![]() |
SAMI MODIANO |
O Sami Modiano, απελάθηκε από τη Ρόδο, τον Ιούλιο του '44, μαζί με ολόκληρη
την κοινότητα των 2.500 Εβραίων που ζούσαν εκεί. Στην πραγματικότητα το "ταξίδι" του Sami προς την κόλαση είχε ήδη ξεκινήσει πριν από αυτή την
ημερομηνία. Ηταν μόλις 8 ετών, όταν στην τρίτη δημοτικού κλήθηκε από το
διευθυντή να του ανακοινωθεί ότι «είχε αποβληθεί από το
σχολείο» και τους λόγους θα μάθαινε από τον πατέρα του. Για τον Sami, ένα 8χρονο αγόρι το σχολείο τελείωνε στην τρίτη τάξη του
δημοτικού. (Η αιτία ήταν οι φυλετικοί νόμοι του Μουσολίνι –η Ρόδος άνηκε τότε
στην Ιταλία– και ως Εβραίος δεν είχε δικαίωμα στην εκπαίδευση)
Επειτα ήρθε ο Ιούλιος και στα δεκατρία του ο ίδιος και ολόκληρη η εβραϊκή κοινότητα απελάθηκαν από το νησί φορτωμένοι πάνω σε πλοία για βοοειδή: 500 άτομα σε κάθε πλοίο, σε ένα περιορισμένο χώρο όπου μετα βίας μπορούσες να καθίσεις ανάμεσα σε περιττώματα ζώων, βρωμιά και αποπνιχτική δυσωδία. Θα χρειαστεί μια εβδομάδα μέχρι να φτάσουν στο λιμάνι του Πειραιά. Και από εκεί τρεις εβδομάδες ταξίδι με τρένο για την Πολωνία, κάτω από το αυγουστιάτικο λιοπύρι. Με πέντε κουβάδες νερό και με 90 στοιβαγμένα άτομα σε κάθε βαγόνι. Τρεις εβδομάδες, τρεις ολόκληρες εβδομάδες, με μια διακοπή κάθε βδομάδα, για να πετάξουν έξω τα πτώματα και να ξαναγεμίσουν τους 5 κουβάδες με νερό.
Στο τέλος η άφιξη στο Auschwitz-Birkenau, και ο διαχωρισμός ανδρών και γυναικών. (Αουσβιτς ΙΙ-Μπιρκενάου, στρατόπεδο εξόντωσης, όπου δολοφονήθηκαν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως, Εβραίοι, Σίντι, και Ρομά) Ο Sami καταφέρνει να μείνει με τον πατέρα του Giacobbe (Ιάκωβο), αλλά βλέπει την αδελφή του Lucia (Λουκία), μόλις 3 χρόνια μεγαλύτερη να την αρπάζουν από τα χέρια τους. Μπροστά τους ένας Γερμανός αξιωματικός, του οποίου το όνομα δεν θέλει ούτε να αναφέρει: Έπειτα από μια φευγαλέα ματιά στον κάθε κρατούμενο και με υψωμένο το δάχτυλο δείχνοντας δεξιά και αριστερά, αποφασίζει αν κάποιος είναι ικανός για εργασία ή αν πρέπει να «οδηγηθεί κάπου αλλού». Σ΄ εκείνο το «κάπου αλλού» που ο Sami θα ανακαλύψει αργότερα ότι είναι οι θάλαμοι αερίων.
Από τους 2500 κρατούμενους, 350 άνδρες και 250 γυναίκες, σώθηκαν, (στο τέλος μόνο 140 επέζησαν): Οι υπόλοιποι, 1800-1850, (οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν παιδιά) οδηγήθηκαν αμέσως στους θαλάμους αερίων. Φίλοι, σύντροφοι, παιδιά φίλων, συγγενείς, γείτονες, όλοι στους θαλάμους αερίων. Με την απλή κίνηση ενός δακτύλου. Ο ίδιος ο Σάμι και ο πατέρας του, τοποθετήθηκαν στο Lager Α, αλλά σε ξεχωριστά φυλάκια. Η αδερφή του Λουκία στο lager Β. Ήμασταν τυχεροί διηγείται ο Σάμι, «τουλάχιστον ήμασταν μαζί και ζωντανοί». Στη συνέχεια το μαρκάρισμα του αριθμού στο μπράτσο. Μας έβαλαν να ακουμπήσουμε το αριστερό χέρι σε ένα τραπέζι. Ο Ιακώβ Μοδιάνο, αριθμός Β7455, και Σαμουήλ Μοδιάνο, Β7456. Μεταξύ μας ένας αριθμός μόνο διαφορά.
Συνεχίζει την ιστορία ο Sami, περιγράφοντας τις απάνθρωπες συνθήκες την ταλαιπωρία και την φρίκη που έζησε. Το κρύο, την υγρασία, τα πρησμένα πόδια και μόνο μια πιτζάμα να τον τυλίγει στους -15 °C. Ο ίδιος πηγαίνει κάθε βράδυ να δει και να μιλήσει με τον πατέρα του. Τον παρακαλεί να του επιτρέψει να πάει δει την αδελφή του κι αυτός σιωπηλά στο τέλος τον αφήνει. Ο Sami θα περπατήσει αρκετές φορές κατά μήκος του συρματοπλέγματος που χώριζε το Lager Α από το Β, ελπίζοντας να δει την Lucia. Την τέταρτη μέρα, μια τυχαία διασταύρωση βλεμμάτων και μια ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά. Προσπαθεί να δεί καλύτερα αλλά δεν το πιστεύει, δεν μπορεί να το πιστέψει, είναι αδύνατον. Αυτό που τελικά διακρίνει ήταν μια σκελετωμένη γυναίκα με ξυρισμένο κεφάλι και ριγέ πιτζάμες να τον χαιρετάει. Ήταν η Λουκία, η δική του Λουκία «που ήταν ένα όμορφο κορίτσι με μαύρα μαλλιά» μα τώρα αυτό που έβλεπε μπροστά του δεν ήταν παρά ένας ζωντανός σκελετός.
Ο Σάμι τρέχει με λαχτάρα να ανακοινώσει στον πατέρα του, ότι η Lucia ήταν ζωντανή αλλά εξαθλιωμένη και έδειχνε να υπέφερε πολύ. Από εκείνη τη στιγμή ο πατέρας του άλλαξε «έγινε ένας άλλος άνθρωπος». «Τον ρώτησα αν ήθελε να έρθει μαζί μου ένα βράδυ άλλα δεν απαντούσε παρά κουνούσε αρνητικά το κεφάλι. Κι εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω αυτή την άρνηση και λανθασμένα τον κατέκρινα. Αργότερα κατάλαβα εκείνο "το γιατί". Γιατί δεν ήθελε να την δει σε αυτή την άσχημη κατάσταση. Γιατί ήθελε να τη διατηρήσει στη μνήμη του όμορφη, όπως ήταν» Για τρεις, τέσσερις ημέρες ο Sami συναντούσε την Lucia, μέχρι που ένα βράδυ εκείνη δεν ξανα-εμφανίστηκε. Κι από τότε ο μικρός Sami δεν ξαναείδε ποτέ πια την αγαπημένη του Lucia.
Ενα βράδυ του είπε ο πατέρας του: «Αν δεν με δεις αύριο, μην ανησυχήσεις πρέπει να πάω στο ιατρείο, εσύ είσαι δυνατός, μην φοβάσαι, θα τα καταφέρεις». «Γνώριζα σε αυτή την ηλικία των 14 ετών, τι ήθελε να πει η φράση: «Πηγαίνω στο ιατρείο» Όλοι όσοι πήγαιναν εκεί κατέληγαν στους θαλάμους αερίων «Όχι μπαμπά, μην πας! όχι, όχι, όχι!» «Μην ανησυχείς, θα με φροντίσουν, έχω τα πόδια μου πρησμένα» «Κατάλαβα, οτι ο πατέρας μου αισθανόταν ότι δεν θα βγαίναμε ζωντανοί και είχε αποφασίσει να δώσει ένα τέλος» «Ετσι μέσα σε λίγο καιρό έχασα τα πιο όμορφα πράγματα που είχα στην ζωή μου» (Ο πατέρας του αυτοκτόνησε όταν έμαθε για τον θάνατο της κόρης του / Ο Σάμι είχε χάσει την μητέρα του στην ηλικία των 10 ετών)
Επειτα ήρθε ο Ιούλιος και στα δεκατρία του ο ίδιος και ολόκληρη η εβραϊκή κοινότητα απελάθηκαν από το νησί φορτωμένοι πάνω σε πλοία για βοοειδή: 500 άτομα σε κάθε πλοίο, σε ένα περιορισμένο χώρο όπου μετα βίας μπορούσες να καθίσεις ανάμεσα σε περιττώματα ζώων, βρωμιά και αποπνιχτική δυσωδία. Θα χρειαστεί μια εβδομάδα μέχρι να φτάσουν στο λιμάνι του Πειραιά. Και από εκεί τρεις εβδομάδες ταξίδι με τρένο για την Πολωνία, κάτω από το αυγουστιάτικο λιοπύρι. Με πέντε κουβάδες νερό και με 90 στοιβαγμένα άτομα σε κάθε βαγόνι. Τρεις εβδομάδες, τρεις ολόκληρες εβδομάδες, με μια διακοπή κάθε βδομάδα, για να πετάξουν έξω τα πτώματα και να ξαναγεμίσουν τους 5 κουβάδες με νερό.
Στο τέλος η άφιξη στο Auschwitz-Birkenau, και ο διαχωρισμός ανδρών και γυναικών. (Αουσβιτς ΙΙ-Μπιρκενάου, στρατόπεδο εξόντωσης, όπου δολοφονήθηκαν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως, Εβραίοι, Σίντι, και Ρομά) Ο Sami καταφέρνει να μείνει με τον πατέρα του Giacobbe (Ιάκωβο), αλλά βλέπει την αδελφή του Lucia (Λουκία), μόλις 3 χρόνια μεγαλύτερη να την αρπάζουν από τα χέρια τους. Μπροστά τους ένας Γερμανός αξιωματικός, του οποίου το όνομα δεν θέλει ούτε να αναφέρει: Έπειτα από μια φευγαλέα ματιά στον κάθε κρατούμενο και με υψωμένο το δάχτυλο δείχνοντας δεξιά και αριστερά, αποφασίζει αν κάποιος είναι ικανός για εργασία ή αν πρέπει να «οδηγηθεί κάπου αλλού». Σ΄ εκείνο το «κάπου αλλού» που ο Sami θα ανακαλύψει αργότερα ότι είναι οι θάλαμοι αερίων.
Από τους 2500 κρατούμενους, 350 άνδρες και 250 γυναίκες, σώθηκαν, (στο τέλος μόνο 140 επέζησαν): Οι υπόλοιποι, 1800-1850, (οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν παιδιά) οδηγήθηκαν αμέσως στους θαλάμους αερίων. Φίλοι, σύντροφοι, παιδιά φίλων, συγγενείς, γείτονες, όλοι στους θαλάμους αερίων. Με την απλή κίνηση ενός δακτύλου. Ο ίδιος ο Σάμι και ο πατέρας του, τοποθετήθηκαν στο Lager Α, αλλά σε ξεχωριστά φυλάκια. Η αδερφή του Λουκία στο lager Β. Ήμασταν τυχεροί διηγείται ο Σάμι, «τουλάχιστον ήμασταν μαζί και ζωντανοί». Στη συνέχεια το μαρκάρισμα του αριθμού στο μπράτσο. Μας έβαλαν να ακουμπήσουμε το αριστερό χέρι σε ένα τραπέζι. Ο Ιακώβ Μοδιάνο, αριθμός Β7455, και Σαμουήλ Μοδιάνο, Β7456. Μεταξύ μας ένας αριθμός μόνο διαφορά.
Συνεχίζει την ιστορία ο Sami, περιγράφοντας τις απάνθρωπες συνθήκες την ταλαιπωρία και την φρίκη που έζησε. Το κρύο, την υγρασία, τα πρησμένα πόδια και μόνο μια πιτζάμα να τον τυλίγει στους -15 °C. Ο ίδιος πηγαίνει κάθε βράδυ να δει και να μιλήσει με τον πατέρα του. Τον παρακαλεί να του επιτρέψει να πάει δει την αδελφή του κι αυτός σιωπηλά στο τέλος τον αφήνει. Ο Sami θα περπατήσει αρκετές φορές κατά μήκος του συρματοπλέγματος που χώριζε το Lager Α από το Β, ελπίζοντας να δει την Lucia. Την τέταρτη μέρα, μια τυχαία διασταύρωση βλεμμάτων και μια ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά. Προσπαθεί να δεί καλύτερα αλλά δεν το πιστεύει, δεν μπορεί να το πιστέψει, είναι αδύνατον. Αυτό που τελικά διακρίνει ήταν μια σκελετωμένη γυναίκα με ξυρισμένο κεφάλι και ριγέ πιτζάμες να τον χαιρετάει. Ήταν η Λουκία, η δική του Λουκία «που ήταν ένα όμορφο κορίτσι με μαύρα μαλλιά» μα τώρα αυτό που έβλεπε μπροστά του δεν ήταν παρά ένας ζωντανός σκελετός.
Ο Σάμι τρέχει με λαχτάρα να ανακοινώσει στον πατέρα του, ότι η Lucia ήταν ζωντανή αλλά εξαθλιωμένη και έδειχνε να υπέφερε πολύ. Από εκείνη τη στιγμή ο πατέρας του άλλαξε «έγινε ένας άλλος άνθρωπος». «Τον ρώτησα αν ήθελε να έρθει μαζί μου ένα βράδυ άλλα δεν απαντούσε παρά κουνούσε αρνητικά το κεφάλι. Κι εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω αυτή την άρνηση και λανθασμένα τον κατέκρινα. Αργότερα κατάλαβα εκείνο "το γιατί". Γιατί δεν ήθελε να την δει σε αυτή την άσχημη κατάσταση. Γιατί ήθελε να τη διατηρήσει στη μνήμη του όμορφη, όπως ήταν» Για τρεις, τέσσερις ημέρες ο Sami συναντούσε την Lucia, μέχρι που ένα βράδυ εκείνη δεν ξανα-εμφανίστηκε. Κι από τότε ο μικρός Sami δεν ξαναείδε ποτέ πια την αγαπημένη του Lucia.
Ενα βράδυ του είπε ο πατέρας του: «Αν δεν με δεις αύριο, μην ανησυχήσεις πρέπει να πάω στο ιατρείο, εσύ είσαι δυνατός, μην φοβάσαι, θα τα καταφέρεις». «Γνώριζα σε αυτή την ηλικία των 14 ετών, τι ήθελε να πει η φράση: «Πηγαίνω στο ιατρείο» Όλοι όσοι πήγαιναν εκεί κατέληγαν στους θαλάμους αερίων «Όχι μπαμπά, μην πας! όχι, όχι, όχι!» «Μην ανησυχείς, θα με φροντίσουν, έχω τα πόδια μου πρησμένα» «Κατάλαβα, οτι ο πατέρας μου αισθανόταν ότι δεν θα βγαίναμε ζωντανοί και είχε αποφασίσει να δώσει ένα τέλος» «Ετσι μέσα σε λίγο καιρό έχασα τα πιο όμορφα πράγματα που είχα στην ζωή μου» (Ο πατέρας του αυτοκτόνησε όταν έμαθε για τον θάνατο της κόρης του / Ο Σάμι είχε χάσει την μητέρα του στην ηλικία των 10 ετών)
Φτάνει ο Γενάρης του '45. Εν τω μεταξύ, ακόμη και ο Sami σκέφτεται όλο και πιο συχνά να αυτοκτονήσει πέφτοντας πάνω στο αγκαθωτό σύρμα. Θα προσπαθήσει αρκετές φορές, αλλά κάθε φορά κάτι που δεν μπορεί να καθορίσει όπως λέει ο ίδιος, τον κρατά σφιχτά από το χέρι. Οι Ρώσοι ήταν ήδη κοντά και οι Γερμανοί αποφασίζουν να μεταφέρουν τους κρατούμενους του Μπιρκενάου στο Άουσβιτς ώστε να προλάβουν να καταστρέψουν όλα τα κρεματόρια και να μην αφήσουν ίχνη για ότι πραγματικά συνέβαινε εκεί. Μια πορεία θανάτου, 3 χλμ., κάτω από το χιόνι και το κρύο, όλοι σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ο Σάμι ήταν ένας σκελετός δεκατεσσάρων ετών και έξι μηνών. Με δυσκολία περπατά 2 χιλιόμετρα. Και τότε εξαντλημένος γέρνει και πέφτει με το πρόσωπο πάνω στο έδαφος και τις παλάμες των χεριών στον αυχένα. «Ηξερα ότι σύντομα θα μ' έβρισκε μια σφαίρα στο κεφάλι, το ήξερα, το αισθανόμουν, αλλά ήμουν γαλήνιος»
«Εδώ παιδιά, μου έτυχε κάτι περίεργο, κάτι που δεν περίμενα ποτέ να συμβεί. Κατά τη διάρκεια της πορείας κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει, πόσο μάλλον να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν ξέρω πώς συνέβη, μα είναι αρκετά παράξενο και ανεξήγητο. Πως θα μπορούσε να συμβεί. Δυο φύλακες άγγελοι, με έπιασαν από τις μασχάλες και με έσυραν πίσω στο τελευταίο χιλιόμετρο. Τότε έχασα τις αισθήσεις μου. Όταν ξύπνησα, ήμουν μέσα στο Άουσβιτς κοντά σε ένα σωρό από παγωμένα πτώματα. Στα 150 μέτρα μπροστά μου ένα κτίριο. Με δυσκολία σύρθηκα μέχρι εκεί: αν δεν ήθελα πεθάνω παγωμένος, έπρεπε να φτάσω έως εκεί. Εκεί συνάντησα τον Piero Terracina και τον Primo Levi, εκεί μας βρήκαν αργότερα και οι Ρωσίδες νοσοκόμες»
Ο Sami διηγείται όλα αυτά με κομμένη ανάσα και συχνά επαναλαμβάνει «Γιατί? Γιατί εγώ? Γιατί εγώ και όχι οι άλλοι?» Για πολλά χρόνια αυτά τα ερωτήματα τον βασανίζουν. Μέχρι που αποφασίζει να επισκεφτεί τα σχολεία να διηγηθεί την ιστορία του. Μέχρι που συνειδητοποιεί ότι η απάντηση στο ερώτημα ΓΙΑΤΙ, θα μπορούσε να είναι:
«Γιατί οι νέες γενιές δεν πρέπει να ξαναδούν αυτά που είδαν τα μάτια σου»
--------------------------------
(Αυτη είναι η συγκλονιστική ιστορία του Σάμι, η ιστορία ενος 14χρονου αγοριού, που επέζησε απο τα στρατόπεδα θανάτου του Άουσβιτς-Μπιργκενάου)
Samuel Modiano (Σαμουήλ Μοδιάνο) ο "Σάμι" είναι ένας επιζών του Ολοκαυτώματος. Γεννήθηκε το 1930 στη Ρόδο και σήμερα ζει μεταξύ Ostia (Roma) και Ρόδου. Το χειμώνα επισκέπτεται σχολεία και πανεπιστήμια σε ολόκληρη την Ιταλία να διηγηθεί την δική του ιστορία. Να διηγηθεί ποια ήταν η φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης. Πόσο εύκολο ηταν να φυτέψεις και να δηλητηριάσεις τις καρδιές των ανθρώπων με το πιο άγριο φυλετικό μίσος. Το καλοκαίρι μετακομίζει στη Ρόδο, για να κρατήσει ζωντανή στη μνήμη του αυτή την τρομακτική ιστορία της ζωής του.
(Αυτη είναι η συγκλονιστική ιστορία του Σάμι, η ιστορία ενος 14χρονου αγοριού, που επέζησε απο τα στρατόπεδα θανάτου του Άουσβιτς-Μπιργκενάου)
Samuel Modiano (Σαμουήλ Μοδιάνο) ο "Σάμι" είναι ένας επιζών του Ολοκαυτώματος. Γεννήθηκε το 1930 στη Ρόδο και σήμερα ζει μεταξύ Ostia (Roma) και Ρόδου. Το χειμώνα επισκέπτεται σχολεία και πανεπιστήμια σε ολόκληρη την Ιταλία να διηγηθεί την δική του ιστορία. Να διηγηθεί ποια ήταν η φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης. Πόσο εύκολο ηταν να φυτέψεις και να δηλητηριάσεις τις καρδιές των ανθρώπων με το πιο άγριο φυλετικό μίσος. Το καλοκαίρι μετακομίζει στη Ρόδο, για να κρατήσει ζωντανή στη μνήμη του αυτή την τρομακτική ιστορία της ζωής του.
Σήμερα 27 Ιανουαρίου 2013 -
Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος
Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος
___________________________
Από την ομιλία του Sami Modiano στις 12-03-12 στο σχολείο San Vito Romano, (Roma) Κείμενο μεταφρασμένο απο το blog της καθηγήτριας Cristina Galizia.
Testo tradotto dal Blog
della Prof.ssa Cristina Galizia, http://arringo.blogspot.it,
Docente di Lettere
presso l'Istituto Comprensivo di San Vito Romano (RM)
ανατρίχιασα ολόκληρη διαβάζοντας την ιστορία του Sami, που ιστορία χιλιάδων Εβραίων είναι...
RispondiEliminaσυγκλονιστική περιγγραφή, μιας φριχτής εποχής που ΠΟΤΕ και από ΚΑΝΕΝΑ δεν πρέπει να λησμονηθεί!
τρομερή αφήγηση
Eliminaμπράβο που την ανέβασες
Mi fa piacere che la storia di Sami Modiano abbia, come merita, una grande eco. Sono infinite le storie come questa che sono state sepolte dalla tragedia e che meritano di essere raccontate, affinché non si ripetano più, o, peggio ancora, finiscano per essere assimilate alle leggende.
RispondiEliminaGrazie mille. Ti aggiungo volentieri al mio blogroll, anche se non so tradurre la tua lingua: leggerò quelli tradotti in italiano :)
Buona giornata della memoria.
Cristina Galizia
η λήθη δεν θα προστατέψει κανέναν!!
RispondiEliminaσυγκλονιστικό!!!
πολλά φιλιά μνήμης...και εγρήγορσης
Συγκλονιστικό...
RispondiEliminaΔεν πρέπει να ξεχνάμε, για να αποτρέψουμε να συμβεί πάλι.
Εξαιρετική ανάρτηση.
RispondiElimina(Μεγαλο ευχαριστώ).
Αυτό που συνέβη μπορεί να ξανασυμβεί
RispondiEliminaΟι συνειδήσεις πάλι μπορούν ευκολα να παρασυρθούν
Ακόμη και οι δικές μας
Primo Levi
Γι αυτό πρέπει να έχουμε μνήμη
Γι αυτό πρέπει να διηγηθούμε στα παιδιά μας την αλήθεια
Για να μην επιτρέψουμε την επανάληψη
αυτής της φρικτής τραγωδίας
Όταν σκεφτόμαστε ότι ένας ξένος
η κάποιος που είναι διαφορετικός από εμάς
είναι ένας εχθρός μας,
τοτε αυτόματα φτιάχνουμε τους κρίκους μιας αλυσίδας,
που καταλήγει σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης,
ένα στρατόπεδο εξόντωσης
σε ένα νέο Άουσβιτς σε ένα νέο Νταχαου
κι εμείς γινόμαστε οι νέοι δήμιοι
ΥΓ.
Σας ευχαριστώ όλους και τον καθενα σας ξεχωριστά
για το σχόλιο και την παρουσία σας εδώ.
RispondiEliminaΠρώτα απ 'όλα ήρθαν για τους τσιγγάνους
και χάρηκα, γιατί έκλεβαν.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους Εβραίους
και δεν είπα τίποτα, επειδή μου ήταν αντιπαθητικοί.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους ομοφυλόφιλους,
και ανακουφίστηκα, γιατί μου ήταν ενοχλητικοί.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους κομμουνιστές,
και δεν είπα τίποτα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μια μέρα ήρθαν για μένα,
και δεν υπήρχε κανείς για να διαμαρτυρηθεί
Αυτό το ποίημα που λανθασμένα αποδίδεται στο Bertolt Brecht
είναι του Γερμανού Martin Niemöller (1892-1984).
Μιλά για την αδιαφορία και την απάθεια που συνήθως δείχνουμε
απέναντι σε οτιδήποτε δεν μας αγγίζει προσωπικά
Η μετάφραση εδώ έγινε από το ιταλικό κείμενο
...........
Ciao, ti farà piacere che abbiamo avuto di nuovo l'onore di incontrare Sami http://arringo.blogspot.it/2013/02/nuovo-incontro-con-la-storia-sami.html
RispondiEliminaCiao!
Grazie Cristina
RispondiEliminaPasserό senz΄ altro dal tuo blog
Βuonasera
Ειναι συγκλονιστικος στην αφηγηση του,τον ξερω απο το νησι.
RispondiEliminaΓεια σου και παλι Velvet.
RispondiEliminaΤον εχω παρακολουθησει σε μερικα βιντεο
RispondiEliminaκαθως ξαναφερνει στο παρον αυτες τις μνημες
Χαιρομαι που σε ξαναβλέπω Μαφαλντα
:)
ο πολυαγαπημένος Σαμουήλ...δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που μου διηγήθηκε την ιστορία του,μαζί με την γυναίκα του τη Σέλμα,αν και είχα διαβάσει δεκάδες μαρτυρίες επιζώντων μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν απερίγραπτη η φόρτιση,η ντροπή ,η οργή που ένιωσα ακούγοντας τον.Πήγα σπίτι μου εντελώς διαλυμένη,δεν μπορούσα να συνέλθω για μέρες.
EliminaΗ ιστορία της αδελφής του,η οποία τον βοήθησε ακόμα και μέσα στο στρατόπεδο,η πρώτη διαλογή όπου τυχαία ακολούθησε τον πατέρα του και οι επόμενες διαλογές όπου επιλέχτηκε για τους θαλάμους αερίων και τελικά η απίστευτη τύχη αφού τρεις φορές γλύτωσε....
Είναι μεγάλη τιμή,ένα μάθημα ζωής και αξιοπρέπειας για όποιον έχει γνωρίσει αυτόν τον άνθρωπο.
ο πολυαγαπημένος Σαμουήλ.Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που μου διηγήθηκε την ιστορία του,μαζί με τη γυναίκα του τη Σέλμα.
EliminaΑν και είχα διαβάσει δεκάδες μαρτυρίες επιζώντων μέχρι εκείνη τη στιγμή,ήταν απερίγραπτη η φόρτιση,η οργή , η ντροπή,η φρίκη και η απόγνωση που ένιωσα ακούγοντας τον.
Πήγα σπίτι διαλυμένη,προσπαθώντας να συνέλθω για αρκετές μέρες.
Είναι φυσικά πολλά παραπάνω από αυτά που περιγράφονται στο άρθρο που κάνουν τη μαρτυρία του Σαμουήλ ιδιαίτερη( η σχέση με την αδερφή του και πως τον βοήθησε ακόμη και μέσα στο στρατόπεδο,πως γλύτωσε τρεις φορές από τους θαλάμους αερίων,η ''γιορτή'' θανάτου που του έκαναν οι συγκρατούμενοι του...)
Πραγματικά είναι τιμή και μάθημα αξιοπρέπειας για όποιον τον έχει γνωρίσει και αποτυχία της ανθρωπότητας που δεν κατόρθωσε να εκπαιδεύσει τη νέα γενιά για τον φασισμό και τις συνέπειες του.
Δεν ξερω αλλα φοβαμαι
RispondiEliminaΦοβαμαι τι θα συμβει οταν θα εκλείψουν αυτοι οι ανθρωποι
αυτες οι ζωντανές μαρτυριες
απο τους τελευταίους επιζωντες του ολοκαυτωματος
να μας υπενθυμίζουν την φρικη που εζησε
στην προσφατη ιστορια μας, η ανθρωποτητα
Ευχαριστω για την επίσκεψη και το σχολιο
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
RispondiEliminaΟ ελληνικός όρος γενοκτονία είναι ταυτόσημος με τον διεθνώς χρησιμοποιούμενο όρο genocide που προέρχεται από την ελληνική λέξη γένος και το λατινικό ρήμα caedere (=φονεύω). Τόσο ο ελληνικός όσο και ο διεθνής όρος δημιουργήθηκαν επίσημα (όρος διεθνούς δικαίου) μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Με αυτόν τον όρο αποδίδεται κυριολεκτικά η από τους αρχαιότατους χρόνους υφιστάμενη έννοια και ακριβέστερα ένα από τα αρχαιότερα μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.
ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ
Με τον όρο Ολοκαύτωμα περιγράφεται ο συστηματικός διωγμός και η γενοκτονία με την υποκίνηση του κράτους διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από την Ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες τους
Πηγη: Βικιπαιδεια
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ / ΜΑΖΙΚΕΣ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙΣ
RispondiEliminaΕλλήνων του Πόντου: 320-380.000 (1915-16) από τους Νεοτουρκους
Αρμένιων: 1.500.000 (1915) από τους Νεοτουρκους
Ασσυριων: 275-750.000 (1915-16) από τους Νεοτουρκους
Ναζιστικο Ολοκαυτωμα: από 13-20.000.000 (1941-45)
(6.000.000 Εβραιοι) (Ρομα, Σιντι, Σλαβοι, και άλλες ομαδες μειονοτήτων)
Κινα: 20-80.000.000 (κινεζικη επανασταση Mao)(1949-76)
USSR: τουλαχιστον 20.000.000 (συνολικα θυματα του σταλινισμου) (1927-53)
USSR: (Kulaks) 600.000 (1929-33) επι Σταλιν
Ουκρανια: (Holodomor ) 3-4.000.000 (1932-33) επι Σταλιν
Πολωνια (Katyn) (Σφαγη του Κατυν από τους σοβιετικους) 20-22.000 (1940)
Γεωργία: (Abkhazia) 10-30.000 (1991-93)
Βοσνια: (σφαγη Srebrenica) 8-10.000 (1995) (από Σερβους)
ΑΦΡΙΚΗ
Κονγκο: 10.000.000 (το ημισυ του πληθυσμου) από Βελγους
Costa Avorio: από 1.500.000 απέμειναν 160.000 (1900-1911)
Σουδαν: από 9.000.000 εμειναν 3.000.000 (1882-1903) από Αγγλους
Namibia: το 80% των Herero και 50% των Nama (1904-1907) από Γερμανους
Zanzibar: 5-12.000 θυματα αραβες (1964)
Νιγηρια: 1.000.000 (1966-68), (εθνοτικες συγκρουσεις)
Burundi: 150.000 Hutu (1972) από τουςTutsi (εθνοτικες συγκρουσεις)
Ruanda: 1.000.000 Tutsi (1994) από την φυλη Hutu
Αιθιοπια: 500-2.000.000 (1977-91) κυβερνηση Mènghistu Hailè Mariàm,
ΑΣΙΑ
Indonesia: 1.000.000 (1965-66) από το καθεστως Suharto
Bangladesh: 3.000.000 (1971) από το καθεστως Yahya Khan
Cambogia: 2.000.000 (1975-79) (από τους κοκκινους του Pol-Pot)
Timor Est: (σφαγη Dili) 400 (1991) από τους Ινδονησιανους
ΑΜΕΡΙΚΗ
Γουατεμαλα: 200.000 ιθαγενείς (1960-90) από το καθεστως Castillo Armas
USA: Ινδιανοι Αμερικης: 70.000.000 (το 90% από τα 80.000.000 πληθυσμου)
Ενώ από το δουλεμποριο Αφρικανων πεθαναν περιπου 10.000.000 αφρικανοι
Πληροφοριες: Βικιπαιδεια
(εκτιμουμενοι αριθμοι )