CESARE PAVESE - Verrà la morte e avrà i tuoi occhi / Ο θάνατος θάρθει και θάχει τα μάτια σου

(Verrà la morte e avrà i tuoi occhi)
Verrà la morte e avrà i tuoi occhi

questa morte che ci accompagna

dal mattino alla sera, insonne,

sorda, come un vecchio rimorso

o un vizio assurdo. I tuoi occhi

saranno una vana parola,

un grido taciuto, un silenzio.

Così li vedi ogni mattina

quando su te sola ti pieghi

nello specchio. O cara speranza,

quel giorno sapremo anche noi

che sei la vita e sei il nulla.

Per tutti la morte ha uno sguardo.

Verrà la morte e avrà i tuoi occhi.

Sarà come smettere un vizio,

come vedere nello specchio

riemergere un viso morto,

come ascoltare un labbro chiuso.

Scenderemo nel gorgo muti.

(Ο θάνατος θάρθει και θάχει τα μάτια σου)
Ο θάνατος θάρθει και θάχει τα μάτια σου

αυτός ο θάνατος που μας συνοδεύει

από το πρωί μέχρι το βράδυ, άγρυπνος,

κουφός, σαν μια παλιά τύψη

η ένα παράλογο πάθος. Τα μάτια σου

θαναι μια μάταιη λέξη,

μια πνιγηρή κραυγή, μια σιωπή.

Οπως τα βλέπεις κάθε πρωί 

όταν μονάχη σου σκύβεις

στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,

εκείνη τη μέρα κι εμείς θα μάθουμε

πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.

Ο θάνατος θάρθει και θαχει τα μάτια σου.

Θαναι σα να κόβεις μια κακή συνήθεια

σα να βλέπεις στον καθρέφτη

ένα πρόσωπο ν’ αναδύεται νεκρό

σα ν΄ακούς (ψίθυρους απο) ένα σφαλισμένο χείλι.

Σιωπηροί θα κατέβουμε στην άβυσσο.

(Μετάφραση - Velvet)

____________________________

«Ο θάνατος θάρθει και θάχει τα μάτια σου» ένα πολύ γνωστό ποίημα του Cesare Pavese, περιλαμβάνεται σε μια συλλογή δέκα ποιημάτων (γραμμένα για την Αμερικανίδα ηθοποιό Constance Dowling) που βρέθηκαν σε ένα φάκελο στις 26.08.1950 την ημερα της αυτοκτονίας του στο δωμάτιο ενος ξενοδοχείου στο Τορίνο. Ο ποιητής εδω εκφράζει την απαισιόδοξη αντίληψη για τη ζωη και μεταμορφώνει το πρόσωπο της αγαπημένης του, (που δεν ανταποκρινόταν στα συναισθήματά του, και θεωρείται ένας απο τους λόγους της αυτοκτονίας του) σε μια παγωμένη μορφή θανάτου.

_____________

Video: Η μελοποιηση του ποιηματος απο τον ΛΕΟ ΦΕΡΡΕ το 1969.