Καμιά φορά παρατηρώ
όλους εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους
που στέκονται ώρες ακίνητοι μπροστά στη θάλασσα
και ατενίζουν μακρυά το πέλαγος
πίσω απο τα μαύρα αδιαπέραστα γυαλιά τους
με πρόσωπα σκληρά κι ανέκφραστα
σαν τρομαγμένοι από τον κόσμο
ενω σφίγγουν πεισματικά τα δόντια
και δεν συμμετέχουν σε ανόητες συζητήσεις, όπως
-πολλή ζέστη σήμερα-
αφού κανείς δεν τους δίνει σημασία
απλά κουνάνε καταφατικά το κεφάλι
κι επιστρέφουν πάλι στην αιώνια σιωπή τους
έχοντας ζήσει εκατό χρόνια μοναξιάς
σε μια στιγμή
Tους βλέπω προσεχτικά
καθώς μαζεύουν τα λιγοστά τους πράγματα
μια πετσέτα ένα καπέλο ένα κλειστό βιβλίο
να απομακρύνονται αργά
-ποιος ξέρει άραγε για που-
χωρίς ν' αφήνουν πίσω τους κανένα ίχνος
που να προδίδει την αόρατη παρουσία τους
ανάμεσα στους ανθρώπους.
(V)
______________
foto: uomo che guarda il mare
Άνθρωποι με λεπτά αισθήματα και συσσωρευμένες πληγές
RispondiEliminaΚανεις δεν μπορει να γνωριζει
RispondiEliminaτην ψυχη του αλλου.
μ' αρέσει
RispondiEliminaΝασαι καλα!
RispondiElimina