Απέραντη θλίψη

 

Υπάρχουν στιγμές που η θλίψη

απλώνεται και γίνεται απέραντη

συχνά διαρκεί όσο ένας χειμώνας

καθώς η μέρα τελειώνει φτάνει το βράδυ

και σε βρίσκει μόνο κι έρημο 

παραιτημένο και απογυμνωμένο 

χωρίς αρκετό σκοτάδι να κρυφτείς

ούτε τη δύναμη να απομακρυνθείς 

σ’ ένα κόσμο που συνεχίζεται χωρίς εσένα

κι ο χρόνος περνάει και το ποτάμι κυλάει

αλλά όταν ακούς βήματα και τη βλέπεις να έρχεται 

τότε όλα γίνονται μια θεϊκή σύνθεση, μια συμφωνία 

η ψυχή πλημμυρίζει από μουσική πανδαισία

τα μαύρα σύννεφα που κρέμονται στον ουρανό

εξαφανίζονται βαθιά στο μεγάλο ορίζοντα

το καλοκαίρι έρχεται ο ήλιος ανατέλλει, 

ολα επιστρέφουν όπως παλιά 

ζεστά, καθαρά, φωτεινά κι αλλαγμένα.

(V)

David Gilmour - Sorrow (Live At Pompeii)