Italo Calvino - Η περιπέτεια δύο παντρεμένων

 

L'operaio Arturo Massolari faceva il turno della notte, quello che finisce alle sei. Arrivava a casa tra le sei e tre quarti e le sette, cioè  alle  volte  un  po’  prima  alle  volte  un  po’  dopo  che  suonasse  la  sveglia  della moglie, Elide. 

Alle volte invece era lui che entrava in camera a destarla, con la tazzina del caffè, un minuto prima che suonasse. Elinte si preparava, infilava il cappotto nel corridoio, si davano un bacio, apriva la porta e già la si sentiva correre giù per le scale.  

Arturo  restava  solo.  Chiudeva gli sportelli alla finestra, faceva buio, entrava in letto.  Il letto era come l'aveva lasciato Elide alzandosi, ma dalla parte sua, di Arturo, era quasi intatto, come se fosse stato appena rifatto allora. 

Lui si coricava dalla propria parte, per bene, ma dopo allungava una gamba in là, dov'era rimasto il calore di sua moglie. Poi ci allungava anche l'altra gamba, e così a poco a poco si spostava tutto dalla parte di Elide, in quella nicchia di tepore che conservava ancora la forma del corpo di lei, e affondava il viso nel suo guanciale, nel suo profumo, e s'addormentava. 

Elinde tornava la sera, e dopo aver mangiato insieme, scambiato qualche parola e qualche squardo, Artouro era già fuori per andare al lavoro. Allora Elinde andava a letto, spegneva la luce e, sdraiandosi dalla propria parte, allungava la gamba verso il posto di suo marito, per cercare il calore di lui. Ma ogni volta si accorgeva che dove dormiva lei era già caldo, segno che anche Arturo aveva dormito lì, e ne provava una grande tenerezza.

Italo Calvino: L'avventura dei due sposi (Gli amori difficili) 1958

----------------------------

Ο εργάτης Αρτούρο Μασολάρι δούλευε στη νυχτερινή βάρδια, αυτή που τελείωνε στις έξι. Έφτανε στο σπίτι μεταξύ επτά παρα τέταρτο με επτά, δηλαδή πότε λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι της γυναίκας του Ελίντε και άλλοτε μετά.

Μερικές φορές όμως, ήταν αυτός που έμπαινε στο δωμάτιο να την ξυπνήσει, με ένα φλιτζάνι καφέ, ένα λεπτό πριν το χτύπημα. Η Ελίντε ετοιμαζόταν, φορούσε το παλτό της στο διάδρομο, τον φιλούσε, άνοιγε την πόρτα και αμέσως την άκουγε να τρέχει στις σκάλες.

Ο Αρτούρο έμενε μόνος.  Εκλεινε τα παράθυρα, και μέσα στο σκοτάδι, έπεφτε για ύπνο. Το κρεβάτι ήταν όπως το είχε αφήσει η Ελίντε όταν σηκώθηκε, αλλά στη πλευρά του Αρτούρο, ήταν σχεδόν άθικτο, σαν να είχε μόλις στρωθεί.

Ο Αρτούρο αφού ξάπλωνε καλά στην δική του θέση, μετά από λίγο άπλωνε το ένα του πόδι πιο πέρα, εκεί όπου ένοιωθε να είχε μείνει η ζεστασιά της γυναίκας του. Υστερα τραβούσε και το άλλο πόδι και σιγά-σιγά μετακινιόταν ολόκληρος προς τη πλευρά της Ελίντε, σε εκείνη τη θέση ζεστασιάς που διατηρούσε ακόμα το σχήμα του σώματος της, και έθαβε το πρόσωπό του στο μαξιλάρι της, στο άρωμά της, και έτσι αποκοιμιόταν. 

Η Ελίντε επέστρεφε το βράδυ, κι αφού έτρωγαν και αντάλλαζαν λίγες κουβέντες και μερικές ματιές, ο Αρτούρο ήταν ήδη έξω για να πάει στη δουλειά. Τότε η Ελίντε πήγαινε για ύπνο, έσβηνε το φως και ξαπλωμένη άπλωνε το πόδι προς την πλευρά του συζύγου της, για να αναζητήσει τη ζεστασιά από το κορμί του. Αλλά κάθε φορά καταλάβαινε ότι η δική της μεριά ήταν πιο ζεστή, σημάδι ότι ο Αρτούρο είχε επίσης κοιμηθεί εκεί και ένιωθε τόσο μεγάλη τρυφερότητα γι' αυτό.

Italo Calvino: Η περιπέτεια δύο παντρεμένων (Οι δύσκολοι έρωτες) 1958