Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Αθανάσιος Διάκος, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Παπαφλέσσας, Νικηταράς, Μάρκος Μπότσαρης, Κίτσος Τζαβέλας, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Μαντώ Μαυρογένους, Κωνσταντίνος Κανάρης, Ανδρέας Μιαούλης, Ιωάννης Πανουργιάς, Δημήτριος Πλαπούτας, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Αναγνωσταράς, Γεωργάκης Ολύμπιος, Ανδρέας Λόντος, Καλόγερος Σαμουήλ, Μακρυγιάννης, Ρήγας Φεραίος, Νικόλαος Σκουφάς, Αθανάσιος Τσακάλωφ, Εμμανουήλ Ξάνθος...
-----------------------------------
Αναφέρονται απο μνήμης οι δικοί μου ήρωες του '21 που κατοικούν απο μικρο παιδί στο μυαλό και στη καρδιά μου. Χωρίς να ξεχνώ όλους εκείνους τους επιφανείς και αφανείς, που έδωσαν την ζωη τους για την ελευθερία αυτού του τόπου.
Θυμάμαι πoσο με εντυπωσίαζαν οταν μικρός έβλεπα τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους αναρτημένους στους τοίχους του σχολείου με εκείνα τα βλοσυρά πρόσωπα τα μακριά μαλλιά και μουστάκια. Δεν ξέρω ποιον απο όλους συμπαθούσα ιδιαίτερα, σίγουρα ομως ο αγαπημένος μου έγινε ο Κολοκοτρώνης περισσότερο από τις διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς. Τον έλεγαν "Γέρο του Μωριά" και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί, αφού στα μάτια μου έδειχνε αγέρωχος και ρωμαλέος, σοφός όπως οι αρχαίοι και αλεπού όπως ο Οδυσσέας.
Στη συνέχεια διαβάζοντας στα βιβλία της ιστορίας για όλους αυτούς τους αγωνιστές, τα γεγονότα και τις μάχες ενάντια στους Τούρκους, με θαυμασμό για το απαράμιλλο θάρρος, την τόλμη και την ανδρεία τους, έβλεπα τον εαυτό μου σαν ένα μικρο κλέφτη κι αρματολό με φουστανέλα και καρυοφύλλια να πολεμώ κι εγώ μαζί τους.
Γέμιζα ρίγη συγκίνησης και περηφάνια για καθε νικηφόρα μάχη που έδιναν και μεγάλη θλίψη για κάθε μάχη που έχαναν. Δάκρυζα κάθε φορά που διάβαζα για την θυσία και τον μαρτυρικό θάνατο του Αθανασίου Διάκου μετά τη μάχη της Αλαμάνας. Θαύμαζα το ηρωικό κατόρθωμα του Ανδρούτσου και των ανδρών του, στο Χάνι της Γραβιάς. Για την πρώτη μεγάλη νίκη στο Βαλτέτσι και στα Δολιανά, εκει που για πρώτη φορά «έλαβαν οι Έλληνες τόλμη μεγάλη να μη φοβούνται πια τους Τούρκους αλλα οι Τούρκοι τους Έλληνες» και που άνοιξε το δρόμο για την άλωση της Τριπολιτσάς. Για την στρατηγική ιδιοφυΐα του Κολοκοτρώνη με την καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια. Την ηρωική θυσία του Παπαφλέσσα που έπεσε σαν νέος Λεωνίδας στο Μανιάκι. Τη λαμπρή νίκη στην Αράχοβα με τον παράτολμο και οξύθυμο Καραϊσκάκη. Την ηρωική αντίσταση και αυτοθυσία των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Μεσολογγίου. Δέος απο την ανυπέρβλητη πράξη των Σουλιωτισσών στο Ζάλογγο που προτίμησαν τον γκρεμό απο τη σκλαβιά.
Έπειτα πόσο μου άρεσε εκείνη η συγκινητική εικόνα του "κρυφού σχολειού" με τον καλόγερο να διδάσκει κάτω από το μισοφέγγαρο γράμματα στα μικρά ελληνόπουλα, καθώς κι εκείνο το τραγουδάκι "φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ" που τραγουδούσαν.
Είμαι ευγνώμων σε αυτό τον μικρο λαό που «δεν εσυλλογίσθηκε ούτε πόσοι ήτανε ούτε πώς δεν έχουν άρματα» μα όλοι μαζι ενωμένοι σαν μια γροθιά με ηρωισμό και αυτοθυσία αγωνίστηκαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», πήραν τα όπλα και κατάφεραν να απαλλαγούν απο τον τουρκικό ζυγό μετά από τετρακόσια χρόνια μαρτυρικής σκλαβιάς και να μας παραδώσουν μια ελεύθερη πατρίδα.
Σήμερα 25 Μαρτίου γιορτάζουμε την μεγάλη επέτειο των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση του 1821. Γιορτάζουμε και τιμούμε το ξεσηκωμό των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων που διεκδίκησαν την ελευθερία τους και την κέρδισαν. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι ήρωες σήμερα δεν θα υπήρχε η σημερινή Ελλάδα που γνωρίζουμε. Χάρις σε αυτούς σήμερα ζούμε ελεύθεροι. ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!
(V)
Η γενιά των Ελλήνων που θα ξεχάσει την σκλαβιά και τις θυσίες μας, θα είναι και η τελευταία.
-Θ. Κολοκοτρώνης-.
Nessun commento:
Posta un commento