Οι αόρατοι άνθρωποι

Καμιά φορά παρατηρώ
όλους εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους
που στέκονται ώρες ακίνητοι μπροστά στη θάλασσα 
και ατενίζουν μακριά το πέλαγος
πίσω απο τα αδιαπέραστα μαύρα γυαλιά τους 
με πρόσωπα σκληρά κι ανέκφραστα 
σαν τρομαγμένοι από τον κόσμο
ενω σφίγγουν πεισματικά τα δόντια 
και δεν συμμετέχουν σε ανόητες συζητήσεις, όπως
-πολλή ζέστη έχει σήμερα-
αφού κανείς δεν τους δίνει σημασία
απλά κουνάνε καταφατικά το κεφάλι
κι επιστρέφουν πάλι στην αιώνια σιωπή τους
έχοντας ζήσει εκατό χρόνια μοναξιάς
σε μια στιγμή

Tους βλέπω προσεχτικά
καθώς μαζεύουν τα λιγοστά τους πράγματα 
μια πετσέτα, ένα καπέλο, ένα κλειστό βιβλίο
κι απομακρύνονται αργά
-ποιος ξέρει άραγε για που-
χωρίς ν' αφήσουν πίσω τους κανένα ίχνος
που να προδίδει την αόρατη παρουσία τους 
ανάμεσα στους ανθρώπους.
(V)

______________
foto: uomo che guarda il mare