκεζίμ Χαϊνταρί

από τη ποιητική συλλογή Stigmate / Τύποι των ήλων

Για την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης