Μικρά κι αδέσποτα #7

I

Τον παγωμένο δεκεμβρη τα λουλούδια δεν μυρίζουν στους κήπους 

και η θαλασσα κρύβει τη μελαγχολία της κάτω από τον σκοτεινό ουρανό

II

Κανεις δεν ξέρει από πού έρχονται αυτα τα μαύρα πουλιά

που απροσδόκητα κλέβουν καθε πρωί τα όνειρα μας 

III

Η νυχτα κατεβαίνει σιωπηλά και με τον απλωμένο μανδύα της 

σκεπάζει τη θλίψη αυτού του κόσμου

IV

Άνθρωποι που φεύγουν αθόρυβα από τις αγωνίες ετούτης της ζωής 

Μετα το μαρτύριο η ανακούφιση στην αιωνιότητα

V

Πισω από κατεβασμένα παράθυρα και τις σφαλισμένες πόρτες, 

Θλιμμένα πρόσωπα αργοπεθαίνουν σε μια αδιάκοπη σιωπή

VI

Κράτησες τον χρόνο της παραδοχής, μαζεύοντας κομμάτια από αναμνήσεις 

Κι έμεινες εσυ κι η μοναξιά σαν βεβαιότητα στη νυχτα 

VII

Τώρα πια συνήθισε μοναχος του να κάθεται, μοναχος του να πινει

Δεν έχει πια κανένα να ποθει, κανένα να προσμένει 

VIII

Τέσσερις μέρες σαν το σκυλί τριγύριζε στους δρόμους πεινασμένος 

Στο τέλος χάθηκε κι αυτός, στα πένθιμα απογεύματα, μονάχος ξεχασμένος 

(Velvet, Δεκέμβρης 2022)

Townes Van Zandt - Nothin