Φίλησε με

Σε αυτούς τους δρόμους βρίσκεται το σπίτι μου 

κάτω από τα κόκκινα λαμπιόνια χορεύει η σκιά μου

με τα τακούνια φυτεμένα στο πεζοδρόμιο 

ποτέ δεν υπήρξα ένα αστέρι

έχω το πρόσωπο βαμμένο και χλωμό 

βαθιές πληγές στη σάρκα μου παντού 

για τον καθένα ήμουν εραστής και ερωμένη 

μα εγώ τα χάδια του ανέμου ονειρεύτηκα

κι όχι το δέρμα μου να γδέρνουν άγρια χέρια 

χρόνια περίμενα στη νύχτα, στη βροχή 

ανάμεσα σε προβολείς και αυτοκίνητα 

τώρα αγρίμια και περαστικοί μπροστά μου 

στέκονται με κοιτούν και φεύγουν τρέχοντας

σε παρακαλώ άγνωστε, εσύ τουλάχιστον μείνε μαζί μου 

αγκάλιασε αυτό το κορμί που σαν το φύλλο τρέμει

απόψε να κουρνιάσω θέλω μέσα σου 

στο στόμα σου, στα στήθη, στην πνοή σου

για σένα η αγάπη μου βουβή κι απεγνωσμένη

πάρε τη ψυχή, τον πόνο μου, τη θλίψη μου

μη με φοβάσαι φίλησε με

σκούπισα το κραγιόν από τα χείλη μου.

(V)

Μια συμμετοχή μου στο 32 συμπόσιο ποιησης:  princess-airis.blogspot.com